Na een half jaar niet geschreven te hebben en alles proberen op een rijtje te zetten, kom ik toch weer op dit forum terecht, wellicht door de fijne kerstdagen....
Er is voor mijn ontzettend veel verandert. Korte samenvatting van hoe en wat:
Ik heb een half jaar met een jongen gelopen, ik was totaal verliefd. Hij heeft tegen me gelogen en wss bedrogen, ondanks dat ik alles gaf. Ik trok het niet meer en maakte het uit nadat hij weer genoeg dingen had gezegd: je bent verandert; je bent niet meer hetzelfde meisje als toen ik je ontmoette ( vind je het gek). Ik heb er een eind aangemaakt in de hoop dat ie zou inzien wat ie miste. Diezelfde dag ging ie naar zn ex van 16.. hijzelf is 23... ( ik 22). Ik voelde me lelijk, onzeker, gebruikt alles wat je maar kan bedenken. Ondanks alles heeft ie zn excuses vaak aangeboden en gezegd dat ik beter verdien, maar goed; als ie dat echt d8 zou hij toch juist willen dat ik bleef..
Hoe dan ook, tis nu een jaar uit. Ik d8 dat ik nooit meer verliefd kon worden. Nu heb ik sinds een tijdje een nieuwe vriend. Ik voel me echt goed bij hem en hij is echt verliefd op mij, wist niet wat me overkwam, hoe lief mannen ook kunnen zijn...
Helaas komen er ook negatieve dingen na boven; kan ik hem wel vertrouwen etc... Ik praat ook met hem hierover. Hij snapt me wel en probeert er rekening mee te houden. Soms loopt ie wel eens met vrienden en zegt zn vriend; kijk wat n mooi meisje en dan zegt ie; jah dat klopt.. Op zich wordt ik daar niet onzeker van. Maar laatst gingen we uiteten en ik d8 ik dat ie de serveerster zat te checken.. hij wilde wat zeggen maar sprak zn zin niet uit. ik werd boos en d8 hij kijkt gelijk naar haar en voelde me onzeker. Uiteindelijk bleek dat ik spoken zag... ik voelde me echt voor schut. Een keer ervoor zat ik zn account te doorzoeken en zag n foto van zn ex, ik helemaal door het lint aangezien mijn ex is vreemdgegaan met zn ex waarschijnlijk. Ik zei dat ie moest oprotten etc.. Ik voel me echt zo lullig. Gelukkig is het maar 2x voorgekomen maar ik merk aan mezelf dat ik nog niet helemaal ''genezen'' ben. Ik wil hem absoluut niet kwijt, ik hou van hem, maar ik weet dat ik meer kan geven en het lukt me niet altijd.
Eerder d8 ik nooit veel na over dingen en was ik spontaan, nu lig ik nog steeds uren in bed voor het slapen gaan te denken over alles of ik iets niet verkeerd zeg of doe en ik ben bang dat ik mijn vriend of vrienden wegjaag met mijn onzekerheid.
Ik laat mijn vriend vrij, check hem niet (mob/email of iets) en probeer hem te vertrouwen. Mijn vriend is niet snel verliefd en uit zich niet snel dus maakt het er voor mij ook niet makkelijker op, ook is hij 2 jaar jonger dus ben ik bang dat ik snel te oud lijk of iets, echt belachelijk maar ja.. Zijn vrienden om hem heen zeggen wel dat ie mij helemaal het vind en zo nu en dan laat ie dat zeker weten. Nu met kerst kon ie langskomen maar ik zei; voel je niet verplicht. Ik ging vanavond met me familie uiteten, hij kon mee ( hij miste me zei ie) maar hij ging met vrienden de stad in omdat ie mijn familie maar 1x gezien heeft, dan denk ik: als je mij mist dan kom je toch gewoon?!!!
Ik wil gewoon weer een onbezorgd leventje en ik hou mezelf erin tegen en ik heb geen idee wat ik moet doen. Ja positief denken, makkelijke gezegd dan gedaan. Ik vind het ontzettend vervelend dat ik mijn vriend niet de echte ik durf te laten zien, bang voor pijn denk ik... iemand tips? Ik wil hem echt niet kwijt, ben echt gek op hem, maar ik moet mijn negatieve gedachtes kunnen loslaten wil ik mijn vriend niet tekort doen. toch!?