Onvoorwaardelijke liefde.
Geven zonder er iets voor terug te verwachten. We denken allemaal dat het zo hoort, maar toch blijft het vaak bij hooggestemde idealen, die onmogelijk bereikt kunnen worden, hoe hard we het ook proberen. Waarom is het toch zo moeilijk om onvoorwaardelijk lief te hebben?

De reden is simpel: we kunnen niet onvoorwaardelijk van een ander houden, als we niet van onszelf houden. Hoe kan ik iets geven als ik het zelf niet eens heb? Hoe kan ik een ander als volmaakt zien, ze accepteren zoals ze zijn, als ik altijd fouten zoek in mezelf? Je kunt alleen onvoorwaardelijk van iemand houden, als je eerst leert om van jezelf te houden.

Ironisch genoeg heb ik vaak het idee dat het egoïstisch is om van je zelf te houden. Maar eigenlijk is het juist egoïstisch om niet van jezelf te houden. Want zolang ik mezelf afwijs, mezelf veroordeel en alleen maar oog heb voor wat er allemaal mis met me is, zal ik iets van anderen nodig hebben: goedkeuring, aanvaarding, erkenning. En dat is pas egoïstisch, om van je geliefden te nemen, in plaats van vrijelijk te geven.

Als ik van mezelf houdt, ben ik juist niet meer egoïstisch en begin ik verantwoordelijkheid te nemen: verantwoordelijkheid voor mijn eigen geluk, mijn eigen vervulling. Wanneer ik er genoeg aan heb om met mezelf te zijn, wanneer mijn eigen aanwezigheid je vreugde brengt, dan ben ik vrij om te geven zonder afhankelijk te zijn, zonder behoeftig te zijn, zonder te nemen. Wanneer ik me volledig voel in mezelf, beleef ik er vanzelf vreugde aan om aan anderen te geven, om hen te dienen in hun eigen zelfverwerkelijking en om hun eigen perfectie te eren.

De misvatting van het 'ego' als iemand die geobsedeerd is door zijn eigen grootsheid toont juist aan hoe verloren we eigenlijk zijn geraakt in onze ego’s: het 'ego' is de stem die mij vertelt dat er iets mis is met mij, die mij veroordeelt en mij klein houdt. Het neemt een valse houding van trots en arrogante superioriteit aan, maar als ik dit niet zie voor wat het werkelijk is – diepe angst en onzekerheid – dan is dat alleen omdat ik zelf vastzit in hetzelfde spelletje van zelfveroordelingen en -afwijzing.

Als ik echt 'onvoorwaardelijke liefde' wil ervaren, aanvaard dan eerst dat ik het nog niet doe. Accepteer mijn eigen conditioneringen, mijn behoeften, de 'contracten' die ik opstel voor mijn eigen persoonlijke relaties (voor wat hoort wat). Als ik niet eerlijk tegenover mezelf kan zijn, mezelf niet kan zien zoals ik werkelijk ben, dan zal ik niet kunnen veranderen. Het gaat er niet om hoe ik bij anderen overkom, dat kan schijn zijn. Laat ik mij erop richten om die onvoorwaardelijke liefde te worden. Door mezelf te 'aanvaarden zoals ik ben, zal ik de persoon worden die ik altijd dacht te moeten zijn.'

Dit is voor mijzelf, mijn opvatting, misschien heb jij er ook een boodschap aan?

Havana