Ik voel me onrustig. Op zich gaat het best oké. Accepteren van iets wat op dit moment niet mogelijk was door de omstandigheden. Mede dankzij een mooie beschrijving van Torn over mijn ex snap ik het ergens wel.
Maar toch ook weer niet.. Mensen verschillen gewoon. Als ik zoveel problemen moest aanpakken en had iemand die er voor me zou zijn, dan zou ik dat belangrijk vinden. Juist die persoon die me optrekt, die me hoop geeft en die me een goed gevoel geeft zou op plek 1 of 2 staan.. Maar zo denk ik..
Als ik alle feiten op een rij zet, zegt mij dat dit beter is. Beide zwaar verliefd, maar misschien ook wel te graag verliefd willen zijn. Te graag verliefd zijn.. Dan iemand vinden waar alles mee klikt, dat is perfect.
Dan blijkt die persoon ineens, uit het niets nog veel onverwerkte zaken in haar hoofd te hebben. In 1 minuut veranderd die persoon. Komt ineens heel fel uit de hoek en het is klaar.. De 2 weken daarna gaat het heel snel bergafwaarts. Ondanks een goed gesprek, de keuze voor elkaar maken beland ze bij haar ex in bed..
Gelukkig heb ik veel gelezen en adviezen gekregen over wat er nu eigenlijk met haar aan de hand is. Het begrip maakt het toch iets dragelijker.. En toch voel ik me onrustig.. Ik neem geen contact op.. Die les ken ik wel.. Maar zij kent die les niet en toch neemt ze ook geen contact op.. Zoekt me op geen enkele manier op. Zit ik überhaupt nog wel in haar hoofd.. Maakt het iets uit? Absoluut niet, maar ik zou het wel willen weten..
Zulke gedachtes maken me onrustig.. Geen fb checken, verwijderd als whatsapp contact.. Het gaat eigenlijk best oké!
Maar voor iedereen blijft het apart dat je iemand in je leven hebt die van de één op de andere dag zonder jou kan..
Ik mis die ochtendberichtjes wel.. En 's middags wat XXX om de dag door te komen
Vandaag heeft een onrustig gevoel de overhand..