Toen mijn ex de eerste keer aangaf dat hij twijfelde heb ik het heel rationeel beredeneerd.....er gebeurde zo veel in zijn leven...dat ik wel kon begrijpen dat hij in een twijfelmodus was beland...ik heb hem met rust gelaten en hij kwam met hangende pootjes bij mij terug. Er was een vakantie met zijn beste vriend voor nodig, maar goed...dat had hem doen in zien dat ik de moeite ben..
Ik heb er destijds veel tranen om gelaten en mij onzeker gevoeld en gekwetst. Het heeft mij lang gekost voordat ik weer volledig op hem en de relatie kon vertrouwen, vooral door zijn twijfels en impulsiviteit.

Nu heeft hij het dus weer en heb ik heel duidelijk aangegeven dat hij mij niet te lang aan het lijntje moest houden, dat heeft hij niet gedaan...de beste oplossing voor hem was stoppen met de relatie en even rust...........misschien maakt hij de stomste beslissing van zijn leven....maar voor nu was dit de beste beslissing en de meest eerlijke naar zichzelf en naar mij toe...

Daar zit ik nu.....met een beetje hoop....maar ook een stemmetje in mijn achterhoofd die zegt......nu was de twijfel het samenwonen, straks gebeurd het als je kinderen krijgt.........de relatie zou nooit meer hetzelfde zijn....want je zal altijd onzeker zijn door de voorgeschiedenis....

Toch als hij terug zou komen van zijn beslissing zou ik hem een kans willen geven...maar hij zou dan wel echt moeten laten zien wat hij gedaan heeft met zijn wispelturigheid.....continue twijfel ...daar moet toch iets aan ten grondslag liggen. Hij moet dit nu zelf gaan ontdekken, hij moet er zelf mee aan de slag....
Want doet hij dat niet...weet ik zeker dat die onrust in een volgende relatie weer terug gaat komen....

Maar goed daar ben jij niet mee geholpen en ik ook niet.......

Het enigste wat ik nu nog denk.......hij was de moeite waard ook met zijn wispelturigheid, ondanks de tranen die zijn gevloeid en de kwetsmomenten!!