De hele week voel ik mij al onrustig. Mijn ex had weer contact gezocht en wilde mij zien, ik hield steeds de boot af, maar na twee dagen vragen van zijn kant had ik toch een afspraak met hem gepland.
Even later kwam gelukkig het moment van bezinning en had ik het afgezegd. Vervolgens vroeg hij maandag nogmaals of we niet konden afspreken en toen heb ik hem gevraagd mij met rust te laten, omdat het mij onrust geeft. Dat afspreken voor mij nu geen zin heeft.
Sindsdien niks meer gehoord, wat prettig is, alleen blijft die onrust.

Ik heb de afgelopen dagen veel gepiekerd en vandaag komt het besef waar het vandaan komt. Hoe het komt dat ik hem niet goed kan loslaten. Hij is iemand die veel te veeleisend en perfectionistisch is en legt de hoge standaarden die hij bij zichzelf heeft, ook bij mij neer. Dat wil ik niet, gaf mij het gevoel nooit goed genoeg te zijn voor hem omdat hij mij altijd tot het uiterste pusht, of kritiek levert. Ik kan hem niet veranderen, dus wil ik hem niet meer zien. Tenzij hij blijk gaf van inzicht en dat gebeurt niet.
Afijn, het niet kunnen loslaten zit hem in dat ik nog op zoek ben naar die goedkeuring bij hem. Dat hij mij goed genoeg vind zoals ik ben. Toch nog een soort van hoop hebben dat hij het licht ziet en mij kan accepteren.
Hij kan het bij zichzelf niet eens, laat staan bij mij of anderen. Zijn lat ligt te hoog dus de teleurstelling zit voornamelijk ook steeds in zichzelf.
Een onrealistische verwachting wat ik heb en hoop uit haal. Die het lijntje die ik zo graag door wil knippen, nog hardnekkig vast houdt.

Ik word er ook wel een beetje boos van, boos omdat hij niet naar zichzelf kan kijken en ik ten overvloede. Boos omdat ik mogelijkheden zie, oplossingen aandraag en hij met niks komt, ook al raakt (is) hij me kwijt. Boos omdat hij zei dat hij voor het eerst bij iemand echt het gevoel had: “Wij horen bij elkaar.”
Als dat zo is, hoe komt het dan dat zijn arrogantie, zijn ego iedere keer voorop gezet wordt. Dat hij niet naar zichzelf wil/kan kijken en toch dat gevoel heeft. Je laat het dan nu lopen!
Als je echt dat gevoel hebt, werk je er toch aan na mijn idee. En probeer je dingen uit waar jezelf in eerste instantie niet aan dacht. Dan negeer je eens een keer niet en ga je een andere kant op!
Grrr.. Het moet er even uit.

Ik vind de onrust echt onprettig, ik weet dat ik de juiste keuze maak en sta er ook volledig achter. Nu de volgende stap, zelf acceptatie en het niet meer nodig hebben dat een ander mij accepteert.
Want ergens ben ik niet helemaal tevreden met mijn leven, ergens vind ik dat ik slecht eet, niet genoeg sport, teveel een huismus ben en niet creatief vol met passie voor iets.
Ik weet het, alleen veranderen lukt niet en het voelt als falen. Wel grappig dat ik iemand tref die mijn eigen kritieke ouder daarin overstemt. Hij drukte alleen maar op de knopjes die ik zelf ook wel wil veranderen.
Hij heeft dat in mijn ogen echt goed voor elkaar, is erg sportief, eet mega gezond, is veel buiten en ondernemend. Dingen waar ik van kan leren en ook echt voor open had gestaan als hij het niet zo overheersend en kritisch zou brengen.
Ik heb een goed ontwikkelde emotionele kant, vol zelfreflectie en analyses, iets waar hij van kan leren. Het zou ons in balans brengen als we bij elkaar op de juiste manier onze weg vonden.

Wish full thinking, die mij nergens brengt en ik ook niet wil. Deze relatie is het niet voor mij, hopelijk met dit inzicht kan ik het loslaten.
Ik wilde even van mij afschrijven in de hoop dat mijn onrust daarmee zakt.

Binas