Hoi ldvd’ers!

Allereerst wil ik (Bas, 28) iedereen hier bedanken voor alle persoonlijke reacties en verhalen. Het helpt om elkaar een hart onder de riem te steken en gevoelens en ervaringen te delen! Mijn laatste blog is alweer van even geleden, dus ik vond het tijd worden voor een update. Of het boeiend genoeg is om te lezen laat ik aan jou over!

Daar gaan we dan:

Inmiddels is het een jaar geleden dat mijn (ex)vriendin een einde maakte aan onze relatie van 11 jaar, omdat ze besloot om er vandoor te gaan met een ander. Over het hoe en wat zal ik niet nog een keer uitweiden, want dat is in mijn vorige blog te lezen. Nu is het tijd om te kijken hoe ik het afgelopen jaar heb ervaren en doorstaan. Welke veranderingen hebben er plaatsgevonden en zijn die herkenbaar voor jullie?

De eerste maanden na mijn relatiebreuk bestonden voornamelijk uit overleven. Je gaat door, maar plezier (zelfs in ‘leuke’ dingen) had ik niet en met welk doel leefde ik? Ik had het gevoel dat ik zo snel mogelijk weer op het punt in mijn leven moest komen waar ik gebleven was. Dat betekende voor mij met spoed zoeken naar een nieuwe gelukkige relatie. Ondanks dat ik heel goed wist dat ik tijd voor mezelf moest nemen en het onmogelijk is om je leven (zoals ik gedacht had dat het mijne zou verlopen) verder te leven voelde het zo. Gelukkig heb ik me in die periode nergens overhaast in gestort, want dat zou alleen maar zijn mislukt.

Terwijl iedereen om me heen vrolijk verder ging en de wereld doordraaide probeerde ik mezelf zo goed mogelijk staande te houden in de puinhoop waar mijn leven in was veranderd. De contacten met m’n ex over praktische zaken en met vrienden/bekenden die zich geen houding wisten te geven (en soms zelfs partij kozen) maakten het er allemaal niet makkelijker op. Ondanks dat mijn ex degene was die mij verliet ben ik toch ‘vrienden’ kwijtgeraakt waar ik veel contact mee had. De reden daarvan was (denk ik) dat deze vrienden van oorsprong vrienden van mijn ex waren en ze het blijkbaar te moeilijk vonden om ook contact met mij te houden. Als je ex je ‘zwart maakt’ is dat blijkbaar het gevolg. Het valt toch een beetje tegen van mensen die je ruim 10 jaar kent en je ook als jouw vrienden bent gaan beschouwen….

Wat later kwam meer en meer het besef dat ik ALLEEN moest leren zijn, niet in die zin dat je als Remi alleen op de wereld moet kunnen overleven, maar het wennen en omgaan met de momenten die ik anders deelde met mijn ex. Alleen thuiskomen, als je ziek bent thee voor jezelf zetten (niet dat ik een theedrinker ben, maar toch), grote beslissingen nemen zonder overleg en ga zo maar door. You’ve got the picture! Daarom legde ik mezelf als taak op om een nieuw ‘eigen leven’ op te bouwen, maar hoe doe je dat?

Ondertussen….., wie met ldvd herkent het niet, bleef ik last houden van het altijd en eeuwige gejojo van gevoelens. Een aantal dagen voel je jezelf goed en kun je de hele wereld aan, maar op een gegeven moment komt de man met de hamer weer eens langs en zou ik mezelf het liefst begraven onder m’n matras. Hoe meer tijd er voorbij gaat hoe minder hevig de moodswings worden, maar er helemaal vanaf ben ik niet. Het hoort er vast bij!

Hoe ik ook van mijn relatiebreuk baal(de), mijn ex hoef ik nooooooooit meer terug. Wel moest het natuurlijk een keer gebeuren…. een week of twee terug liep ik op donderdagavond in de stad en wie kwam ik tegen? Jawel ex, hand in hand met haar nieuwe patserguy. Ze zag er goed en gelukkig uit, op dat moment wilde ik vluchten, schreeuwen, geweld gebruiken en ga zo maar door. In plaats daarvan liep ik door en zei ik met een ijskoude blik ‘hoi’, ex groette terug en zo liep ik verder. Hmmm… ondanks dat je weet hoe de situatie is doet het toch pijn om er direct mee te worden geconfronteerd. Blijven hangen in het verleden heeft geen enkele zin, dus ik laat het zoveel mogelijk los.

Waar ik nu regelmatig last van heb is een onbeschrijflijke onrust. Zo hebben bijvoorbeeld in korte tijd twee collega’s, waarmee ik een enorm goeie band heb, een nieuwe baan geaccepteerd bij een andere werkgever. Leuk voor hen en ik gun het ze van harte, maar ondertussen heb ik het er moeilijker mee dan ik had verwacht dat ik hen niet meer regelmatig zal zien. Leer ik nu mezelf kennen, of zie ik veranderingen die ik niet wil meer als bedreigingen dan voorheen?
Het gaat om een soort van niet te stoppen inwendige spanning. Loopt het te hoog op dan krijg ik uit zelfbescherming een soort houding van ‘iedereen kan naar de maan’, ik maak me nergens meer druk over. Zou dit komen door een gemis aan geborgenheid en genegenheid en het willen vasthouden aan dingen waar ik me goed bij voel? Who knows!

Los van dit alles ben ik in januari dit jaar onverwacht iemand tegen gekomen waar ik een klik mee had. Het gevoel van ‘het kan dus nog’ was ongelooflijk en alles voelde zo goed dat een nieuwe relatie al snel begonnen was. Na een paar maanden begon mijn goeie gevoel om te slaan in twijfel. Ik vroeg me bij steeds meer dingen af of zij wel de ware voor me was. Zo merkte ik bijvoorbeeld dat ik enorm werd geclaimd. Doorlopend kreeg ik vragen als: ‘Wat ga je doen? Met wie? Mag ik mee?’. Verder bleek af en toe dat we niet helemaal op dezelfde golflengte zaten en er weinig diepgang was. Om haar niet lijntje te houden en mezelf niet voor de gek te houden maakte ik een einde aan de kortdurende relatie. Daarmee veroorzaakte ik zelf ldvd. Pfieeeuw…. dat viel me zwaar, ondanks dat het de juiste beslissing was. Zo af en toe heb ik nog wel eens contact met dit meisje / deze vrouw, maar ik merk aan alles dat ze nog steeds hoopt op meer en dat zit er gewoon niet in. Misschien moet ik omwille van haar het contact maar helemaal verbreken…. Ik ben in ieder geval zo open / duidelijk mogelijk tegen haar en wil haar niet kwetsen. Hoe dit zal aflopen moet de toekomst uitwijzen.

Tegenwoordig vraag ik me regelmatig af waar ik nu echt gelukkig van word?! Om eerlijk te zijn weet ik het antwoord niet… Ik ben niet ongelukkig, maar ook niet supergelukkig en wat kan je daar aan doen als je niet weet waar je levensgeluk in vinden kan. Ik doe zoveel mogelijk dingen die ik graag doe. Zo hou ik enorm van reizen en heb ik 2 vakanties in het vooruitzicht waar ik enorm veel zin in heb. Wat dat betreft zit ik niet stil, maar zulke dingen zorgen voor tijdelijk geluk. Ik zoek voorlopig verder, al moet ik me niet teveel bezig houden met het zoeken naar de weg richting geluk. Geluk is namelijk de weg! Met andere woorden: geniet van het nu en zoek niet naar dingen waarvan je denkt dat ze je in de toekomst gelukkig kunnen maken. Makkelijk getypt, maar het is wel zo.

Doordat mijn ex er met iemand anders vandoor is gegaan heb ik dingen meegemaakt die anders niet zouden zijn gebeurd. Vervelende dingen, maar ook goeie/leuke dingen. Zo heb ik mensen leren kennen die ik anders nooit had ontmoet. Ook beleef ik dingen intenser. Dankzij momenten waarop je kunt zien dat er positieve dingen voortkomen uit het meemaken van iets afschuwelijks besefte ik weer dat het leven ook mooi kan zijn.
Ik merk dat ik door dit alles bewuster leef. Dingen waar ik anders nooit over nadacht of die ik aannam als vanzelfsprekend zie ik nu regelmatig anders en waardeer ik meer. Ik hecht meer waarde aan bepaalde dingen en probeer vriendschappen actiever te onderhouden. Ook lijkt het wel of ik wat meer allergisch ben geworden voor onrecht en onrust…. Neeeee, ik ga niet typen dat ik zo enorm blij ben dat mijn ex me heeft laten zitten, zo is het echt niet!

Intussen durf ik te zeggen dat me dat redelijk is gelukt om mijn leven terug op te bouwen. Ik heb mijn zaakjes goed voor elkaar, mijn sociale leven is redelijk op de rails en ik heb enigszins geleerd om alleen te kunnen zijn, zonder mezelf ellendig te voelen. Voorheen stond ik er nooit zo bij stil, maar respect voor alle singels op deze wereld! Al met al gaat het iig best goed met me. Ik mag echt niet klagen, ondanks dat ik soms baal van de onrust waar ik het over had en het soms ontevreden gevoel wat dat met zich meebrengt. Nog steeds vind ik het leuker om mijn leven met iemand te kunnen delen, maar het lukt me ook alleen.

Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar een paar weken geleden heb ik iemand ontmoet en ik voelde direct dat er door haar vlinders in mijn buik kwamen. Het is gewoonweg geweldig! Wel merk ik door wat ik heb meegemaakt een btje terughoudendheid om het ‘volledig onbezorgd verliefd zijn’ al 100% toe te laten. We doen gewoon rustig aan, alles op zijn tijd en wie weet wat er van komt. De roze wolk is er iig.

Goh, ik zou met gemak een roman kunnen schrijven over alles wat ik denk / voel / meemaak en ervaar, maar een blog van 300 pagina’s leest niet zo lekker, dus hou ik het hier even bij.

In meerdere blog’s lees ik trwns terug dat ldvd’ers elkaar graag eens ongedwongen zouden willen ontmoeten om ervaringen uit te wisselen. Het praat nu één keer anders met mensen die min of meer hetzelfde hebben meegemaakt, als met vrienden en bekenden die dat niet hebben. Ik vind het een leuk idee, dus mocht het zo ver komen misschien tot dan!

Voordat ik er nu echt een einde aan ga breien wil ik nog even iemand bedanken! Via deze site heb ik iemand leren kennen aan wie ik het afgelopen jaar heel veel (gehad) heb! Een echte steun en toeverlaat waar een mooie vriendschap uit is ontstaan. Bij deze nog eens: thnx buddy!

Voor iedereen die vragen heeft, dezelfde soort gevoelens kent, iets wil delen, of wat dan ook: reageer gerust (niet twijfelen) en je hoort van me.

Ik wens jullie het allerbeste en veel geluk,
Bas