Online gebruikers
- JosephUnlal
Hoi allemaal,
ik ben een meisje van 17 en ben als moslim opgevoed.
Zelf kan ik me wel vinden in mijn geloof maar sommige dingen vind ik echt moeilijk, een daarvan is dat ik niet verliefd mag zijn/relatie mag hebben.
Ik ben verliefd op een jongen geworden waar ik samen mee werk, hij is ook verliefd op mij, het probleem is dat mijn beide broers ook bij ons werken.
Mijn broers zijn heel erg lief en behulpzaam, alleen ze willen niks weten over relaties, zoenen etc.
De jongen en ik draaiden eerst om elkaar heen, na een lange tijd zoenden we elkaar maar daar kwamen mijn broers achter.
Ze zorgden ervoor dat wij elkaar niet zo vaak meer zouden zien en vooral niet zaterdagochtend want toen hadden wij gezoend.
Maar het lukte ons toch om heel ff over ons te praten en hij gaf aan dat hij zich heel erg kut voelde over hoe het was gegaan want hij vond me echt leuk.
Uiteindelijk kreeg ik zijn nummer te pakken en appte hem, hij was heel erg blij.
Ik zei dat ik bang was dat hij me alleen voor de seks wou (zoals mn broers dat zeiden) en hij vertelde mij dat hij mij niet alleen leuk vond maar ook verliefd op me was.
We appten de hele zaterdag en de zondag en toen kwamen mijn broers erachter. Ze waren boos en verdrietig, boos omdat ik toch door ben gegaan met die jongen en verdrietig omdat ze mij willen helpen en willen behouden van (in hun ogen) een hele slechte keuze.
Mijn broers waren zo lief om het niet aan mijn ouders te vertellen want die zouden me gewoon naar mijn geboorteland terugsturen. Maar ze stelden wel voorwaarden: ik mocht geen contact met die jongen voor 4,5 jaar totdat ik mijn bachelor geneeskunde heb gehaald (zit nu in gymnasium 5).
Daarnaast mag de jongen geen enkele meisje zoenen/neuken of zelf flirten met een ander.
Dit vertelden ze de volgende zaterdag (de jongen die ik leuk vindt werkt alleen op zaterdag ivm zijn studie en omdat hij ver weg woont in een klein dorpje) aan de jongen.
Hij zei dat hij niet bezig was met wat hij zou doen over zoveel jaren en dat wat hij voor me voelt echt heel erg diep zat en dat hij niet iemand was die meiden verslond.
Mijn broers zeiden dat dat kon kloppen maar als wij uit elkaar zouden gaan ik met de gebakken peren zou zitten want in mijn geloof gaat het anders aantoe.
De jongen zei nog dat hij heel erg boos was dat wij zo uit elkaar werden gehouden, maar mijn broers zeiden dat er geen andere weg is.
Mijn broers ruilen al mijn diensten nu om zodat hij en ik niet samen komen te werken waardoor ik hem niet meer heb kunnen spreken nadat mijn broers de voorwaarden hadden verteld.
Zijn contract loopt ook af in januari en dan wordt hij ontslagen en zien we elkaar echt niet meer (nu ook niet maar ja).
Wat moet ik doen? Ik wil niet kiezen tussen mijn familie en de jongen waar ik zo verliefd op ben. Ik weet niet eens wat de jongen gaat doen.
En ik kan hem ook niet spreken want dat (proberen) mijn broers te verhinderen
Even een vraagje voordat ik
Even een vraagje voordat ik zinnig advies kan geven,
maar is die jongen ook moslim of niet?
Hoi OnzekerMeisje
Poeh..... dapper dat je het schrijft..... Helder ook wat je schrijft..................
Ik snap heel goed dat je niet wilt kiezen tussen je familie en de vriend. Maar eigenlijk zou je daar ook niet tussen hoeven te moeten kiezen. Maar waarschijnlijk doet je familie het met de beste intenties. Jou beschermen tegen misstappen, jou voorbereiden op een goed huwelijk, en een goede partij voor jou kiezen. Dus de intenties zijn waarschijnlijk goed. Alleen de uitwerking daarvan is heel vervelend. Want het betekent dat zij zich met jouw keuzen bezighouden. Gevraagd en ongevraagd.
Nou doet familie dat natuurlijk vaak, en er is altijd een gevecht over hoeveel andere mensen zich met jou mogen bemoeien................. Dat is aan jou om die grenzen aan te gaan geven. Ik kan makkelijk zeggen dat ik dit en dat hiervan vind, maar het gaat om jouw relatie met jouw familie, de geborgenheid binnen je familie en de vrijheid waar je zelf behoefte aan hebt. Die vrijheid krijg je duidelijk niet zomaar, die moet duidelijk gaan veroveren. Welke invloed geef jij anderen op JOUW keuzen, welke invloed mogen anderen op jou uitoefenen????????? Dat zijn helemaal geen makkelijke vraagjes......
Heb je vriendinnen met wie je er over kunt praten? Die de situatie kennen? Weet je diep in je hart wat je zelf wilt? Ben je beried die wegen te volgen, en daar de consequenties van te dragen? Heeeeeeel fundamentele levensvragen..........
Heel veel sterkte! Blijf praten!
Waterman
Re:
Ik kan me voorstellen dat je dingen in je geloof moeilijk vind als die jou weerhouden jezelf te ontplooien en te verkennen.
Op jouw leeftijd die gevoelens hebben lijkt me niets meer dan menselijk. Geloof kan iets heel moois en krachtig zijn, maar religie verdeelt mensen alleen maar (is mijn mening).
Jouw familie is streng gelovig? En die jongen niet moslim neem ik aan?
Ik zou in deze voor jezelf kiezen, wat in mijn ervaring helaas ook betekent dat je die jongen laat gaan. Jouw gevoelens kunnen heel sterk zijn, maar gevoelens kunnen ook je beoordelingsvermogen verwarren. Love can make a king become a fool.
Hoe rot het ook voor jou is, het kan erger. Mijn vriendinnetje is door haar familie op straat gezet omdat ze erachter kwamen dat wij met elkaar omgingen. Na jaren heeft ze weer contact, maar of de relatie ooit nog goed wordt betwijfel ik. En dan speelt geloof hier niet eens een rol. Wil jij je tegen je familie keren? Met alle consequenties van dien? Als jij besluit om gelovig te willen zijn, maar niet op een manier die jou dicteert hoe te leven, dan zou ik toch wachten tot je oud genoeg bent om op eigen benen te staan. Het drama wat mijn vriendin heeft meegemaakt zou ik jou niet toewensen.
Overigens snap ik dat je het heel irritant vind hoe je broers doen, maar persoonlijk vind ik het nog redelijk diplomatisch. Ik bedoel, zij vertellen in elk geval niets aan je ouders. Dat is een plus.
Kan alleen maar zeggen dat ik snap dat dit een heel lastig pakket is voor je. En dat het je op existentieel niveau aan het denken zet misschien.
Veel sterkte.
heey
heey allemaal
bedankt voor het reageren!
de jongen is niet moslim maar joods alleen doet hij er niks mee (dus hij heeft gewoon joods bloed zoals hij het zegt).
ik weet ook wel dat mijn familie het goed bedoelt maar om ons zo uit elkaar te halen is gewoon wreed. De jongen opzich is echt heel erg lief en ik ben tot nu toe het 2e meisje waarop hij verliefd is geworden/relatie mee wou.
Wat mijn broers betreft, ze zijn geweldig alleen door wat ik wil en niet kan krijgen ben ik de hele tijd zo boos dat ik hen heel slecht behandel.
Uiteindelijk hebben de woorden van mijn broers ook hun uitwerking, zij zeggen dat hij mij alleen voor sex wilt en ik twijfel heel erg.
En wat het uit huis betreft, als mijn vader erachter komt stuurt hij mij terug naar mijn geboorteland om uit te huwelijken
Hoi Onzekermeisje
Heb je geprobeerd met je ouders te praten? Zeggen dat jij anders in elkaar zit, en dat jij eigen keuzen wil kunnen maken? Dat jij zo oud bent, dat je op eigen benen kan staan? Dat je het aan kan je eigen keuzen te maken, en daar zelf achter te gaan staan? Of is het misschien verstandig om daarmee te wachten tot je 18 bent, dat je niet meer onder formele zeggenschap van je ouders valt? Want je moet nu heel erg kiezen tussen twee kwaden, terwijl je eigenlijk niet eens kwaad van zins bent. Alleen maar de vrijheid wilt hebben voor je eigen liefdes te kiezen....
Het probleem hierbij is natuurlijk dat je het best goed met je broers kunt vinden. Maar dat dit een wig tussen jullie indrijft, en dat op deze manier dingen op de spits gedreven worden. Dat dit de communicatie tussen jou en je familie aan het ondermijnen is.
Ik kan je niet raden wat je moet doen,ik wil dat ook niet. Je moet zelf besluiten wat je wilt. Maar het zou fijn zijn als de consequenties van jouw keuzen wat beperkter zouden zijn. Misschien moet je daarover proberen te praten.......
Heeeeeeeeeel veel sterkte! Praat met je vriendinnen, er zijn er vast meer in dezelfde situatie.
Waterman
@waterman: even tussen de bruidsluier door...;-)
Ik heb me even beraad of ik deze reactie aan jou wel zou schrijven. Dat krijg je dus, wanneer elke kritische vraagstelling of opmerking die hier op het forum gesteld wordt naar aanleiding van wat er geschreven of geadviseerd is, wordt afgeschreven als ‘ruzie zoeken’ of een andere gebruiker ‘afzeiken’. Maar ik ga er toch voor kiezen, ook in het belang van een 17-jarig meisje met een andere culturele achtergrond, om heel dicht bij mezelf te blijven en hier toch even op te reageren.
Dit geeft onzekermeisje aan ons, de lezers, terug:
“Mijn broers waren zo lief om het niet aan mijn ouders te vertellen want die zouden me gewoon naar mijn geboorteland terugsturen.”
“…als mijn vader erachter komt stuurt hij mij terug naar mijn geboorteland om uit te huwelijken.”
Dit geef jij, even samengevat, terug:
“Die vrijheid krijg je duidelijk niet zomaar, die moet duidelijk gaan veroveren. Welke invloed geef jij anderen op JOUW keuzen, welke invloed mogen anderen op jou uitoefenen?????????”
“Heb je geprobeerd met je ouders te praten?Zeggen dat jij anders in elkaar zit, en dat jij eigen keuzen wil kunnen maken? Dat jij zo oud bent, dat je op eigen benen kan staan? Dat je het aan kan je eigen keuzen te maken, en daar zelf achter te gaan staan? Of is het misschien verstandig om daarmee te wachten tot je 18 bent, dat je niet meer onder formele zeggenschap van je ouders valt?....”
Zoals ik het lees, ben ik geneigd een subtiel sturende vorm van vraagstelling waar te nemen, waarbij het erop lijkt dat je je niet bewust lijkt te zijn wat de mogelijke implicaties inhouden wanneer zij dit, zoals jij oppert, met haar ouders zou bespreken. Het risico van zo’n gesprek zou namelijk wel eens kunnen zijn, dat haar vader/ouders zullen besluiten om haar te gaan uithuwelijken in Land Van Herkomst.
De vraag die hierbij in mij opkomt is: ben je je bewust van wat je hier weer eens schrijft vanuit je rol als ‘ex-ldvder’ en/of ‘mede-lijder’?
Uiteraard zullen we hier geen dialoog over gaan hebben, ook al staat het me bij dat één van je lieve meisies redelijk bekend schijnt te zijn met de cultuur. Toch verbazend dat die zich niet geroepen voelt om hier een ander geluid te laten horen. Maarja, als vrienden ben je niet kritisch of objectief naar elkaar, hé - en al helemaal niet in het openbaar. Ik zou er ook niet raar van op kijken als je in een pb naar 'onzekermeisje' in de overtreffende trap gaat proberen om haar van je gelijk te overtuigen. Maar dat zullen wel Konijnen & Hoge Hoeden zijn....
Chelle
mooie mening, die van jou.... Jouw mening. Ik heb mijn mening ook gegeven. Mijn mening... Laat onzekermeisje maar het volgende stapje zetten.... Is ze waarschijnlijk wel toe in staat...
Anders krijgen we wel weer vraagjes he....
Vriendelijke groeten
Waterman
Re:
Typisch een waterman reactie....
Heb je enig idee hoe gevaarlijk jouw mening is?
Enig idee hoe de machtsverhoudingen in zo'n familie liggen en waartoe eeuwenoude mechanismen in staat zijn? Durf jij die verantwoording op je te nemen van achter je beeldschermpje?
17 jaar, en waterman zegt dat ze volwassen genoeg is om zulke zwaarwegende lange termijn issues te overzien......
Heb je zelf eigenlijk kinderen?
@OnzekerMeisje: Nu - versus - Toekomst
Mijn reactie zal waarschijnlijk heel rationeel overkomen, onzekermeisje, en zal vast niet zijn wat je wenst te lezen/horen. Toch, als ik je verhaal lees en de reacties daarop, zou het advies wat je eerder gegeven is, namelijk om nu in deze leeftijdsfase waar jij je nu in bevindt, toch te kiezen voor de normen en waarden van je familie (geloof), misschien wel het verstandigste kunnen zijn. Waarbij je, ook al ervaar je dat mogelijk op dit moment helemaal niet zo, wellicht jouw ‘vrijheid’, binnen de grenzen zoals deze misschien nu bestaan, het meeste kan waarborgen.
Je bent jong, kwetsbaar en zit in een leeftijdsfase waarin het normaal is dat je jezelf - zoals de meeste adolescenten - wil gaan afzetten tegen je ouders. In jouw geval nu vanwege de belemmeringen waar je tegenaan loopt (verliefd, keuze, verwachtingen, cultuur/geloof). Een leeftijd waarin je eigen keuzes wil kunnen gaan maken. Het voor jou mogelijk ook als wreed aanvoelt dat je zelf (nog) niet kan bepalen wanneer je wel of niet verliefd mag zijn en op wie. Dit In vergelijking met waarschijnlijk leeftijdsgenootjes in je klas of collega’s op je werk, waarbij bevestigd wordt hoeveel minder vrijheden jij waarschijnlijk hebt.
Vraag is of je echt zoveel op het spel wil gaan zetten voor een, nochtans op dit moment, prille verliefdheid. Je verliefdheid op deze jongen, ook al wordt deze ook door hem beantwoord, biedt geen enkele garantie dat het langdurig of ‘voor het leven’ zal zijn. Ik denk ook dat je heel goed behoort te beseffen dat, als je besluit om voor (je verliefdheid voor) deze jongen te kiezen, dit verstrekkende en tevens onomkeerbare gevolgen zal (kunnen) gaan hebben. Gevolgen waarvan ik vermoed dat je deze nochtans niet kan overzien en die zelfs weleens je hele levensloop zullen kunnen gaan bepalen.
Hoe zou jullie samenzijn eruit zien, op welke manier zou dit vorm kunnen krijgen als er zo op je gelet wordt? Stiekem afspreken en altijd met spanning elkaar zien, ontmoeten en in elkaars gezelschap verkeren? Dit kan een behoorlijk gewicht op het samenzijn drukken. Altijd zul je op je hoede zijn om vooral niet gezien te worden en hopen dat ook ‘de gemeenschap’ er geen notie van krijgt. Je verliefdheid met iemand delen en er dus écht van kunnen genieten, zal ook behoorlijk moeilijk worden. Continue de zorg met je meedragen omdat je heel goed zal beseffen wat de consequenties zullen zijn als het uit zou komen.
Ik vraag me namelijk af, mocht je je toch begeven op de geheime paadjes die naar deze jongen toeleiden, wat er met jouw talenten gebeurt mocht je daadwerkelijk terug gestuurd worden naar je geboorteland om nu al uitgehuwelijkt te worden? Dat bedoel ik wanneer ik het heb over verstrekkende gevolgen.
Wat voor mij nog een extra punt is, is dat het jou in het bijzonder ook sterk afhankelijk zou maken van jouw vriendje, doordat je het dus met niemand kan delen..
Wat je momenteel in het vooruitzicht hebt, biedt jou vele kansen voor ontwikkeling. Ik kan niet inschatten in welke mate, maar ik vermoed dat het zou kunnen gaan bijdragen aan steeds meer onafhankelijkheid. Je zit momenteel in Gym5 en wekt ook de indruk ambities te hebben, gezien je vermelding van het willen behalen van je Bachelor Geneeskunde. Je gaat nog een hele studietijd tegemoet, waarin je jezelf de mogelijkheid zal kunnen bieden je te gaan ontplooien. Kansen en mogelijkheden die kunnen bijdragen waar het aanzien betreft, ouders die trots zijn en wat wellicht ook een tolerantere houding teweeg zou kunnen brengen in partnerkeuze (in plaats van ‘uithuwelijking’, bijvoorbeeld). De invloed die het zal kunnen hebben op de relatie die je hebt met je broers, ouders, familie en jouw plaats/positie in de gemeenschap.
Vraag blijft, voor jezelf: is bovenstaande het je allemaal waard? Als je hiermee enorm in conflict komt met jezelf, is er dan geen vertrouwenspersoon binnen jouw gemeenschap die jou hierin kan begeleiden? Je zal vast niet de enige zijn, die hiermee worstelt - ook al maakt dat het natuurlijk niet minder pijnlijk voor je. Of bij jou op school, misschien? Iedere school heeft tegenwoordig een vertrouwenspersoon waar je bij terecht zou kunnen?
In ieder geval iemand die wél voldoende kennis heeft van jouw achtergrond, de verwachtingen en zich ervan bewust is dat ‘formele Zeggenschap Van Ouders’ in de eergevoelige Moslim-cultuur niet een verloopdatum heeft bij het bereiken van je 18e jaar. En al zeker niet voor meisjes...
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte in de keuze die je gaat maken. Kies wijs...
hoi allemaal
Hoi allemaal
een van de redenen dat ik ook zo graag weg wil is dat mijn ouders constant ruzie hebben en dan naar elkaar schreeuwen, soms slaat mn vader maar dat heeft hij al een tijdje niet meer gedaan.
ik wil niet net zo iemand die mij vertelt wat ik moet doen, daarom wil ik ook zo graag dat wat de jongen en ik hebben werkt, ik wil een normale relatie waarbij we gelijkwaardig zijn.
Dat mijn broers zo zeker weten dat de jongen mij alleen voor sex wilt is omdat ze zelfs hebben gezien wat sommige jongens doen/hebben gedaan bij een paar turkse vriendinnen.
En hiervoor had ik ook een 'relatie', hij was mijn eerste vriend en ik ging heel erg ver met hem (geen sex maar toch).
Daarnaast zeggen ze dat ze mijn gevoelens wel snappen omdat zij ook zulke gevoelens hadden, maar dat je zulke gevoelens gewoon moet overleven:$