Na bijna acht jaar samen te zijn geweest, onwijs veel mooie dingen te hebben meegemaakt samen, op het punt staat een huisje te willen kopen en al nadenkt over een mogelijke babykamer.. is het nu plots allemaal voorbij. Twijfels zijn de reden, zich afvragen of hij iets mist in 'ons'. Maar wat, dat kan hij niet aangeven.
Ik houd verrotte veel van die gast. Wil met hem oud worden en de mama van zijn kids worden. Maarnee...

Periodes met ups en downs zijn niet nieuw, ook wel in onze relatie, maar ook om hele andere dingen kan hij plots in een neerwaartse spiraal terecht komen. Maar daarbuiten, we zijn niet moeilijk, houden van dezelfde levensstijl, maken elkaar het leven niet zuur... Tuurlijk zijn er vaak zat miscommunicaties, maar is dat gek, is dat vreemd, is dat een reden om ermee te kappen... Wat mij betreft niet.

Heb gepraat als Brugman, maar het drong niet door. Het begon pas door te dringen toen het hoge woord eruit was. Het was uit. Over. De last die van zijn schouders zou moeten vallen, die werd alleen maar zwaarder! Hij wist en weet het nog steeds niet zeker. Wat alleen wel zeker is, is dat wij geen relatie meer hebben totdat hij het wel zeker weet. Dan is het of definitief over, of er bestaat toch een toekomst voor 'ons'.

Hij zit met zichzelf in de knoop, eigenlijk al zolang als ik hem ken. Je weet wel, ouders gescheiden tijdens de puberteit... Ik ben een zorgzaam typje en heb hem altijd willen steunen daar waar mogelijk, en nu ben ik de sjaak. Hij ziet nu in dat hij hulp nodig heeft om alles weer op de rit te krijgen. Dat waardeer ik. Op dit moment heb ik er alleen niets aan. Dat is pijnlijk. Heel pijnlijk.

Vanmiddag is het moment, ik heb veel spullen al ingepakt, de rest komt later. Aan die confrontatie wil ik nog even niet denken. Maar vanmiddag laat ik de auto vol en zal gaan. Zal opzoek moeten naar andere woonruimte. Zal zuinig met de centjes moeten omgaan, zal alleen op vakantie moeten. Nieuwe vrienden moeten maken.

Moeilijk om dat allemaal tot me door te laten dringen. Het ene moment die helse pijn, het andere moment dat doffe gevoel. Het geen waar ik het meest om geef op de hele aarde, het is niet wederzijds genoeg. Hij zal eerst happy met zichzelf moeten zijn voor hij happy met een ander kan zijn. Ik mag alleen maar hopen dat ik dat dan alsnog ben. Want hem met een ander, hem als papa van een kind van een ander, mijn maag draait om.

Hij heeft ook nog hoop. Niet alleen om mij niet verdrietig te maken, maar omdat hij zelf wil geloven dat de therapie hem laat zien dat hij niet iets in 'ons' miste, maar iets in hem zelf. Ik heb daar ook hoop op, maar weet ook dondersgoed dat ik me daar niet op moet focussen. Ik moet door. Door met mijn leven. Alleen.
Dat is gek, na 1/3 van je leven met een ander gedeeld te hebben. Om je heen krijgen mensen kinderen, gaan trouwen en samenwonen.. en ik.... ik zal opnieuw moeten beginnen. AU, die zit...

Het van me afschrijven helpt om een beetje tot rust te komen. Niet continu te hoeven janken...
Voel me moe en uitgeput, emoties razen van het ene uiterste naar het andere, hetzelfde als mijn gedachten.
Love hurts... een waarheid als een koe.