Mijn vriend (inmiddels dus EX) en ik waren nu 3 jaar samen, toen ik 22 was hebben we elkaar ontmoet in een club.

Vanaf het begin was ik stapel gek op hem, maar ik heb er veel moeite voor moeten doen om uiteindelijk echt samen te zijn. Hij kwam uit een lastige relatie en was nog niet echt toe aan een nieuwe relatie, maar na 5 maanden daten was hij er toch klaar voor.

We hebben samen erg veel meegemaakt, een hartaanval van zijn vader, hersenbloeding bij zijn moeder. Een stalkende ex vriendin, etc. Een jaar geleden ben ik ongeneeslijk ziek geworden, niet dat ik er dagelijks last van heb maar het speelt toch wel een rol in onze relatie, aangezien ik niet altijd in staat ben om alles te doen.

Vorig jaar zijn we een keer uit elkaar geweest, omdat hij twijfelde aan onze relatie. Hij liet toen wel een deur open, want hij twijfelde ook heel erg aan zijn beslissing, omdat ik het liefste was wat hem ooit was overkomen, hij hield zoveel van me. We kwamen na een week weer bij elkaar, nog steeds miste hij wat maar hij zei dat hij wist dat ik het beste was dat hem ooit was overkomen. Ik ben van nature heel erg lief en zorgzaam, en doe alles voor hem. Hij is best wel egocentrisch en denkt met name aan zichzelf. Hij is niet heel erg " lief" ingesteld, hij zou niet zo snel een bosje bloemen of iets voor me mee nemen (dat heeft hij nog nooit gedaan). Hij was sowiezo nooit zo van de verassingen en iets leuks voor elkaar doen. Ik wel, dus dat deed ik in het begin ook heel veel.

Nadat we vorig jaar uit elkaar zijn gegaan ben ik van binnen een vorm van boos op hem geworden, omdat hij niet voor mij vecht. Ik uitte dat in alles, deed ook geen lieve dingen meer voor hem. Zelfs toen hij zijn been brak liet ik merken dat ik het wel vervelend vond dat ik nu alles in huis moest doen, en dat ik verantwoordelijk was voor alles. Ik weet niet waarom ik het deed, want hij deed op zijn manier echt zijn best voor mij, alleen die manier is gewoon heel anders dan die van mij.

Wat voor mij als een paal boven water stond was onze intense liefde. Ik hou zo ontzettend veel van die jongen, hij maakt me gelukkig. Als ik hem zie lachen dan verschijnt de zon. hij is de enige bij wie ik eerlijk kan zijn over mijn ziekte, over mijn zwaktes, over mijn verdriet, ik kan alles aan hem vertellen. We zijn zoo op ons gemakt bij elkaar.

Vandaag heeft hij het uitgemaakt! Waarom? De passie was weg en de twijfels waren terug gekomen, dit komt omdat ik niet meer de lieve vrouw was die hij kende. Ik was intens lief vroeger, en nu was alles wat hij van mij vroeg te veel. Daarom kan hij het niet meer, hij kan er geen tijd meer in investeren. Hij zegt intens veel van mij te houden, en me echt niet kwijt te willen. Maar ik ben meer zijn beste vriendin geworden als zijn vriendin. Hij wil het niet meer. Hij zegt dat hij er misschien spijt van gaat krijgen maar dat hij geen andere opties meer ziet. Het komt als donderslag bij heldere hemel, ik vertelde mijn vriendinnen steeds over hoe goed het tussen ons ging, dat ik zo gelukkig was dat het zo goed ging. Mijn ouders, iedereen, ze zeggen steeds: Ik ben zo blij dat jullie zo gelukkig zijn.

Ik weet niet wat me overkomt. Ik weet het echt niet.