Hai lieve schat,

Het is nu al bijna anderhalve maand geleden dat jij hier 's nachts bent blijven slapen... Nu ben ik gewend aan het feit dat jij hooguit 1 keer in de 2 weken in mijn bed lag, maar het idee dat je nooit meer 's nachts bij mij zal slapen kan ik niet aan. Is jouw liefde voor mij echt uitgeput, of mag ik stiekem nog hopen op een 'happy end'?
Ik zou zo graag in de privacy van onze slaapkamer met je praten, oog in oog, zodat de waarheid eindelijk aan het licht kan komen. Ons telefoontje was relatief gezien best fijn, maar er blijven dingen die ik gevoelsmatig niet begrijp en niet kan bevatten
Waarom ben je niet naar mij toe gekomen met je angsten/vermoedens/twijfels & waarom heb je ogenschijnlijk zo weinig moeite gedaan om onze relatie te redden. De 1e verliefdheid kan overgaan, zover volg ik het nog, maar wat er dan meestal overblijft is toch het 'houden van'? Of zie ik dit verkeerd...?
Of kwam het idee van je leven delen met mij te dichtbij? Samen op vakantie, samen een nieuw bed uitzoeken, samen naar een bruiloft, samen op weg naar de toekomst en verscheidene hindernissen trotseren... (hoe bijv. jouw studentenleven te combineren met mijn beroepsleven)

Anyhoo, Amis(L)uC(K), tot zo in dromenland! NachtzoenXxxHb

ps: de komende tijd zal de deur van mijn hart zeker voor je open blijven staan, dus neem de tijd om jezelf te herpakken, maar wacht niet al te lang... Op een gegeven moment dooft ook bij mij de vlam