Uiteindelijk toch maar deze site bekeken. De verhalen die ik lees zijn herkenbaar en geven enigzins een vorm van troost. Het is nu twee weken en drie dagen geleden dat mijn vriend onze relatie verbrak. We waren anderhalf jaar samen en hij was de persoon waarmee ik oud wilde worden. Twee maanden daarvoor waren we erachter gekomen dat ik zwanger was. We besloten samen om een abortus te laten plegen, ondanks het feit dat ik het kind misschien liever wel had willen houden, maar hij was er echt nog niet aan toe. Dat is nu een maand geleden. Hij vond twee weken blijkbaar genoeg om mij te steunen en heeft zijn handen nu compleet van me af getrokken. Hij heeft vanochtend zijn spullen opgehaald. Hij gaat vanavond naar het concert van Coldplay waar we samen naar toe zouden gaan.Hij wil zijn eigen dingen doen en verder met zijn leven en ik blijf achter met de teringzooi. Ik heb het gevoel alsof ik alles kwijt ben, alsof de grond onder mijn voeten is weggeslagen. Ik weet niet of ik ooit zal begrijpen wat zijn beweegredenen zijn om deze keuzes te maken.Ik heb ontzettend veel geschreven en heb een citaat hieronder geplaatst.Ik weet dat op een dag ik weer kan genieten van wakker worden in de morgen, van een nieuwe dag, met nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden. Maar op dit moment is elke dag er één teveel.

(...) Op maandag stond ik oog in oog met de waarheid. Ik heb je opgezocht en je gevraagd hoe het zat. Ik ben er klaar mee zei je. Ik heb er geen zin meer in zei je. Ik wil mijn eigen dingen doen. Tijd en ruimte voor mezelf. Mijn gevoel is veranderd zei je. Ik wil voorlopig geen vriendin en daarna wil ik een vriendin waarmee ik meer op dezelfde golflengte zit zei je. Ik zei je dat ik alles voor je over had. Ik zei dat ik er voor wilde vechten. Ik zei ik geef je de ruimte die je nodig hebt, maar geef ons dan nog een kans. Maar ik zag in je ogen dat je niets meer wil. Je hebt me thuis afgezet en je hebt me een laatste kus gegeven. Ik heb je weg zien rijden en het voelde alsof mijn keel werd dicht geknepen. Toen kwam de nacht en die was langer dan welke nacht ook daarvoor. Toen kwam de dag, 21 juni, hoe ironisch de langste dag van het jaar. Toen kwam de woensdag en je mailde me dat je van me hield, me geen pijn wilde doen, zo bijzonder ben, zo lief en mooi, maar dat je het niet meer kan en dat je voelt dat we uit elkaar groeien. Je smste me dat je je zorgen maakte. Ik stuurde terug dat dat je niks meer uit zou moeten maken, immers, je wilt me niet meer. Nu is het donderdag en ik moet zo naar de dokter voor de nacontrole van de abortus. Ik ga vragen om slaappillen want ik slaap niet meer. Ik moet eten kopen want ik eet niet meer. Ik moet lijm hebben want ik moet iets maken. Het heet mijn hart en je hebt het gebroken. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, zo wanhopig, en ik dacht dat toen ik zwanger was het echt niet erger kon. Nu wacht op iets wat nog erger is. Nu wacht ik op het moment dat ik erachter zal komen dat je iemand anders hebt. Nu wacht ik op een moment van rust en van vrede. Ik doe mijn uiterste best om het positief in te zien, om te zien dat het niet anders kan en dat ik uiteindelijk ook het nut van dit alles zal inzien. Ik doe mijn best je niet te bellen, te smsen of te schrijven en ik doe mijn best niet te reageren als jij contact zoekt. Ik doe mijn best om reëel te zijn en mezelf niet voor de gek te houden. Je komt niet terug, hoe graag ik dat ook wil, je wilt mij niet meer, hoe graag ik jou ook wil.(...)