Ik moet even mijn ei kwijt want ik trek het gewoon even niet meer .
Vandaag belde ...... met de mededeling dat ze het nog steeds niet weet wat ze moet doen .
De man die nog in haar hoofd zit heeft ze gesproken en dat heeft haar twijfels alleen maar versterkt .
Ondanks dat ze vrijwel alles zou moeten opgeven voor hem vind ze hem aantrekkelijk omdat het onbeantwoorde liefde is .
Rationeel weet ze dat we geheel bij elkaar passen en dat ze met mij verder wil maar ze kan zich nog niet geven en is ze erg in de war .

Ik herken heel veel in haar , ik herken de strubbelingen waar ze mee zit , besluiteloosheid , ontkenning van haar problemen , onzekerheid en heb haar dan ook een peptalk gegeven van 2 uur .
Waarin ik heb gezegt dat wanneer ze de circel van haar gewoonten durft te doorbreken ze een leven kan leiden waarin zij zelf haar beslissingen kan maken en niet haar emoties .
Dat het pijn zal doen en moeite zal kosten dat is een feit maar het zal veel meer waarde aan haar leven geven .
Ze zij steeds dat ze daar al lang mee bezig is maar dat ze er niet klaar voor is , waarop ik zei , daar zul je nooit klaar voor zijn , want jezelf pijn doen daar ben je nooit klaar voor .
En niet gister en niet morgen is de dag om er wat aan te doen , Nu is de tijd .
Ook al zet je hem en mij buiten spel dat maakt me niet uit , ik hoop zelfs dat je dat doet want nu is de tijd om je leven in eigen handen te nemen .

Ik voelde heel veel kracht en voelde me sterk , maar nadat ik had opgehangen namen mijn emoties toch een loopje met me en nu zit ik er weer midden in en probeer ik uit volle macht mijn hooft boven water te houden en snak ik naar de adem die realiteid heet .

Nu heb ik gehoord van een vriendin dat ze maandag hulp gaat proberen te zoeken bij een professional , dat doet me deugd echt waar , maar mijn harte pijn is bijna ondragelijk , want waarom is zij op mijn pad gekomen , waarom liggen we zo op een lijn en hebben we het zo fijn samen en worden we toch uit elkaar gehouden ?

Ze wil zo graag iemand in haar leven die haar buddy is waar ze mee kan praten iemand waar ze op kan vertrouwen , ze wil zo graag terug komen naar limburg , waarom voelt ze zich zo fijn bij mij en kan ze volledig haar zelf zijn ....

Ze zou het heel fijn vinden als ze me zou zien maar ze beschikt niet tot de middelen om hier naartoe te komen en ze wil het mij niet aandoen om mij naar haar te laten komen omdat ze zich nog niet kan geven aan mij en mij teleur zal stellen als ik hoop dat ze voor mij zal kiezen .
Ik wou eigenlijk zeggen dat wanneer ze hem nog beld ik er niet meer voor haar kan zijn want dat trek ik niet en ik voel me op de tweede plaats gezet en dat vind ik oneerlijk , maar wat ik heb gezegt is dat bij mij de deur open staat dat ze me altijd kan bellen en dat ik het nog niet op kan geven omdat het te mooi is om waar te zijn zoals het tussen ons klikt .
Dat vind ze heel fijn en ook zij hoopt dat ze op een dag in mijn armen zal lopen en zal zeggen dat ze me niet kwijt wil .

Ik vroeg haar ook nog of ze me mist maar dat is dus niet het geval , ze zou het heel fijn vinden als ze me zou zien en ze weet dat dat heel fijn zou voelen en dat we weer een leuke tijd zouden hebben , maar missen is voor haar een te groot woord .

Wat iedereen tegen me zegt is , laat haar gaan , je verdiend beter en het gaat ten koste van jezelf .
Ik weet het gewoon niet en als zij dadelijk het besluit neemt om mij uit te sluiten dan voel ik me helemaal beroerd want dan word ik aan de kant gezet .

De tijd zal genezen denk ik dan maar en iedere keer weer heb ik bij een vrouw waar ik verliefd op ben het gevoel dat zij "the one" is maar dit lijkt toch echt een uitzondering of hou ik mezelf weer eens voor de gek ?

Nou ik ga maar eens in bed liggen in de hoop dat ik kan slapen want ik heb het echt nodig .
In ieder geval bedankt voor het lezen .

Groetjes Ralf