Ik ben er mezelf van bewust dat ik in het algeheel niet de enige ben met deze situatie, er zijn genoeg varianten maar hoe vaak ik er ook over lees en er een weg in tracht te vinden, het begint me onderhand redelijk in een hoekje te duwen. Ik besef ook dat mijn voorhistorie hier aandeel in heeft en dat er niet echt een cure is om hier iets in te ondernemen, buiten mezelf dan die het een plekje moet geven maar ik moet gewoon men verhaal kwijt.

tot op heden is het me nog niet gelukt echt het ware geluk te treffen, ik ben een alleenstaande vader die een schat van een dochter heeft. Omstandigheden "waar ik liever ook niet te persoonlijk over

wil praten" die tot op de dag van vandaag nog steeds voor velen en ook voor mezelf onverklaarbaar zijn geweest, hebben er voor gezorgd dat mijn dochter onder mijn hoede kwam! Men ex zelf heeft me daar een zware opdoffer gegeven in men gevoelens en hoe ik er mee om ga, zonde genoeg niet enkel aan mij want nu bijna 9 jaar later heeft mijn dochter er ook problemen mee, in die zin dat ze zich af vraagt waarom mama is weg gegaan en waarom er geen mama is en diep in haar roept ze gewoon en snakt ze gewoon naar moeder liefde! Hoe hard ik ook mijn best doe dat is iets wat ik haar nooit zal kunnen geven, mijn moeder tracht daar dan een klein beetje een rol in te spelen zonder dat te over roepen want! men ma is er zich van bewust dat als ik ooit terug een stap zet in de richting van een relatie dat ze ergens een stapje terug zal moeten zetten.

Toch daar knelt het schoentje, een nieuwe relatie!

Alhoewel ik zeer sociaal en spontaan ben en vlot in de omgang, krijg ik keer op keer te maken met een opdoffer die me steeds dieper en dieper terug duwt in een hoekje waar ik me zelf niet meer kan open stellen. Telkens als ik het dan ook maar waag om dan toch die stap te zetten is daar weer het teleur gestelde feit dat het dan toch maar weer niet goed zit. Ik ben geen man die er van houd om van de hak op de tak te springen, persoonlijk kan ik dat ook niet omdat een gevoel van binnen uit moet komen bij mezelf, eenmaal dat het er is dan is het ook onvoorwaardelijk en zou ik ook de al doen voor deze persoon. Dit deed ik ook voor men ex dus jah,

Enkele jaren na men ex "de moeder van men kind dan" heb ik mezelf er aan gewaagt me open te stellen, voor de eerste maal dierf ik liefde terug een kans te geven! Zij had ook een dochtertje waar ik me net zoals ik mij om mijn eigen dochter ontfermde, mezelf ook ontfermde naar haar dochter. Zij gaf zich ook ten volle voor mijn dochter en mezelf , voor het eerst kwam mijn dochter toen in aanraking met het moeder gevoel op zo een intense wijze, ik had voor het eerst zo het gevoel dat ik eindelijk iemand juist tegen gekomen was waar alles goed bij zat, jammer genoeg draaide de situatie 6 tal maanden later, naar haar zeggen omdat ze haar familie zelden zag we hadden geen wagen en mits zij van west Vlaanderen kwam en ik aan de kanten van antwerpen woonde moesten we steeds met de trein.

Zonder meer verliet ze mij om die reden we hadden nooit geen woord gehad enkel maar vaak gesprekken dat ze haar moeder en zuster miste waar ik ook openhartig naar luisterde ik wilde zelfs plannen maken in die richting om voor haar dan naar daar te trekken, uiteindelijk kon ik niets anders dan het te aanvaarden en het te respecteren wat ik dan ook deed met pijn in het hart toen zij weg ging, Wederom niet enkel voor mezelf maar ook voor men dochter was het een opdoffer maar het bracht ons ook dichter bij elkaar. Ik kon me niet laten hangen omwille van mijn dochter dus ik trok me aan haar op! de relatie heeft vermoedelijk niet lang genoeg geduurd gehad waardoor ik sneller de draad weer kon op pikken. Het was nu ook niet van de ene dag op de andere maar toch relatief sneller dan met men eerste ex.

Zoals ik eerder had gezegd ben ik niet dat soort persoon dan van de hak op de tak springt, uitgaan doe ik ook niet echt dus het enige wat ik zo nu en dan doe is eens iets gaan drinken maar dat is dan ook zeer raar of zelden, wat dan ook de hindernis tot kennis maken moeilijker maakt.

Toch op een of andere manier en ik moet bekennen via sms dating had ik een jaartje of 3 geleden iemand nieuw leren kennen. Wat ik nooit eerder had gedaan maar ik had gewoon nood in een praatje voor mij was het niet meteen om een relatie maar ergens ben ik ook geen persoon om alleen te blijven. Misschien kwam er een vriendschap uit voort maakte me op dat moment ook niet echt veel uit, in ieder geval had ik al enkele gesprekken gehad met enekele vrouwen waaronder toffe maar ook minder toffe zaten. Toch eentje stak er boven uit dat telkens toch terug contact maakte, wat me ook begon op te vallen na een maandje of zo dan toch nummers uit gewisseld zijn we dan toch eens samen gekomen. Voor het eerst ging ik niet van het idee uit om een relatie maar gewoon spontaan een babbel geen verwachtingen, gewoon iemand waar je eens goed mee kon praten en je ervaringen aan kwijt kon, van deze instelling bouwden we ook onze kennismaking op. We kwamen dan wel veel samen maar het was om te praten een film te kijken en zo van die zaken pas naderhand betrokken we mijn dochter er bij, gingen naar speeltuinen pretparken iets gaan eten.

Uiteindelijk enekele maanden later had ik het gevoel dat ik een vertrouwens persoon had getroffen, zij begon ook over haar ervaringen te praten en ik over de mijne en ik had het gevoel dat we daardoor naar elkaar toe groeide, er begon iets naar mijn mening te groeien. Dit ging ook geheel anders hier werd echt van beide kanten naar mijn idee tijd in gestoken en na een hele poos kwam de eerste kus je kent het wel. Wat voor mij dan gezond aan voelde half jaartje later spraken we over samen wonen maar ik wilde het toch nog even rustig doen omdat ik nog enkele financiële zake diende af te handelen uit men eerste relatie en ik wilde haar daar niet bij betrekken. Uiteindelijk een maand later geheel een week geen contact meer, ik kwam dus redelijk ongerust wat me er dan ook totaal toe aan zette om te gaan zoeken. Ineens dook ze dan ook van uit het niets weer op en kwam het er op neer dat ze haar ex terug tegen het lijf was gelopen en dat haar gevoelens voor hem dan toch niet helemaal weg waren, ze vroeg tijd wat ik dan ook respecteerde weer met pijn in het hart 4 maand hadden we zelden contact en ik had na heel lang zwoegen om het gevoel van me af te zetten de hoop al op gegeven, ik had me al voor genomen weer verder te moeten met men leven, ze stond enige tijd later na die beredenering terug wenend voor de deur, uiteindelijk waren mijn gevoelens voor haar nog niet verdwenen dus kon ik haar daar ook niet laten staan. Bleek haar ex in een psychiatrie gekropen te zijn.

Op dit moment had ik van mijn moeder al de waarschuwing gekregen dat er iets niet klopte, maar ik zag het niet en wilde er niet van weten. Wat op zich dan ook zorgde voor spanningen tussen mijn moeder en mezelf, op een of andere manier had ze me ergens gegrepen wat ik niet kon lossen. Ze gaf aan dat ze mij graag zag maar dat ze ook haar ex nog graag zag, dus vol van deze informatie heb ik dan op dat ogenblik afstand genomen van het idee om nog een relatie met haar aan te gaan. Ik heb dit dan met heel veel moeite een plekje moeten geven en het over moeten laten naar vriendschap, toch ergens diep binnen in mij bleef ik van haar houden met dat ietsje meer dan enkel maar vriendschap.

Uiteindelijk werd het een trek en duw spelletje, zij wist immers dat ik haar nog graag zag dus wist zij dit maar al te goed te bespelen. wanneer ze moest kunnen crashen crashte ze bij mij, wanneer ze me niet nodig had hoorde ik haar enkele dagen niet meer en blind starend zag ik niet wat er gebeurde maar ze zoog me eigen geheel leeg.

uiteindelijk na het 2 de jaar haar te kennen verdween ze kort na nieuwe jaar uit men leven het heeft me heel wat tijd gekost om dit dan weer af te sluiten, zelfs in die maten dat ik er voor naar de dokter moest om me er terug boven op te helpen, ik was gewoon geheel leeg. we zijn nu weer een jaartje verder en het lijkt me allemaal zo een verloren tijd dat ik nooit meer kan inhalen.

Het heeft mij zo door elkaar geschud dat ik zelfs nog op de dag van vandaag heel moeilijk met gevoelens om kan gaan en ze te plaatsen, want nu zit ik weer in zo een domme situatie dat ik mezelf vaak erger aan mezelf en men gevoelens. Een collega van me heeft bij mij uiteindelijk dat toch weer dat ene plekje geraakt, we komen beiden zeer goed overeen te goed zelfs waardoor bij mij dan toch het gevoelige deel zeer moeilijk ligt.

Ik ben stapel op haar persoonlijkheid maar wil het niet meer laten worden dan het is, bovendien toch zie ik haar enorm graag en zij weet dit ook en ze geeft ook om mij, maar toch zij heeft ook haar verleden en ze heeft ook eerlijk gezegd dat ze het daarom zeker geen goed idee vindt om ooit wat samen te beginnen.

Ik respecteer dat ook en op dat gebied hebben we beiden ook een goede verstandhouding maar toch :$ ik heb gevoelens voor haar het ergste is dat ik het niet weet te plaatsen, het is voor mij na alles, al die voorgaande dingen verdomd moeilijk geworden om men gevoelens voor een persoon nog weg te drukken te plaatsen of er mee te jongleren.

Dit is weer zo een momentje, de eneke keer gaat het heel goed en heb ik er geen probleem mee maar de andere keer zit ik in die roes van ik zie haar graag ik mis haar. We praten zo vlot en als we praten dan doet ze mij ook de dingen rationeler inkijken en omgekeerd is dat dan ook weer zo met zaken waar zij mee zit. we hebben heel veel aan elkaar en ik wil dat ook zo houden, zucht maar dan toch weer dat gevoel dat ergens knel zit.

tjah dat is het zo een beetje, er is ook nog veel meer gaande maar dat heeft dan meer met men dochter te maken, het speelt ook ergens een rol denk ik dat ik daar heel moeilijk zit om die dingen allemaal een plaatsje te geven waardoor dat het een brok wordt, het moest gewoon ff van me af of het geholpen heeft? Ik weet het niet het zal zich zelf zowel uitwijzen zeker

groetjes voor iedereen.