Houden van versus verliefdheid.

Gevoelsmatig is het voor jou persoonlijk van belang dat je bovenstaande gevoelens duidelijk krijgt, van wie houd je, en op wie ben je verliefd, of, houd je van beiden?

Jezelf in deze positie laten belanden is niet iets wat je zomaar een plek kan geven, noch dat er een pasklare oplossing voor te vinden is.

Ervan uitgaand dat je van je man en kinderen houd, en deze relatie waardevol vind, zou er eigenlijk geen echte keuze hoeven te zijn, kiezen voor de in dat geval vertrouwde relatie!

Verliefdheid is, misschien ten overvloede, primair een chemische reactie van je hersenen, die een grote hoeveelheid aan oa endorfine vrijmaakt, die iedere dag opnieuw getriggerd word als je de bewuste collega weer ziet, terwijl het houden van (echte liefde) een kwestie van hart en ziel is, opnieuw, in die situatie zou de keuze makkelijk 'moeten' zijn, verder zou het zo kunnen zijn dat deze collega jouw zielsverwant of, tweelingziel kan zijn, ik kan er echter bij vermelden dat dit geen garantie is op een succesvol lang liefdevol leven, er zitten nogal wat haken en ogen aan een dergelijke relatie, kan ik je uit ervaring vertellen.

Vriendschap, in een dergelijke situatie lijkt me op zijn zachts gezegd ongezond te noemen, het is als de kat op het spek binden, om er maar even een spreekwoord op los te laten.
Dit omdat je er, als alle partijen er al mee kunnen leven een min of meer onmogelijke situatie van maakt, want, hoe zie je/jullie dat dan, maw, hoe ga jij dit invullen en verantwoorden aan je man, aan je kinderen, maar, veel belangrijker, hoe kun jij jezelf in de spiegel aan blijven kijken, als je 'vriendschappelijk' met een collega waarop je verliefd bent in je privé leven een contact/relatie aangaat?

Het is als je op glad ijs begeven, waarvan je weet dat er diverse zwakke plekken in het ijs zitten, waarbij de zwakke plekken je eigen gevoelens zijn, getriggerd door mogelijk irrationele emoties vermengt met je ego, die je verteld dat je 'hem' voor jezelf wilt...

Ik hoop dat je begrijpt dat ik hier geen zins oordeel, maar gewoon wat 'feiten' voor je op een rijtje zet, slechts als info, en mogelijke invalshoek...

Als ik er een persoonlijk advies aan mag hangen, zou ik afstand nemen van je collega, dit ook aangeven bij hem, en vooral geestelijk afstand nemen, en er een poosje niet mee bezig zijn, in mijn beleving komen dan vaak de beste opties bovendrijven...

Anyway, succes met de struggle..

Timeless

De vraag is misschien niet hoe we denken over vriendschappen tussen mannetjes en vrouwtjes. En hoe ver die vriendschappen kunnen gaan. Want daar ben ik heel makkelijk in. Vriendschappen tussen mensen kunnen zo ver gaan als die twee mensen dat mogelijk maken. Zolang die twee mensen elkaar niet te veel beschadigen. Verder is alles mogelijk. Denk ik.

Maar de vraag is misschien veel meer waar al die onrust vandaan komt. Waarom is jouw leven een grote hoop onrust sinds je hem hebt leren kennen? Waarom val je van je paard, zeg maar? Dat zijn volgens mij de veel belangrijker vragen. Wat betekenen relaties eigenlijk voor je? Wat betekenen vriendschappen eigenlijk voor je? Wat betekent hij eigenlijk voor je? Hij? Is dat je man? Hij? Is dat je vriendje? Hij? Of meervoud? Zij?

En dat soort vragen gaat eigenlijk helemaal niet over andere mensen. Dat gaat over jouw diepste kernen. Jouw geloof in dingen. Jouw waardepatronen. Jouw ambities en verlangens. En eigenlijk hebben wij daar heel weinig over te zeggen.

Maar de onrust in dit soort situaties komt volgens mij door de discussie die je met jezelf hebt over hoe het leven in elkaar zit. Dat je te lang geleefd hebt volgens patronen die eigenlijk niet de jouwe waren. Maar die van je ouders, van je vrienden, van je vriendinnen, van je man, van je ex-en. Maar dat is de vraag niet. Wat zijn jouw waardepatronen? Hoe veel aandacht besteed jij aan relaties? Hoe horen relaties voor jou in elkaar te zitten? Enkelvoud? Meervoud? Mannetjes? Vrouwtjes?

Ik weet het niet.... Veel is mogelijk. Veel mag, en kan. Maar je moet wel op zoek naar jouw rust. Naar jouw stabiliteit. Naar jouw leven. En gaan dingen onrust geven? Dan pas op plaats gaan maken. Tot je jezelf weer een beetje snapt. Totdat je jezelf weer wat kunt relativeren. Totdat je je man weer wat kunt relativeren. Totdat je je vriendje weer wat kunt relativeren. En dan weer eens kijken........

Pffffttttttttttt....... Laatje. Levenslange speurtocht hoor. Het antwoord wordt nooit helemaal duidelijk. Maar je kunt wel jezelf staande houden. Opstaan als je weer gevallen bent. Leren van je ervaringen. En dan weer opstaan.
Waterman