Lieve mede-ldvders,

Het is echt al een eeuwigheid geleden dat ik hier ooit een blog plaatste.. Er zijn heel veel mensen hier die niets liever dan hun ex terug willen, en dat kan ik heel goed begrijpen. Ik was hier ook vaker in 1 van de meest moeilijke periodes van mijn leven, voor wie wil weten hoe of wat..die vraag ik om mijn blogs terug te lezen want ik kan het op dit moment niet opbrengen om het verder op te rakelen.

Op dit moment ben ik 26, op mijn 19e kwam ik een meisje tegen dat werkelijk mijn hart betoverde. Zo makkelijk als we samen praatten, dingen deelden en naar de toekomst keken..het voelde magisch!! Daarbij was ze ook nog eens ongelooflijk mooi, ja ik noemde haar met recht mijn prinses. Mooi is ze nog steeds, maar mijn prinses is ze niet meer. We zijn elkaar op weg naar verdere volwassenheid verloren..

Onze relatie is nu bijna anderhalf jaar over, vorig jaar juni zag ik geen andere uitweg meer dan haar te verlaten. Hoe zeer we het ook probeerden, we kwamen altijd in dezelfde situaties terecht. Zij wilde continu (en dat bedoel ik letterlijk) bij me zijn, ik raakte daardoor verstikt. Van nature ben ik iemand die erg actief is met allerlei dingen, en tja je vriendin kan niet altijd overal bij zijn. Wat mij betreft is dat ook niet erg, sterker nog ik denk dat het alleen maar goed is om naast je relatie ook zo nu en dan je eigen ding te hebben. Zij dacht daar heel anders over, jarenlang heb ik gedacht dat we uiteindelijk wel een modus zouden vinden waarbij dat soort ruzies tot het verleden zouden behoren. Maar het heeft helaas niet zo mogen zijn.

Degene die mijn blogs uit het verleden gelezen heeft die weet dat het vorig jaar de 2e keer was dat ik haar verliet. En eigenlijk nagenoeg om dezelfde reden als de eerste keer. Sterker nog, ze werd voor mijn gevoel alleen nog maar extremer in haar gedrag (zich opsluiten, dreigen zichzelf iets aan te doen) als ik in haar ogen onvoldoende tijd voor haar had. Ik leek haar 'redder' te zijn. Ze heeft tijdens onze relatie grotendeels thuis gewoond, en om even de woorden van haar moeder te gebruiken: 'Sebas, ze kan de hele dag strontvervelend zijn, maar als jij er bent dan is alles weer goed.' Nu vragen jullie je misschien af hoe vaak ik eigenlijk bij haar was. Had ik zelden of nooit tijd voor haar? Nou om eerlijk te zijn, we zagen elkaar gemiddeld 5 dagen per week (vaak bleef ik ook slapen, dus we hadden veel tijd samen). We hebben ook een tijdje samen gewoond, toen zagen we elkaar uiteraard vrijwel elke dag. Al moest ik zo nu en dan wel eens voor mijn werk een nacht in een hotel doorbrengen, en daar had ze het erg moeilijk mee.

Het gaat me op dit moment te ver om allerlei voorbeelden te geven van wat voor ruzies we met elkaar gehad hebben. Feit is dat ik me op een gegeven moment zo beperkt voelde door haar, dat ik moest ademen.. Hoeveel ik ook van haar hield, het leek wel of ik haar niet gelukkig kon maken. Nou ja, behalve dan als ik min of meer 24 uur per dag bij haar was. Rationeel gezien weet ik dat het een goede beslissing was om met de relatie te stoppen. De situaties die ontstonden door simpele meningsverschillen werden zo extreem, het was niet gezond meer. Het stomme is, dat het lijkt alsof ik sindsdien niet verder kom. Het voelt voor mij persoonlijk als een enorme nederlaag dat het niet gelukt is. Sinds we uit elkaar zijn hebben we nauwelijks contact meer (eigenlijk zelden of nooit), maar ze blijft rondspoken in mijn hoofd. Diep van binnen houd ik nog altijd zielsveel van haar en zou ik niets liever willen dan haar weer mijn meisje noemen, en weer eens 's nachts dicht tegen elkaar aan kruipen. Net als vroeger. Maar ik weet ook dat dat niet meer kan.

Misschien dat sommige lezers nu denken van ja fijne meneer ben jij, het eerst 2x uitmaken en daarna een beetje zielig gaan doen over je ex. Get over it! Om eerlijk te zijn, zo zou ik waarschijnlijk ook bij iemand anders reageren. Ik weet ook niet waardoor het komt dat ik me zo voel. Je zou zeggen dat degene die het 2x uitmaakt juist 100% zeker van zijn zaak is en blij is dat het over is. Maar wat ik maar probeer aan te geven, dat is dus niet zo! Ik heb me door mijn ratio laten leiden, en voel me diep van binnen nog altijd erg bedroefd over het feit dat het zo gelopen is. Als ik in mijn hart kijk dan zit ze daar nog steeds als mijn grote liefde, en voelt het soms zo eenzaam zonder haar. Bij vrienden en familie kan ik dit gevoel niet uitspreken, want eerlijk gezegd vonden ze al dat ik niet met haar door moest gaan.

Ik ben erg benieuwd of iemand van jullie dit gevoel ook heeft? Een liefde die je stiekem nog ontzettend mist terwijl je rationeel wel weet dat het zo niet langer ging. Hoe ga je met je verdriet om en heeft iemand wellicht tips om me beter te voelen? Een stap vooruit te kunnen zetten en niet meer terug te kijken? Met mijn ex weer contact opnemen heeft niet zoveel zin, voor zo ver ik het kan inschatten gaat het goed met haar. Ze viert binnenkort haar anderhalf jarig jubileum met haar nieuwe vriend, dus tja heel erg lang heeft ze niet nodig gehad om erover heen te komen I guess. Overigens gun ik het haar om gelukkig te zijn. Het doet alleen zo'n verdomde pijn dat dat dus niet met mij is.....

Welterusten.

Sebas