Hallo allemaal,

Hoe ervaren jullie de vele emoties die gepaard gaan na een verlies van een partner.
Zelf heb ik namelijk dat ik soms gewoon blokkeer. Dan zie ik z'n naam en voel ik even niks. Een uur later ben ik weer helemaal van slag. Of ik voel een enorme spanning en verdriet maar kan het niet uiten.... om gek van te worden. Dan wordt ik duizelig, ademhaling stokt en wil niet meer normaal doen. soms luister ik marco borsato om te kunnen huilen...

MOET dit aankomend weekend contact met hem nemen.... zucht. Want er zullen dingen moeten worden geregeld.(mn zus/zwager houden zelfs een huurhuis voor me vast, maar dan moet hij meegaan betalen) Hoop op zijn terugkeer is er niet. Stiekum hoop ik er op maar eigenlijk weet ik genoeg. De scheiding zal worden aangevraagd.

Wat zijn hersenen rare dingen zeg.
Als ik hem spreek voel ik me weer zo naar. raakt me tot het diepst van mn hart. Terwijl gewoon na 15 jaar zegt dat ie niet meer van me houdt en oplgelucht is. De goede beslissing heeft gemaakt.
En ik ga bedenken waar mijn fout ligt in dit huwelijk. We hebben gruwelijk veel meegemaakt en dat is 1 van de redenen. Maar waarom zijn wij uitelkaar gegroeid en anderen komen door sommige dingen dichterbij elkaar...
Heb de afglopen jaren veel verdriet gehad. Kan ik nog meer aan... en nu in mn eentje. Voel me eenzaam, verdrietig en heb nogal wat lichamelijke mankementen. Hoe kan iemand anders mij nog leuk gaan vinden...

XXX