ik ben gewoon ingeruild voor een ander. Aan de kant gezet als vuilnis. Meneer heeft meer gevoelens voor de ander dan voor mij. Ja tuurlijk sukkel in het begin is alles leuk als je verliefd bent! Maar nee dit is anders dit gaat dieper.
Mijn vriend heeft dus maandenlang een dubbelleven geleid met een andere vrouw (die ook niks van mij afwist) Afgelopen zaterdag is hij zijn telefoon bij haar vergeten, zij heeft er in gekeken en zag toen alle smsjes van mij. Dus omdat hij bang was datr ze mij zou bellen heeft hij mij direct gebeld en kwam het hoge woord eruit: je vermoedens klopten. Ik ben vreemdgegaan en heb gevoelens voor haar en dit is al een paar maanden aan de gang! serieus dat mijn hart stil stond op dat moment!

Paar maanden terug nam hij opeens een andere mobiel met whatsapp terwijl ik dat niet heb dus voor mij was het niet nodig,. paar maanden terug kwam het steeds vakler voor dat hij zei dat hij graag even een dagje alleen met zijn dochtertje wilde zijn om de vader-dochterband te vertrekken. Ik heb hem hier toen ik mee geconfronteerd maar hij kon er zich geweldig uit lullen, hij zou een oscar moeten krijgen voor zijn acteren. Vrienden zeiden me ook dat ik niet zo wantrouwend moest doen en er voor moest gaan. Als we eenmaal zouden samenwonen en een kindje zouden krijgen zou het fantastisch gaan tussen ons... jaja.

Het doet zo'n pijn om zo afgewezen te worden omdat er meer gevoelens zijn voor een ander. Tijdje terug heb ik het uitgemaakt omdat hij zo gesloten was en ik dat niet meer trok. Toen hing hij smekend aan de telefoon dat hij er alles aan ging doen om het te laten werken tussen ons en meer open te zjn. Hij wilde mij absoluut niet kwijt. Achteraf gezien kende hij haar toen al en waren ze net met elkaar naar bed geweest. Ik snap er echt geen ene flikker van waarom hij het mij toen niet heeft laten uitmaken, dan was dit mij allemaal bespaard gebleven en kon hij voor gaan. Maar nee hoor meneer heeft daarna mij enorm veel hoop gegeven. Afgelopen week hebben we een topweek gehad en maakten we serieuze toekomstplannen....en paar dagen later is alles over!
Als ik hem vraag waarom hij me deze hoop heeft gegeven en waarom ik niks aan hem gemerkt heb komtr er alleen maar uit dat hij het mij dus niet durgfde te vertellen. Hij heeft dus maar gewoon een beetje leuk mee gedaan en met mij mee zitten lullen omdat dat het makkelijkst voor hem was. Hoe ziek kun je zijn. Hoe kun je heel de dag met mij knuffelen, uren sex hebben, naar het pretpark gaan met mij en je kind, kijken naar geschikte huizen online om samen te gaan wonen en zeggen dat wij binnenkort een babytje gaan maken als je het allemaal niet meent en je weet dat je een ander wil en totaal niet met mij verder wil. Dan ben je echt een enorme zwakkeling.

Na 2 dagen alleen maar huilen, nauwelijks eten en slapen ging gisteren mijn telefoon.......de vrouw in kwestie. Ik heb niet opgenomen. Razend van woede heb ik mijn ex gebeld om te zeggemn dat hij er voor moest zorgen dat zij geen contact meer zou zoeken, dat ik rust wilde. Hij vertelde dat hij geen contact meer met haar had want zijh wilde hem nu ook niet meer nu ze wist dat hij tegen haar had gelogen. Maar hij wil mij ook niet terug want hij weet dat hij als hij met mioj verder zou gaan toch altijd aan haar zou blijven denken. Opeens is meneer erg open, veel te open want dit soort pijnlijke dingen hoef ik zo echt niet te horen. Uiteraard wil ik hem ook never nooit meer terug, ik vind hem ziek.

Had ik het een tijdje terug gewoon maar zelf uitgemaakt, dan was de enorme afwijzingspijn mij bespaard gebleven. Mijn zelfvertrouwen is nu namelijk 0.0 en ik ben bang dat de deuk in mijn vertrouwen moeilijk gaat zijn in volgende relaties.
Ook vind ik hetr zo klote van mezelf dat ondanks alles ik hem mis. Opeens spreek ik hem, niet meer 2/3 keer per dag. Opeens ben ik niet meer iedere dinsdag en in het weekend samen met hem en zijn dochtertje. Alles doet pijn; ieder liedje op de radio, alle plekken waar we samen geweest zijn,alles! Ik zie even echt niet hoe ik verder moet en hoe ik hier overheen moet komen. Ik heb een start gemakt met valeriaan en nu even niet alleen zijn dus bij mijn ouders in huis. Heb mij maandag ziek gemeld maar vindt dat ik moregen echt weer mopet werken, heb belangrijke afspraken en mijn clienten rekenen op mij. Maar ik zie het zo niet zitten, ben bang dat ik in huilen uitbarst. Maar ik weet ook dat werken afleiding zou kunnen bieden.

Hoe doen jullie dat? over de afwijzing heen komen, je zelfvertrouwen weer opbouwen, jezelf tegenhouden contact met hem te zoeken en de zomer niet al te depri doorkomen?

gaan jullie gewoon naar jullie werk of niet?
vakantie gaat nu ook niet door natuurlijk, wat een leuke zomer had moeten worden gaat nu heel vervelend zijn vrees ik, hoe gaan jullie hier mee om?