En zo worden alle fijne gevoelens weer van tafel geveegd. Mn ex vertelde gisteren dat ie aan het daten is met iemand speciaals. Aan de ene kant voelde het gewoon, niet echt als een schok. Maar aan de andere kant baal ik als een stekker dat hij wel aan het daten is en ik niet! Heb ook zin om te daten! Maar echt verdrietig ben ik er niet om, of het moet nog landen. Ondanks alles wil hij graag met me vrijen en knuffelen en kletsen, maar ik doe net of mn neus bloed, heb er ook totaal geen behoefte aan, met hem dan. Ik denk dat het te maken heeft dat ik inmiddels een leuke stage heb gevonden en meer balans in mn leven heb gekregen. De kop is er af zeg maar, ik voel me heel af en toe weer relaxed en het mag er allemaal wezen. Ik mag er wezen want ik hoef mezelf niet anders voor te doen dan dat ik ben. Hij wilde me altijd op de plaats houden omdat ik vroeger een stuk spontaner en leuker voor hem was.
Anyway, ik kreeg vandaag wel het gevoel dat ik misschien wel achterblijf, nooit meer van iemand te kunnen houden en helemaal een rotgevoel, er is op dit moment geen speciaal iemand die zich om mij bekommerd. Geen man die van me houdt en voor me wil gaan. En dat doet wel pijn. Maarja tis niet anders, het komt zoals het komt!