Hoi Ief,

Dank je wel voor jouw reactie!

Hoe raar wat ik nu allemaal ga zeggen, maar zo is als het ervoor staat.

Ief de impact die het hele voorval op mij heeft is enorm, ik had me nooit kunnen bedenken dat ik er zo door "geraakt" zou zijn.

De eerste paar dagen ben je absoluut in volledige shock....je voelt niets van je pijn en leeft met een totale tunnelvisie....(je bent echt aan het overleven). Ik ben wel de dag na de bewuste dag naar het politiebureau gereden....heb geen aangifte gedaan, wel melding gemaakt. Zag toch wel de ernst van de hele situatie in (het had zoveel anders af kunnen lopen). Die hele volgende week heb ik alle bezwaren tegen elkaar afgewogen. Dat was sowieso mijn eerste prioriteit, er achter komen of ik aangifte wilde doen of niet.

Ik heb heel erg bewust besloten om geen aangifte te doen om de volgende redenen:
1. Ik maak een keuze met mijn volle verstand iemands leven te verpesten. Hij zou zijn werk kwijtraken en misschien zijn kind en familie.
2. Mijn hart is niet uit op wraakgevoelens.
3. Hij is ziek. Heeft gelukkig nu de hulp van een psycholoog ingeroepen. (niet dat ik me daar verder nog mee bezig wil houden)
4. Ik zie het hele traject van rechtzaak, getuigen ed niet zitten. Ik ben net weer een beetje opgekrabbeld en wil verder vanaf waar ik nu ben. Ik ben bang dat ik anders zo blijf hangen in die slachtofferrol....het herhalen van de verhalen geeft ook zoveel beelden. Ik wil dat niet.....niet meer in dat drama blijven zitten.
5. het was de eerste keer dat ik agressie bij hem zag
6. die kan ik helaas hier (nog niet) openlijk noemen, daders komen anders alleen maar op ideeën.

Dus goed overwogen een beslissing genomen.

Het is trouwens uit mijn handen....morgen komt de politie weer langs. Zij hebben namelijk de bevoegdheid om hem te vervolgen zonder dat ik aangifte doe. Zij zeggen zelf een maatschappelijk, sociale verantwoordelijkheid te hebben. Het is dus sowieso uit mijn handen.

Dat ik begrijp dat dit geen liefde is, is duidelijk. Niemand doet een ander, waarvan hij zegt zoveel te houden dit (bewust) aan.

Dat mensen niet begrijpen dat ik ook moet rouwen om mijn liefdesverdriet, dat doet mij soms nog wel eens pijn. Niemand heeft alleen naar slechte dingen.....en ja wij hebben ook super tijden met elkaar meegemaakt. Die ben ik kwijt en net als een ieder hier met liefdesverdriet, mis ik die enorm! Het was ook een man die mij heel erg kon verwennen, die het heerlijk vond om dingen voor en met mij te doen. Dat ik daarnaast ontzettend teleurgesteld ben en zijn "acties" totaal niet snap...dat maakt het wel moeilijk.

Nu ben ik gelukkig een sterk persoon en weet me tot nu toe redelijk staande te houden, maar vannacht was de eerste nacht dat ik het wel zo moeilijk had.....

Daarom het eerste wat ik vanochtend deed, hier inloggen....en dan lees ik jouw woorden....die doen me goed....dank je wel daarvoor!!!

Greetz
Jada