Sinds dit weekend lijkt het er op dat mijn partner onze relatie heeft verbroken, we zijn allebei begin 40 en hebben 13 jaar een relatie, waarvan 12 samengewoond. Doordat ik mijn eigen angsten en tekortkomingen niet heb aangepakt de laatste jaren werd alles minder. Geen seks meer, sporadisch knuffelen. We bleven wel communiceren en ons dagelijks leven samen leven. Toch kwam haar beslissing kei kogel hard aan. Na een aantal dagen in bed te hebben gelegen met gesnik, koud zweet, verdriet, pijn, wanhoop, alle facetten van Ldvd, ben ik nu opgestaan.
Ik lees hier en daar op het net over de facetten en probeer me daardoor te laten steunen. Ik mail en bel met vrienden en mijn zus, dat helpt ook een beetje.
Maar ik kan nog niet opgeven, ik kan haar nog niet verlaten. Ik heb een smeekbrief geschreven en verstuurd, dat werd her en der afgeraden, maar ik moest haar van mezelf nog een keer laten weten dat ik bereid ben tot alles. Therapie, Counseling, apart wonen. Nu heb ik de wil om de dingen te veranderen en nu is het waarschijnlijk te laat. En Oh, mijn God, wat doet dat pijn! Inzicht in de fouten die je hebt gemaakt. Hoe je je liefde van je leven een gevoelsarme omgeving hebt gegeven, hoe kun je zo stom en kortzichtig zijn. Ik kan me er tenminste mee tevreden stellen dat ik haar nooit pijn heb gedaan door met een andere vrouw naar bed te gaan, ook al is die verleiding er wel eens geweest. Maar dat is nu ook een schrale troost. Ik hoop dus nog, tegen beter weten in.
Nu ga ik maar wandelen en wat kopen tegen paniekaanvallen en onrust, zou zo graag een uurtje of 5 maar, willen slapen.
Ik kan elke steun gebruiken, ook al bevalt het advies of bericht af en toe misschien niet.
Bedankt voor jullie aandacht.