Er waaien gebeurtenissen door mijn hoofd. Een bezem die oude verhalen doet opdwarrelen. De beelden zijn helder, het lijken herinneringen van enkele dagen terug. Toch zijn mijn bladeren oud, van die drie jaar terug. Of nog ouder.

Ik zie haar weer, onze eerste ontmoetingen. De rode jas, de spijkerbroek, die bruine schoenen en hoe we in haar auto door de stad reden. Het eerste beeld van haar, hoe ze uit die deur stapt en mijn gevoel. Die is leuk!

Later dan. De eerste keer dat ik bleef slapen. De lieve woorden die de zon opzagen komen. En hoe haar hand mijn huid raakte. En dat ze vroeg of ik wilde vertellen waarom ik zo graag bij haar was. Ze was zo mooi en dat vertelde ik. Ja, alleen het uiterlijk. Haar innerlijk kende ik toen nog niet.

We hebben toen niet gevreen. Dat kwam later pas. Verdwaast geluk. Zo dicht bij iemand zijn. Alles zie ik voor me alsof het nu gebeurd.

Vakantie. Omaha beach. Dicht bij elkaar omdat we de dode voelden. De steentjes die we meenamen. Later het strand en ijsjes.

Een wandeling in duitsland. De natuur was mooier dan anders. Of de steegjes in Marokko, uren dwalend hand in hand.

Al die dingen zijn verleden tijd. Waarom moet ik alles opnieuw beleven. Laat me toch met rust.