Het geeft me toch een klein beetje kracht te kunnen lezen dat ik niet de enige ben die het zo zwaar heeft 's morgens en 's avonds. Sinds maandag heb ik vernomen dat het hart van de jongen die ik doodgraag zie bij iemand anders ligt. Het doet pijn; vooral 'smorgens. Wakker worden en weten dat hij niet naast me ligt. Dat ik alweer een eenzame dag tegemoet ga. Ik slaap amper en schier bij het minste geluid wakker, hopend dat hij het is. De teleurstelling is dan ook steeds groot als ik ' s morgens alleen moet opstaan. Het doet zon' pijn.
Ik weet niet welke kracht me trekt maar ergens vind ik dan toch de moed om op te staan om te gaan werken. Maar ondertussen begint de mallemolen in mijn hoofd te draaien. Het duurt niet vooraleer ik met een drukkend gevoel op mijn borstkast naar het werk vertrek. Het doet pijn te beseffen dat vechten voor iemands gevoel gewoon hopeloos is. Op 'normale' dagen kreeg ik steevast minstens 2 telefoontjes en een paar smsjes van hem vooraleer ik op het werk kwam. Nu hult de gsm zich in stilte. Het vreet aan me dat ik echt niks meer van hem hoor. Ben ik zo weining waard dat hij me echt niet meer wil spreken. Op het werk zit ik maar wat te zitten afwachtend op de eenzame avond die gaat volgen. Ik mis hem zo hard