Hallo allemaal,
wil toch weer is een keer mijn verhaaltje hier kwijt doen.
Als jullie mijn vorige blogs gelezen hebben weten jullie wel ongeveer dat ik een behoorlijke lastige periode van vallen en opstaan heb meegemaakt.
Een periode waarin ik compleet dacht uiteindelijk achter mijn besluit te staan en mezelf steeds beter te zijn gaan voelen.
Ben nu ook weer 3 sessies met de psycholoog verder.
En ook mijn besluiteloosheid blijft zich voortborduren.
Afgelopen week heb ik maandag een lang telefoongesprek gehad met mijn ex, uiteindelijk heb ik hem donderdag ontmoet. Was denk meer dan een maand geleden.
De ontmoeting was emotioneel en heftig.
Maar goed ik had er zelf om gevraagd bij hem.
Mijn ex is constant op de achtergrond gebleven, maar nu legt hij mij nogmaals uit dat hij dacht dat dit het beste was om te doen omdat hij het zo verkloot had dat hij het best mij met rust kon laten.
In de afgelopen maanden ben ik erg boos geweest, hem zelfs bestempeld als 1 of andere psychisch gestoorde.

Maar nu rijzen de twijfels weer op. Toen ik hem belde om af te spreken wist hij niet hoe snel hij in de bus moest springen. We hebben lang gepraat over alles.
hij ontkent niet dat hij dingen verkeerd heeft gedaan, beaamd dit en geeft aan veel spijt te hebben van het hele gebeuren.
Bij mij zijn er veel gevoelens naar boven gekomen, heb hem ook gezegd dat ik op het sturen van zijn seuksueel getinte mails naar andere na ook nog aan veel andere dingen ben gaan twijfelen.
Zeker na een gesprek met een ex die ik had opgespoort via hyves(dit weet hij nog niet). Zij hadden 4 jaar geleden een relatie en zij heeft heftige dingen over hem verteld(zie vorige blogs).
Nu rijzen mijn twijfels op over haar verhaal.
Ikzelf heb hem nog nooit meegemaakt zoals zij beschreef, weet wel uit zijn mond dat hij dingen in het verleden vaak verkeerd heeft aangepakt.
Hij geeft ook toe een erg gehard persoon te zijn, maar wil wel daarbij aangeven dat zijn gevoel voor mij altijd puur en oprecht was. In zijn ogen zoals hij het verteld ben ik de liefde van zijn leven en heeft hij er alles voor over om dit aan mij te bewijzen.
Ik heb hem gezegd dat ik d.m.v. gesprekken de komende periode hem daarin een kans wil geven om zaken te bespreken en uit te lichten. Hij weet dat ik mijn tijd nodig heb, en is erg begripvol, als het aan hem ligt maakt het niet uit hoe lang het duurt totdat ik een besluit heb genomen. Ook als ik uiteindelijk nee zou zeggen geeft hij aan daarvoor begrip te hebben.

De situatie blijft moeilijk , mijn familie en vrienden weten natuurlijk over de mailtjes van hem ,maar ook over het gesprek dat ik heb gehad met zijn ex etc...
Goed deze staan er dus niet zo over te springen. Daarom heb ik ook besloten alleen tegen mijn zus,moeder en 3 vrienden dit te zeggen zodat ik niet teveel druk uit mijn omgeving krijg. mijn zus, moeder en 1 vriend weten het al. De enige die het in principe nog een kans geeft is mijn moeder, de andere 2 waarschuwen mij en zijn bang dat ik een verkeerde beslissing ga nemen.
Ik vind het zo'n moeilijke situatie, weet ook wel dat ik uiteindelijk zelf zal moeten kiezen voor wat mij gelukkig gaat maken, met of zonder mijn ex. Maar ik wil het nu wel uitzoeken voor mijzelf...

In ons gesprek afgelopen donderdag kwam hij heel oprecht over, had veel spijt van dingen, zag in dat hij zaken verkeerd had aangepakt en trok er nu ook meer op uit naar zijn beste vriend of familie en leerde ook weer nieuwe mensen kennen . Geeft zelf aan steeds meer uit zijn sociale isolement is gaan komen.
Daarbij heeft hij veel spijt in wat hij mij heeft aangedaan, maar wil er graag hard voor knokken.

Ik vind het een moeilijke tijd waarin ik nu zit, maar merk wel dat ik rustiger ben sinds ik een gesprek heb gehad met hem.
wel blijven vragen in mijn hoofd rondspoken, vragen die ik hem nog stellen moet.
Maar goed ook twijfels of hij nu echt de waarheid zal spreken blijven wel naar boven komen.
toch wil ik het proberen...

Iemand ervaringen hiermee? Of tips hoe hiermee om te gaan?

liefs, danielle