De afgelopen maanden, is mijn relatie eigenlijk helemaal geen relatie meer geweest. We zijn zo'n 4 keer ruziënd uit elkaar geweest, om vervolgens weer huilend in elkaars armen te rennen. Maar anderhalve week geleden, was het echt de druppel.. We kregen ruzie om iets kleins, maar alle haat die ik de afgelopen maanden voor hem had opgekropt kwam allemaal naar boven. Ik ben zo ontzettend stom geweest, hoe heb ik het ook ooit zover kunnen laten komen? Waarom ben ik er niet mee gekapt het moment dat ik mij realiseerde dat hij alleen maar leugens kon vertellen? Dan was alles zo anders gelopen. Soms wou ik ook echt gewoon dat ik hier nooit aan begonnen was..

Buiten de enorme ruzie tussen mij en zijn ouders, liegt hij toch zo ontzettend veel. En ik denk ook echt ergens dat hij dat van zijn ouders geleerd heeft, want die liegen ook om zoveel. Een leugentje om best wil, noemen ze dat dan. Maar goed, het verschilt echt van kleine leugentjes die niet echt boeien, en verhalen verdraaien, tot gewoon echt keihard liegen. En dat was de afgelopen maanden alleen maar erger geworden. Liegen dat hij bij een vriend thuis zit, om vervolgens half bezopen, naar bier stinkend, bij mij aan te komen. Afspreken met meisjes, met zijn beste vriend die net single is, en hij "voelde zich verplicht" om hem te helpen. Naar een feestje gaan, waar ik eigenlijk ook heen zou gaan, maar toch thuis bleef omdat ik mij niet zo lekker voelde, om vervolgens ook dronken om 4 uur s'nachts bij mij aan te komen, met een stempel op zijn hand van een club, en dan nog vol blijven houden dat hij niet uit is geweest. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Ik was ons geruzie zo zat, dat ik er bijna nooit wat van zei, maar anderhalve week barstte ik helemaal los. En dat deed mij inzien, dat dit echt niet langer werkte. Waar was ik mee bezig? Het kwam zo hard binnen, dat ik gelijk dacht, we zijn gewoon echt klaar nu. Zo duidelijk was mijn keuze. Zo duidelijk was het nog nooit geweest.

Dus de volgende dag afgesproken om te gaan praten, nog een aantal keren gevraagd waarom hij over al die dingen had gelogen, maar dat hield niets uit. Of hij ontweek mijn vragen, of hij loog nog meer, wat voor mij nog meer bevestiging gaf. Bah, wat heb ik toch een hekel aan al dat gelieg! De dag erna kwam hij nog langs voor zijn spullen, en omdat ik eigenlijk bijna nooit lang boos kan blijven, en ik het netjes wou afsluiten, hebben we nog 3 uur lang gepraat over van alles en nog wat, net zoals vroeger. Heb hem toen ook gezegd, dat ik hem ook nergens van ga verwijderen, zijn nummer gewoon hou, en hij nog altijd bij mij terecht kan als er iets ergs is.. Ik dacht, ja, zo moet het, volwassen en op een normale manier.. En de rest van de week, heb ik mij eigenlijk kip lekker gevoeld, hem ook totaal niet gemist, en gewoon mijn eigen ding gedaan. Ik voelde mij zo goed! Ik dacht, yes, zo gaat het lekker, niet huilen, geen gemis, heeeerlijk! Tot 3 dagen geleden.. Hij zou langs komen, om mijn telefoon te maken, omdat ik die van hem had overgekocht maar hij was stuk, en hij had beloofd hem te maken, dus ook nu het eigenlijk uit was. Maar hij had de juiste spullen niet bij zich om het te repareren, dus eindigde we een beetje knuffelend en pratend op de bank. Maakte hij de hele tijd opmerkingen waardoor het toch wel bleek dat hij mij heel erg miste, en vertelde hij dood leuk dat hij iets ging doen, wat ik eigenlijk altijd al met hem had willen doen, en nu het uit was met mij, deed hij het. Toen hij naar huis was, leek het wel alsof mijn hele "ik mis je niet, en alles gaat goed" mood, omgegooid was.
Hij zat weer zoals gewoonlijk, heerlijk met mijn hoofd te fucken. En omdat ik nog bevriend met hem ben op facebook, zie ik waar hij allemaal mee bezig is, en maak ik mij zelf weer helemaal gek! Het is godverdomme anderhalve week uit, en wat doet hij? Laat een of andere blonde snol haar verjaardagsfeest vieren, in zijn fucking pand. En oooh ik weet alweer precies wat er aan de hand is, want ik ken hem zo goed. En ik haat dit!

Maar waarom zegt hij dan al die dingen tegen mij, doet hij poeslief, laat mij hem ontiegelijk missen, om mij vervolgens weer een keiharde klap in mijn gezicht te geven? En ik had het moeten zien aankomen, echt, maar ik dacht echt dat alles goed met mij ging.. En nu lig ik weer in een hoekje te huilen, en ben ik weer het zielige hoopje verdriet. Ik ben het zo zat!

En ik wou en wil hem ook helemaal niet terug, omdat ik echt wel zeker weet dat dit de best keuze is, maar ik haat dit gevoel toch zo. Ergens dacht ik misschien dat ik aan dit gevoel kon ontsnappen. Maar niets blijkt minder waar..
En als ik dan alle verhalen hier lees, vraag ik mij eigenlijk af, houd het ooit nog wel eens op? Want ik trekt dit niet, nu al niet, laat staan nog 6 maanden of meer.. Hoe ik mij nu voel, maakt mij nooit meer een nieuwe relatie willen beginnen, laat mij wensen, dat deze hele relatie nooit gebeurd was.

En godverdomme wat is het toch een klootzak..