Het was een week voor de kerst van 2004, toen ik van mijn nu ex te horen kreeg dat ze niet meer van mij hield en dat over was. Ik stond als aan de grond genageld en kon het niet geloven. Had ik dit dan echt niet aan zien komen, was ik echt zo blind, of leefde we werkelijk zo langs elkaar dat ik daardoor teveel met mijzelf en de kinderen bezig was, en haar daardoor totaal vergat. Ik weet het niet, maar de tijd die daarna volgde was zwaar en niet te pakken. Het is dan echt over, na de vele gesprekken die we toen samen hadden om het voor mij duidelijk te krijgen voelde het alsof het allemaal zo anders was. Tot ik 2 weken later een telefoontje kreeg of ik wilde komen want er was nog iets. Toen ik haar trof vroeg ik meteen wie is het, ken ik hem en hoe lang al. Het enige dat ze zei was, er is niets, maar wat niet is kan komen. Het ergste wat mij toen kon overkomen gebeurde toen ze mij vertelde dat het mijn beste vriend was en dat hij ook problemen had met zijn vrouw. Ik verloor op dat moment niet alleen mijn vrouw maar ook nog eens mijn beste vriend. Maar die vriend was ook nog eens onze buurman, hoe kun je het bedenken. De weken die hierna volgde waren ondragelijk, zodat ik de keuze maakte om het huis te verlaten. Een moeilijkere beslissing als dat is er volgens mij niet maar in het belang van de kinderen was het beter dat ik vertrok dan zij met de kinderen.
Nadat ik ongeveer 1 week weg was kwam ik spontaan nog even iets halen, toen ik bij het huis aan kwam betrapte ik ze op heterdaad. Ieder ander zou hem helemaal hebben kapot gemaakt maar ik moest nadenken voor dat ik zou handelen, daardoor heb ik geprobeerd om nog een gesprek aan te gaan met hun beiden, maar dat werd niets. Doordat ik nu alleen was heb ik me volledig op mijn werkzaamheden gestort om maar enige afleiding te hebben, maar in vele vrouwen zag ik mijn ex. Het ergste vind ik dat hierdoor meteen 2 gezinnen kapot waren en dat de hele buiten wereld over hun zegt dat het geen kans van slagen heeft hun relatie. de rest volgd spoedig het word even teveel