Het is inmiddels al weer 2 weken verder dat ik het heb uitgemaakt en heel erg spijt had en nu mijn ex me niet meer terug wilt. Ik heb heel erg nagedacht de afgelopen dagen en begrijp nu ook waarom mijn ex het niet meer trok. Dit doet me heel erg pijn, telkens die gedachtes van als ik nou dit of dit had gedaan was het heel anders geweest. Ik heb nog nooit een jongen gehad die zo oprecht van mij hield als hij dat deed, daarom doet het nu ook zo'n ontzettende pijn dat ik dat kwijt ben. Hij was echt altijd lief voor mij, ik zou niks slechts over hem kunnen zeggen. Dat maakt het extra lastig, ik heb geen redenen om boos op hem te zijn. Ik mis echt alles aan hem, maar ik weet dat ik hem zijn tijd moet gunnen en nu geen contact moet zoeken. Ik besef nu ook dat ik nog nooit zo van iemand gehouden heb als van hem. Maar ik heb fouten gemaakt omdat ik bang was hem kwijt te raken. Hem uitgetest door hem jaloers te maken, zeggen dat ik het niet meer zag zitten in de hoop dat hij tegen mij zou zeggen dat ik hem nooit mocht laten gaan. Bevestiging zoeken. Ik weet dat ik aan mezelf moet werken en besef dat het zo niet had kunnen werken.

Ik ben nu bij dag 3, maar het lijkt een eeuwigheid! Maar ik besef dat als ik aan hem trek en continu achter hem aan blijf lopen dat dat ook niet echt aantrekkelijk is. Daarom kan ik het vol houden. Het is gewoon dat je bang bent als je niks van je hoort dat die gene je vergeet, maar door veel te smsen en bellen bereik ik alleen het tegenovergestelde. Hij heeft dan geen tijd om mij te missen, na te denken enz. Tijd die ik hem wel wil geven, want ik hou van hem. Ik wil niet dat hij ongelukkig is.

Maar wat voel ik me rot, vooral de ochtenden... Ik mis hem vreselijk.