Ik heb nee gestemd. Maar niet volledig gemeend eigenlijk. Zo voel ik mij nu gewoon.
Hoewel ik ergens (héééééél diep in mij) besef dat ik er ooit wel klaar voor ga zijn, ben ik dat nu volledig niet. Steek het maar op het feit dat hij de eerste was. Mijn eerste alles. En de eerste vergeet je niet snel denk ik. Oké, ik voel me geflatteerd als een jongen iets langer naar mij kijkt dan nodig, als hij laat merken dat hij mij wel ziet zitten. Maar dat is oppervlakkig, en ik weet dat ik geen genoegen ga nemen met oppervlakkig. Momenteel zie ik me niet snel met iemand nieuw, omdat ik mezelf geen pijn meer wil doen, en anderen ook niet. Ik denk niet dat iemand mij echt pijn kan doen, het zijn de gedachten daarna, de schuld die ik mezelf toeschrijf, het niet weten wat ik anders had kunnen doen, die me vooral pijn doen. En die nog een tijdje pijn gaan doen, denkik.
Ik vermoed dat de pijn exponentieel afneemt (betekend pijn zal altijd blijven bestaan maar neemt toenemend af). Als je een nieuwe relatie begint en je doet dit om de vorige te verwerken dan vrees ik dat de nieuwe relatie gedoemd is tot mislukken.
Langst de andere kant, als de pijn toch blijft bestaan, kun je hieruit wel kracht putten voor nieuwe uitdagingen, vooropgesteld enige verwerking is gebeurd.
Neem mij niet kwadelijk als ik mis ben, ik ben zo ver nog niet gevorderd.
ik heb inmiddels 2 korte relaties gehad. ben nu weer alleen. het gevoel dat het de "ware" was had ik niet, maar het is inderdaad zo dat als je zo'n relatie hebt je niet veel aan je ex denkt, dus dan verdwijnt op dat moment de pijn ook. daarna komt dat vervelende gevoel in veel mindere mate weer terug. dus ja het helpt. denk dat als ik de ware wel was tegengekomen dat het helemaal was weggeweest.
Bedoel je met "in het diepe springen" dat je je hart geeft aan de ander terwijl je objectief gezien weinig van de ander weet? Dan zeg ik: nee. Althans voorlopig niet, want ik wil mezelf als individu eerst op orde hebben. Daarna zie ik wel of ik me durf te geven aan iemand.
De pijn van de breuk heeft me trouwens heel veel goed gedaan. Die klap had ik nodig om te beseffen dat ik mezelf teveel wegcijferde, niet alleen in mijn relatie, maar in mijn hele leven. Ik ben alleen niet toe aan nog een jaar met weinig slaap, veel verwarring en chaos.
Idd Jelle,wegcijferen is voor beide partners niet goed.Het geeft aan beiden zijden onvrede over het bestaan en de relatie.Je wordt gedreven door onmacht en het onvermogen grenzen te trekken
waar die allang getrokken hadden moeten worden!
Maar waar trek je die grens dan??
Ik denk,dat je die grens moet trekken als iets indruist tegen je geweten.Als je geweten dát signaal geeft,dán is dat punt bereikt!
Als we dáármee om leren te gaan,dan verdwijnt de verwarring de chaos en slapen we weer goed.Ja dán durven we weer ons hart te geven aan een ánder.....
Hmvrpm78
Ik heb nee gestemd, maar moet wel zeggen dat ik het niet zeker weet. Over de vraag heb ik vaak nagedacht en ik wissel steeds tussen alle vier antwoorden. Soms denk ik, tuurlijk zal ik ooit weer in het diepe springen. Dan vraag ik me weer af of ik de pijn wel zal vergeten als ik een ander heb. Na een eerdere relatie die uitging omdat zij een andere wou was ik 6 jaar vrijgezel. Ik kwam ook niemand meer tegen voor wie ik me zou willen geven, geen enkele vrouw leek de moeite waard. Toen kwam ik mijn ex tegen en kende na 6 jaar eenzaamheid weer het gevoel van verliefdheid en heb me volledig aan haar gegeven. Bij mijn ex nu was het weer een complexe situatie, ik dacht echt dit kan nooit meer mis gaan en toch gebeurde het. Wie kan ik dan wel nog vertrouwen denk ik vaak. Tuurlijk, als mijn ex zou terugkomen, ik zou haar met open armen ontvangen. Maar toch overheerst het gevoel dat ik niet nog eens een gebroken hart wil hebben. Het is al te vaak gebroken en het is nog niet eens geheeld.
Ik heb nee gestemd. Maar
Ik heb nee gestemd. Maar niet volledig gemeend eigenlijk. Zo voel ik mij nu gewoon.
Hoewel ik ergens (héééééél diep in mij) besef dat ik er ooit wel klaar voor ga zijn, ben ik dat nu volledig niet. Steek het maar op het feit dat hij de eerste was. Mijn eerste alles. En de eerste vergeet je niet snel denk ik. Oké, ik voel me geflatteerd als een jongen iets langer naar mij kijkt dan nodig, als hij laat merken dat hij mij wel ziet zitten. Maar dat is oppervlakkig, en ik weet dat ik geen genoegen ga nemen met oppervlakkig. Momenteel zie ik me niet snel met iemand nieuw, omdat ik mezelf geen pijn meer wil doen, en anderen ook niet. Ik denk niet dat iemand mij echt pijn kan doen, het zijn de gedachten daarna, de schuld die ik mezelf toeschrijf, het niet weten wat ik anders had kunnen doen, die me vooral pijn doen. En die nog een tijdje pijn gaan doen, denkik.
Ik vermoed dat de pijn
Ik vermoed dat de pijn exponentieel afneemt (betekend pijn zal altijd blijven bestaan maar neemt toenemend af). Als je een nieuwe relatie begint en je doet dit om de vorige te verwerken dan vrees ik dat de nieuwe relatie gedoemd is tot mislukken.
Langst de andere kant, als de pijn toch blijft bestaan, kun je hieruit wel kracht putten voor nieuwe uitdagingen, vooropgesteld enige verwerking is gebeurd.
Neem mij niet kwadelijk als ik mis ben, ik ben zo ver nog niet gevorderd.
pijn ebt inderdaad weg
ik heb inmiddels 2 korte relaties gehad. ben nu weer alleen. het gevoel dat het de "ware" was had ik niet, maar het is inderdaad zo dat als je zo'n relatie hebt je niet veel aan je ex denkt, dus dan verdwijnt op dat moment de pijn ook. daarna komt dat vervelende gevoel in veel mindere mate weer terug. dus ja het helpt. denk dat als ik de ware wel was tegengekomen dat het helemaal was weggeweest.
Pijn bestaat om een reden.
Bedoel je met "in het diepe springen" dat je je hart geeft aan de ander terwijl je objectief gezien weinig van de ander weet? Dan zeg ik: nee. Althans voorlopig niet, want ik wil mezelf als individu eerst op orde hebben. Daarna zie ik wel of ik me durf te geven aan iemand.
De pijn van de breuk heeft me trouwens heel veel goed gedaan. Die klap had ik nodig om te beseffen dat ik mezelf teveel wegcijferde, niet alleen in mijn relatie, maar in mijn hele leven. Ik ben alleen niet toe aan nog een jaar met weinig slaap, veel verwarring en chaos.
wegcijferen!
Idd Jelle,wegcijferen is voor beide partners niet goed.Het geeft aan beiden zijden onvrede over het bestaan en de relatie.Je wordt gedreven door onmacht en het onvermogen grenzen te trekken
waar die allang getrokken hadden moeten worden!
Maar waar trek je die grens dan??
Ik denk,dat je die grens moet trekken als iets indruist tegen je geweten.Als je geweten dát signaal geeft,dán is dat punt bereikt!
Als we dáármee om leren te gaan,dan verdwijnt de verwarring de chaos en slapen we weer goed.Ja dán durven we weer ons hart te geven aan een ánder.....
Hmvrpm78
op dit moment niet
Ik heb nee gestemd, maar moet wel zeggen dat ik het niet zeker weet. Over de vraag heb ik vaak nagedacht en ik wissel steeds tussen alle vier antwoorden. Soms denk ik, tuurlijk zal ik ooit weer in het diepe springen. Dan vraag ik me weer af of ik de pijn wel zal vergeten als ik een ander heb. Na een eerdere relatie die uitging omdat zij een andere wou was ik 6 jaar vrijgezel. Ik kwam ook niemand meer tegen voor wie ik me zou willen geven, geen enkele vrouw leek de moeite waard. Toen kwam ik mijn ex tegen en kende na 6 jaar eenzaamheid weer het gevoel van verliefdheid en heb me volledig aan haar gegeven. Bij mijn ex nu was het weer een complexe situatie, ik dacht echt dit kan nooit meer mis gaan en toch gebeurde het. Wie kan ik dan wel nog vertrouwen denk ik vaak. Tuurlijk, als mijn ex zou terugkomen, ik zou haar met open armen ontvangen. Maar toch overheerst het gevoel dat ik niet nog eens een gebroken hart wil hebben. Het is al te vaak gebroken en het is nog niet eens geheeld.