Hallo iedereen... hier ben ik weer... met waarschijnlijk de ergste blog tot nu toe. =(
Deze donderdag zou je de laatste 100 dagen vieren, dus ben ik woensdag speciaal met jou meegegaan naar de carnavalswinkel voor een kostuum. Ik zit steeds een uur op de trein naar jou. Jij wil immers nooit meer naar mij komen. Je steekt de schuld op mijn moeder haar gedrag, maar ik weet zeker dat je gewoon de moeite niet meer wil doen. Toen je je kostuum had gevonden, ben ik terug naar huis gegaan. Ik wacht steeds op je. Als je uitgaat ben ik altijd het brave meisje die thuis op je zit te wachten, die voor je wakker blijft. Ik had besloten dat het deze keer anders zou zijn. Ik belde naar je zus om alsnog te komen terwijl jij uit zou gaan. Aangekomen bij jou thuis was jij er immers niet voor te vinden, dacht je dat ik kwam om je te controleren en hebben we verschrikkelijke ruzie gekregen. Je hebt me in de badkuip geduwd en me vernedert voor je ouders. Ik was zo kwaad dat ik je ook een klap heb verkocht. Hierna ben je vertrokken naar de discotheek. Ik bleef achter, alleen in je kamer. Ik kon niet stoppen met huilen. Terwijl ik kapot ging van verdriet was jij feest aan het vieren met je vrienden en hun vriendinnetjes. Je zus is me komen troosten. Ik kon niet stoppen met huilen dus heb ik me maar een klein beetje moed ingedronken. Je had me moeten zien zitten, net alsof ik een vrouw was die al alles had meegemaakt. Ik viel in slaap in de zetel, en werd wakker om half 5. Je was thuisgekomen. Je vertelde je stoere verhaaltjes aan je zus en daarna kwam je mij een kop melk brengen. Ik riep dat ik je gezicht nu echt niet kon zien en dat je me met rust moest laten. Je bleef maar aandringen en wou me kussen. Ik wou gewoon dat je van me bleef, ik was zo kwaad. Tegelijkertijd schreeuwde mijn hart dat ik zijn liefde moest beantwoorden. 'Je houd zoveel van hem'. Wat kon ik anders? Wat ben ik zonder hem? Ik realiseerde mij toen dat ik in mijn 'zatte' bui had verteld wat er was gebeurd tegen mijn moeder, en zij had een kwaad voicemail berichtje achtergelaten op je telefoon. Damn. Ik maakte mezelf wijs dat alles wel goed zou komen. Ik stelde voor om vandaag samen een ijsje te gaan eten. Je zei dat het goed was. Maar nu, vandaag, zeg je dat ik constant aandacht wil en dat je altijd moet doen wat ik wil. Ik vroeg gewoon om een ijsje te eten en bij te praten =( Waarom kan je alleen leuke dingen doen met je vrienden en nooit met mij??? Waarom ben ik niet goed genoeg??? Waarom doe je zo?? Je maakt me kapot ='(