... en zaterdag zag ik hem weer. Ik dacht dat hij helemaal uit mijn systeem was. Na 3 en een half jaar... ik ben zelf weggegaan. Dacht dat ik nooit meer met hem wilde zijn. Heb zelfs de kansen die ik nog had over boord gegooid.
Nooit meer, dachgt ik, nooit meer zo'n vermoeidende energieverslindende relatie.

Maar zaterdag zag ik hem weer na 10 maanden...

Ik dacht, en weet het zeker... er zal nooit meer iemand zijn waar ik zoveel voor zal voelen. Nooit meer iemand die zo eigen is en bij mij hoort... nooit meer iemand waar ik zo van zal houden.
We horen bij elkaar. Ik zag het in zijn blik, ik voelde het met elke vezel in mijn lichaam.

Maar hij heeft gekozen voor de gulden middenweg...
en ik... ik kan het niet. Ik ga niet settlen voor less... maar hij is het en zal het altijd blijven. Vrees ik.

Of kan het toch? Kan je weer zo dicht bij iemand komen?