Dit stukje heb ik vandaag in mijn weblog geschreven... het zegt genoeg geloof ik...

Aan de ene kant ben ik trots... omdat ik voor mezelf heb gekozen... Mijn ex wilde blijven proberen en aanrommelen en elkaar blijven zien... Maar als dat zo zou gaan als de laatste paar weken is dat wel het laatste wat ik wil.. ik heb dus gevraagd om geen contact meer te zoeken met elkaar...

Het is voorbij!

Anyways, later meer... eerst mijn weblog stukje... (geschreven voor mijn reguliere weblog dus)

****

De kamer is zwaar. Emotie hangt als een weeige, misselijkmakende sluier in de lucht en danst bijna treiterig om ons heen. We zijn samen het innige middelpunt van deze wanhopige draaikolk en toch lijken we mijlenver van elkaar vandaan. "Het is beter zo!", vertel ik mezelf. Mijn wanhopige mantra brengt me echter geen rust. Het enige wat ik voel is een diep, dof en duizelingwekkend gevoel van onwerkelijkheid. Een zuur besef vervult me: dit is de laatste keer, zo hier, zo samen. Ik kijk naar de lege kop koffie op de grond, kauw lusteloos op een boterham. Mompelend ontwijken we elkaars zijdelingse blikken. Welcome to ground zero, folks!

Ze trekt haar schoenen aan, rommelt wat met gespen. Mijn ogen glijden over haar voorovergebogen lichaam. Ze ziet er kwetsbaar uit. Over een paar minuten is ze niet meer hier. Wat kan ik nu nog zeggen? Is dit niet wat ik moet doen? Is dit niet het beste? Net als ik mijn mond wil openen klinkt er een zachte gitaar door de kamer. Mijn hart lijkt ineen te krimpen tot microscopische kleinte. Ik hoor de melodie die de afgelopen drie maanden kleurde en haar tot leven bracht. "Yours was the first face that I saw". Godverdomme, niet nu! "I think I was blind until I met you". Nee! Niet net dit nummer! Ik vervloek de verraderlijke shufflestand van de cd speler en druk schijnheilig resoluut op de 'power' knop van de afstandbediening. Ik voel me een stille moordenaar. Het had even goed de uitknop van mijn hart kunnen zijn.

Kut...

***

In mijn weblog heb ik dan een foototje toegevoegd van een bloemetje wat ik voor haar geplukt had onderweg... Dat had ze op het aanrecht achtergelaten, en daar lag het nog toen ze wegging... Vond het ineens zon plaatje...

Thanks,

Mike