Lieve Ilse en anderen,

Bedankt voor je goede en compassievolle woorden. Ik vind het heel bijzonder eigenlijk hoe mensen delen en elkaar helpen op deze site. Het is prettig in een omgeving te zijn waar niet veroordeeld wordt, waar niets verboden is, niets menselijks ons vreemd is, zonder dat we elkaar toestaan te lang te zwelgen in verdriet door steeds weer ieders kracht en waardigheid te belichten en voeden.

Ik kan uit je reactie uiteraard lezen dat jij heel goed snapt wat er met me gebeurd door je eigen ervaring. Ik herken het gevoel van ‘geheel afgescheiden’ te zijn. Mijn ex maakte het in de ‘laten we er over praten, elkaar ruimte geven en we zien wel’-tijd heel abrupt uit met de mededeling dat ze alweer een ander had gevonden (na actief zoeken). Zij had besloten om in één ruk door te gaan (want ze is te bang om alleen te zijn), en dat bleek de reden dat ze ons contact, met woorden van liefde, vertrouwen en innige seks, had aangehouden, alvorens het definitief te kunnen loslaten. Dit had ze al een paar keer eerder gedaan (dus eigenlijk had ik beter moeten weten :-)- what she did to them, she’ll do to you….) en daarna heb ik haar nooit meer gezien.

Het is alsof iemand sterft eigenlijk, door de plotselinge afwezigheid en in de wetenschap dat ze ergens het hele verhaal herhaalt met een ander, is dat pijnlijk en moeilijk af te ronden. Zeker als de laatste belofte was ‘natuurlijk houden we contact en blijven we vrienden’ en dit uiteindelijk enkele onbeantwoorde pogingen van jezelf blijken te zijn om in een zekere sfeer van acceptatie, vrede, respect, vriendschap en relaxedheid zo nu en dan wat van je te laten horen en te informeren naar haar welzijn. Al zeggen je vrienden dan ‘het is beter zo’, ik heb het ervaren als een extra pijnlijk en respectloos aspect van dit alles hetgeen de hapsnap-weggooi-mentaliteit van deze maatschappij nu eenmaal kenmerkt. Ja, ik ken de verhalen van ‘maar dan zou je maar weer hoop krijgen’ maar misschien prefereer ik toch het lijk te zien om zeker te weten dat het dood is en brengt het alternatief juist twijfels over of de dood nu wel echt ingetreden is en of we de overledene (in dit geval de relatie) wel het verdiende respect en tijd van reflectie hebben gegund, alvorens door te hollen achter onze behoeftes aan, die wederom door een ander vervuld moeten worden.

Afgezien van 2 nieuwe, op voorhand vrijblijvende, ontmoetingen, om mezelf een beetje afleiding en nieuw gezelschap te gunnen, heb ik de afgelopen negen maanden een andere weg bewandeld. Ik heb er voor gekozen om alles wat zich naar de oppervlakte heeft gewerkt tijdens en na de relatie aan gevoelens, patronen, frustratie, pijnlichaam, onmacht, verdriet en woede onder ogen te zien. Dit bleek zo intensief en grillig dat ook vrijblijvende contacten voorlopig uit den boze zijn en ik verkies de tocht door het woud van Dante, hoe eng en donker ook, alleen te volbrengen met de steun van vrienden, een enkel familielid en de therapeut. Binnenkort komt daar een wel heel bijzondere hulpverlener bij, namelijk een paard…maar dat is een ander verhaal. Gek genoeg is het contact met paarden me juist weer bekend gemaakt door mijn ex en zo ben ik haar voor meer dingen ook echt dankbaar; misschien wel voor dit hele proces. Het proces dat zelfrespect heet, dat een tocht is geworden naar het Zijn, naar mijn zelf, naar de diepste angst, pijn en woede die mij ervan weerhoudt het leven echt lief te hebben, mezelf echt lief te hebben en te stralen in de acceptatie van verandering, sterven en opnieuw geboren worden.

Wat dat aangaat zijn er zovele dingen die ik alsnog of opnieuw ben gaan waarderen in het leven en ook in haar, waar ik voorheen wellicht opgeslokt werd door angst, onzekerheid, het bekende ‘pleasen’ en de drang te oordelen, over mezelf en anderen. Het inzien van fouten is een zinvol proces maar het inzien van wat vergeving en compassie werkelijk is, werkt enkel als het eerst van binnenuit komt. Ik kan mezelf wel dingen verwijten en ik had alles anders en beter kunnen doen als…maar vergeving van de ander die uitmondt in schuldgevoelens brengt je niet dichter bij enige zelfrealisatie, verlossing en liefde. Je kunt leren van je fouten maar het is van belang jezelf vervolgens te vergeven voor die fouten en dus jezelf niet te veroordelen omdat je de ander niet wilt veroordelen. Nelson Mandela zei: Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen” En in het licht van verbondenheid van alles en iedereen is ‘aanwezigheid’ een omvattend begrip. Het is een proces, zoals gezegd, en het gaat gepaard met de onzekerheid van de woorden van Amos Lee als hij zingt ‘I don’t know if I can do this alone’. Wellicht wil het inzicht geboren worden, terug langs de zaken die ik heb overgeslagen, die ik enkel ‘alleen’ en op mijn eigen manier kan terugvinden in mezelf, al is het in verbondenheid met iedereen op dieper niveau, of soms concreter op een site als deze. Het Feniks-proces (Elizabeth Lesser – lees haar!!) is desalniettemin een eenzaam proces.

Voor wat betreft die noodzakelijke toeschouwers die het proces verlichten en bespoedigen…Ik ben vandaag weer naar mijn therapeut geweest waar ik nu sinds een week of vijf loop. Zoiets moet altijd even ‘op gang komen’ maar ik heb nu het gevoel dat ik erg goed zit bij hem. Jaren geleden heb ik een tijdje gedurende een moeilijke periode bij een therapeute gezeten, maar ondanks dat het wel wat voor me heeft gedaan, zie ik het achteraf heel erg als ‘de sterke begrijpende moeder’ die ik niet had/heb en deze man waar ik nu bij zit is beter voor me, omdat hij in mijn beleving echt ‘therapeut’ is en naast begrip geven mij ook op de goeie momenten weet te begrenzen en meer een rationele en praktische hulp biedt.

En hoe opvallend…hebben we tot nog toe nog amper over ‘haar’ gepraat, maar over heleboel andere dingen betreffende mijn verleden en belangrijke andere voorbeelden en of geliefden. Hij gaf mij vandaag een les die mij herinnerde aan een oude les, van ruim 15 jaar geleden, van een oude vrouw die mij de mysterieuze woorden meegaf: ‘waarom ga je steeds terug naar de rots voor het water en stoot je je hoofd, nog een keer en nog een keer? Zoek de rivier!” De nieuwe les betreft het spruitjes willen halen bij de bakker, maar dat doet er niet toe. Het komt op hetzelfde neer. En soms onthoud je een oude les om hem later op je levenspad te kunnen begrijpen. Als je water wilt – of spruitjes..- moet je niet bij je moeder zijn, en ook niet bij M. (mijn ex) maar begrijp de les niet verkeerd door te denken dat je geen water nodig ‘mag hebben’. Er is niks mis met het nodig hebben om gezien te worden en je getroost te willen worden als je dat nodig hebt en veiligheid en vertrouwdheid te willen, ook als je niet altijd sterk en wijs, mooi, vrolijk en energiek, doelbewust en zeker bent… dat mag, daar is niks mis mee; maar verwacht het niet van de rots om je water te schenken of van de bakker om je spruitjes te geven. Geef jezelf de ruimte en de tijd om te voelen en te huilen, inderdaad, zwelg maar even, maar als je dan in staat bent om jezelf op te lichten uit dit slachtofferschap, wordt dan geen dader of boeteling; zoek het evenwicht alleen en misschien weer met iemand die bereid is dat samen met jou te vinden…

Laat mij maar even zwelgen dan nu, tot het moment dat ik mij op kan lichten, zonder door te schieten in boetedoening of schuldgevoel en dan, pas dan, kan ik mijn medemens vinden in compassie, liefde en respect. Yes, it’s hard to see what I’m doing this for. And I stole my time’ (David Gray – gathering dust…) Ik doe het voor jou=mij. And I hope I won’t throw away the best thing that I find, which is my soul that is love.

En voor de meneer die denkt dat hij onbruikbaar is verklaard. Hoe herkenbaar dit gevoel ook. Ik zeg je: Je bent geen ding, je bent een mens. En anderen toestaan je terug te brengen tot een ding, tot een gebruiksvoorwerp, dat ook nog eens niet 'voldoet', is jezelf toe te staan niet meer te zijn dan dat en anderen toestaan je zo te zien. Je bent hier niet om gebruikt te worden door anderen; je bent hier als gevolg van je eigen keuze, om jezelf, de materialisatie van een golf van elementaire deeltjes, te bewerkstelligen, ontplooien en ontwikkelen in een zinvolle, unieke samenstelling van atomen, gedachtes, gevoelens en ervaringen die ‘jij’ is. En het is hier eerder gezegd; wordt eerst een ‘jij’. Je bent geen gebruiksvoorwerp. Je bent een mens met een weg, een pad om te gaan. Omarm het en verzet je niet tegen dat wat je dichter bij deze realisatie brengt. Je hebt het volste bestaansrecht, je bent waardevol, net als ieder ander, die is zoals jij, van dezelfde energie, vergeet dat niet.

Met veel dank, mededogen en liefde voor iedereen die deze tijdelijke digitale haven heeft bereikt om het waarom en waardoor te verwerken en het waartoe te durven bevragen met het oog op een reis die naar een waarachtige ontmoeting met zichzelf en anderen moge leiden.

Liefs van Louise