Waarom lijkt het ons dat onze partners die ons verlaten hebben precies gewoon kunnen doorleven terwijl ons leven helemaal uit het spoor geraakt. Ze zeggen nu gelukkiger te zijn dan voorheen iets wat wreed en hard inde oren klinkt. Het is nu bijna 2 maanden geleden dat de problemen begonnen zijn (of beter dat ik er achter gekomen ben) en 3 weken van de definitieve breuk en nog steeds bevind ik me in die grote leegte die me gewoon lijkt op te slorpen. Elke dag spreek ik mezelf weer moed in, probeer enkele taakjes te doen, wat meestal gewoon niet lukt en hoe liever ik gewoon de draad terug wil oppikken, hoe verder dit alles verwijderd lijkt. Ik wil ook weer leven, maar het lukt me gewoon niet; het verdriet, de pijn, de herinneringen zijn constant aanwezig in mijn hoofd. Binnen 1,5 week moet ik weer gaan werken en dat schrikt me ook al heel erg af. Het lijkt of alle levensmoed en levensvreugde gewoon verdwenen zijn en hoewel ik me verraden, bedrogen en belogen voel door mijn ex partner is mijn liefde voor hem nog veel te sterk om de realiteit in mijn hoofd en hart effectief toe te laten. Mijn hoofd zegt me wel dat wat en vooral de onrespectvolle manier waarop alles gebeurd is totaal niet meer overeenkomt met de partner die ik liefhad; het lijkt wel of hij zichzelf niet meer is... En toch lijkt dit loslaten en weer op spoor geraken een bijna onmogelijke zaak; elke dag heb ik wel weer een beetje hoop dat het wel zal beteren maar tot nu toe blijft elke dag een over-leven in plaats van leven.......