Na bijna 3 maanden dat mijn ex vriend onze relatie beëindigd heeft is er eindelijk wat hoop doorgebroken dat het misschien weer goed komt. Zoals ik in mn vorige blog aangaf heb ik hem op een kordate manier duidelijk gemaakt dat ik hem nooit weer wou zien als het gedoe bleef duren met die andere jongen (al meerdere malen waren er problemen tussen hen en dan belde hij mij dat ie er onder door zat enz... maar een paar dagen nadien vertelde ie weer dat zn gevoelens voor die andere sterk waren en er voor mij geen gevoelens meer waren).

Ik heb daarnet mn ex vriend opgebeld en hem heel duidelijk gemaakt dat het voor mij zo niet meer verder kan. Hij wil vrienden blijven maar telkens als het met die andere jongen waar hij verliefd op geworden is niet goed meer klikt of die toch meer naar zn huidige partner nijgt dan belt hij me op dat ie in de put zit en dergelijke. Maar vertelt ie ook dat ie nog veel gevoelens heeft voor die andere jongen en dat er geen gevoelens meer zijn voor mij... Telkens dat ik me weer wat beter voel overkomt me dat en zit ik weer helemaal in de put.

Het is nu ongeveer 2.5 maanden geleden dat mijn ex vriend onze relatie van 10 j heeft stopgezet en hoewel ik dacht door een erge fase al doorgeworsteld te zijn lijkt de pijn eindeloos te blijven duren. Ik mis hem zo erg en heb de indruk dat ik niet meer zonder hem kan verder leven; hij was mijn alles. Vorige week zat ik er al erg onderdoor en toen kreeg ik plots een telefoontje dat hij toch ook nog veel aan mij en vroeger dacht maar dat het voor hem gewoon niet meer ging...zijn gevoelens zijn weg zei hij. Hij wil bovendien goede vrienden blijven want hij wil me niet weg uit zn leven...

Ik heb vandaag de eerste stappen gezet om mn leven weer op te nemen door terug te gaan werken na een maand in "gedwongen verlof" geweest te zijn omwille van de relatiebreuk met mijn ex vriend. Echter in plaats van mijn gedachten wat te kunnen verzetten, denk ik nu bijna constant nog aan hem. De laatste keer als ik hier was of de laatste keer dat ik dit gedaan heb, was alles nog goed. Ik had toen mn maatje nog, mijn alles, mijn steun, mijn liefde, mijn toeverlaat. En nu doet het zoveel pijn om er steeds mee geconfronteerd te worden dat je er nu alleen voor staat...

Gisteren kreeg ik plots een onverwacht telefoontje van mijn exvriend... Hij vroeg of ik wilde komen om te babbelen en zei dat hij er helemaal onderdoor zat. Ik hoorde het ook aan zijn stem dat het echt niet goed was met hem dus ben ik naar hem toegereden. Hij vertelde me dat hij volledig in de war is, zich heel slecht voelt en niet meer weet wat hij wil... Blijkbaar zijn er spanningen geweest tussen hem en iemand waar hij verliefd op geworden was tijdens onze relatie.

Waarom lijkt het ons dat onze partners die ons verlaten hebben precies gewoon kunnen doorleven terwijl ons leven helemaal uit het spoor geraakt. Ze zeggen nu gelukkiger te zijn dan voorheen iets wat wreed en hard inde oren klinkt. Het is nu bijna 2 maanden geleden dat de problemen begonnen zijn (of beter dat ik er achter gekomen ben) en 3 weken van de definitieve breuk en nog steeds bevind ik me in die grote leegte die me gewoon lijkt op te slorpen.

Het is nu 1,5 maand geleden dat de problemen begonnen waren dat mijn vriend niet meer wist of hij nog verder met de relatie wilde. In die periode was ik er ook achter gekomen dat hij al verliefd was op een ander en daar ook al een soort verhouding mee had. Alles heeft dan een paar weken onder zeer zware druk gestaan tot de bom uiteindelijk gebarsten is en ik het huis uit ben gegaan en elders gaan wonen. Vorige week hadden we afgesproken om de financiele zaken en boedelverdeling te regelen en was dit vastgelopen op een niet akkoord.