Halloo.

Ik ben een meisje van 21 en heb echt nog nooit zo veel pijn gevoeld. Ik heb een rotjeugd gehad en ben nu in therapie maar dit gevoel van liefdesverdriet slaat echt alles!

Mijn vriend en ik waren een jaar samen, het voelde zo vertrouwd. We hadden altijd lol, schreeuwde nooit tegen elkaar, nooit ruzie maar helaas wel veel problemen. Ik heb vanaf mijn 12e al last van depressies en hij daarentegen heeft ook een rotjeugd gehad maar heeft juist afgevlakte emoties.

Hij zei me altijd dat hij wist dat ik de vrouw van zijn dromen was en wist dat hij van me houd maar het niet kon voelen. Hij heeft zo lang zo hard geprobeerd maar kon het gewoon niet meer. Daarnaast heeft hij een seksverslaving. Hij moet zich echt inhouden om niet over andere meiden of seks te denken. We waren zo open en zo eerlijk tegen elkaar. Natuurlijk doet het pijn als je zulke dingen zegt maar we konden zo eerlijk en begripvol zijn naar elkaar. We knuffelde zo fijn en waren er altijd tijd voor elkaar, elke ochtend een lekker ontbijtje en alles voor elkaar. Zo liefdevol, zo intens.

Het moment dat ik hem leerde kennen was hij mijn reddingsboei, hij was het enige waar ik nog voor wilde leven. Ik heb me aan hem vastgeklampt alsof ik anders zou verdrinken. Ik hou echt met het diepste van mijn hart van hem. Helaas heeft hij aangegeven dat hij het niet meer kan zo. Hij wil tijd voor zichzelf, want hij kan heeel goed alleen zijn. Hij kan niet meer tegen mijn stemmingen en tegen zijn gevoelloosheid.

Het is nu een week geleden en we hebben nauwelijks meer contact terwijl ik praktisch bij hem woonde. Ik heb 4 dagen niet kunnen eten en uit bed kunnen komen. Ik wist niet dat een mens zo veel kon huilen. Nu nog steeds voel ik me zo intens verdrietig. Ik probeer zo veel mogelijk met vriendinnen af te spreken en wat op mn laptop bezig te zijn, buiten te komen of muziek te luisteren maar ik kan gewoon niet meer. Ik ben echt helemaal op. Wat moet ik nu in mijn eentje.. alleen.. zit ik hier. Als ik terug kom van therapie heb ik niemand meer die er voor me is. Ik moet doorgaan ik weet het maar ik ben echt zo op. Ik blijf maar huilen en huilen. De tv staat aan maar ik krijg er niks van mee. Nu zit ik 5 dagen per week thuis.. ik mis hem zo veel. Ik mis hoe hij me vasthoud, de intense verbondenheid die ik met hem voelde. Ik mis hoe hij me altijd een beetje opvrolijkte of hoe we samen diep konden denken over het leven.

Ik weet gewoon niet hoe ik verder moet.