Ik had gehoopt dat een dagje verdriet me weer een stapje verder zou helpen, maar helaas. Ook vandaag is weer een aaneenschakeling van huilbuien, tranen en eindeloze verwijten naar mezelf dat ik het allemaal even niet positief inzie.
Juist omdat verder alles in mijn leven goed is, is het toch belachelijk dat ik me toch zo eenzaam en verdrietig voel??
Ik kijk naar het prachtige kind, dat vol liefde voor me staat. Ik kijk rond in het mooie huis waarin ik woon en wat ik allemaal zelf voor elkaar heb gekregen. Ik kijk in de spiegel naar mijn gezonde lichaam en naar mezelf, gezegend met een gezond verstand.
Ik zie mijn ouders, mijn lieve nichtje en de lieve vriendin en vrienden die ik heb.
Maar ondertussen... Ondertussen voel ik me alleen en baal ik er zo enorm van dat ik alles voor elkaar heb, behalve dat ene...een normale, gelukkige, functionerende relatie.
Mijn ex heeft dan een aantal keer contact gezocht, maar ja, wat schiet ik er mee op?
En ondertussen weet ik ook wel, dat hij die leegte in mij niet kan opvullen. Ik ben een bodemloze put als het daarom gaat. Hij heeft gelijk, al zou hij me nog zoveel bevestiging geven, dan nog zou ik meer bevestiging willen.
Ik heb constante verwachtingen van mijn partners, verwacht dat ze me hun hele leven lang dezelfde aandacht geven als in de eerste maanden van de relatie... Zo werkt het niet.
Ik lees zo'n beetje elk boek wat mij verder zou moeten kunnen helpen, probeer elke oefening uit. Als ik maar niet steeds dat verdriet hoef te voelen. Maar uiteindelijk lijkt het wel alsof ik informatie probeer te proppen in een computer waarvan de harde schijf al helemaal vol staat. Ik sla niks op en het her-programmeren kan ik al wel helemaal vergeten.
Ik probeer in het nú te leven, ik probeer me te focussen op wat ik moet doen (eh...tentamens morgen en volgende week..).
Kan van iets heel stoms in paniek raken, schrik soms wakker van de stomste dingen.
Ik probeer uit alle macht te accepteren dat mijn relatie over, uit en voorbij is, maar de realiteit doet me teveel pijn.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om hier uit te klimmen, misschien is de enige mogelijkheid: accepteren dat ik me kut voel en het gewoon maar laten gebeuren???