Nog een laatste berichtje versturen.
Ja definitief de laatste. Want het schiet niks op. Ze zegt nauwelijks wat. Reageert nergens meer op.

Voor mij is het vandaag dan definitief klaar. Het laatste touwtje doorknippen. Dat gaat verdriet doen... ik weet het. Maar ik hoef het niet meer. Ik doe mijzelf er meer verdriet mee om steeds weer dingen omhoog te halen. Steeds weer haar naam en foto's te zien verschijnen. Steeds mezelf voor de gek houden dat ze nu wel gaat reageren.

Het is jammer hoe het is gelopen. Ik heb geen spijt. Ik heb geprobeerd wat ik nog kon. Ik vind het jammer dat er niet eens meer gesproken kan worden.
En agh laten we eerlijk zijn: Alles weg stoppen en nooit meer er over hebben dat is dé manier (om er maar niet mee om te hoeven gaan).

Verder doet het mij verdriet dat ze zichzelf sneed (misschien nog steeds, wie weet?). Daar denk ik vaak aan terug. Toen uit empathie en betrokkenheid. Nu.... uit medelijden. Het is erg dat je zoiets moet doen om jezelf heel te houden en niemand die het verder weet.

Ik heb mijn best in ieder geval gedaan. Meer kan ik niet meer doen. Dan kan ik nu verder met het afsluiten van dit hoofdstuk.