Aangezien ik vind dat er sommige mensen zijn die toch niet helemaal begrepen hebben met wat ik bedoelde: Ja ik vind dat er altijd 2 kanten aan een verhaal zitten het is alleen zo dat de een meer schuldig is dan de ander. Wanneer bv een relatie beeindigd is doordat de een vreemdgegaan is, een ander vreselijk veel schulden nalaat of bv voordurend de ander psychisch mishandeld, dan is dat heel erg hartverscheurend pijnlijk en noem maar op voor de persoon die benadeeld wordt en het valt totaal niet goed te praten. Wat ik bedoel is dat je soms zo erg aan deze feiten vast kan houden terwijl je hierdoor bijna geen aandacht meer besteed aan je eigen minpuntjes want namelijk niemand is perfect en je bent ten alletijde zelf verantwoordelijk voor je leven dus in plaats van maanden lang de vinger naar een ander wijzen kan je je tijd beter investeren om jezelf te ontwikkelen en na tegaan op welke punten je kan verbeteren ter bescherming van jezelf om er voor te zorgen dat je nooit meer in zo'n zelfde situatie terechtkomt. Op verzoek van iemand hier een kort stukje over mij: ik heb 5 jaar een relatie gehad met een borderliner ik was erg onderdanig, had te maken met geestelijke en lichamelijke mishandeling en geldschulden en hoeveel keer hij vreemdging? god dat kan ik me niet herrineren maar toch hield ik zo vreselijk veel van hem, ongv 10 x per jaar was het uit en kon ik mn boeltje pakken en weer verkassen naar mn ouders. Dus mensen: JA IK HEB HEEL VEEL VERDRIET GEKENDT. Daarom voel ik me absoluut niet schuldig dat ik hier over mee praat. Namate van tijd heb ik geleerd dat je echt jezelf moet ontwikkelen en bewust moet worden van je eigen minpunten, die van mij was dat ik te weinig zelrespect en vertrouwen had, het was tenalletijde MIJN keus om te blijven dus ik heb niemand om de vinger te wijzen. En wat betreft dat je een gebrokenhart niet in de hand hebt? Nee daar heb je deels gelijk in. Maar wanneer ik in de relatie die ik nu heb of voor de toekomst ooit nog een keer te maken heb met deze dingen............Dan ben ik ala minuut weg zonder om te kijken en met opgeheven hoofd. Dit omdat ik aanmezelf heb gewerkt. Mischien kunnen jullie wel berijpen dat heel veel mensen toendertijd met mij gesproken hebben, lieve woorden, goedbedoelingen enz Alleen ik nam zodanig een slachtoffer rol aan dat ik wegkwijnde in mn eigen verdriet Er was altijd 1 vriendin die mij hard toesprak en mij de waarheid vertelde inplaats van meepraten met mij, dit heeft mij ECHT er doorheen gesleurd en ik ben nu zo ver dat ik al de rot ervaringen kan zien als hele wijze lessen voor mij als persoon en dat ik nu heel veel verantwoordelijkheden opmijzelf kan leggen. Dit bedoelde ik dus met mijn verhaal mensen, ik sta nog steeds vierkant achter het vorige stukje. Mensen helpen doe je niet door ze te sparen en voorteliegen maar door rechtstreeks een realistisch te zijn.