Lang geleden, ik denk zo'n 8 jaar, opende ik een account op deze website. Mijn hart lag in duizend stukjes, nadat mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar waren gegaan. Voorgoed. Nu echt. Na ontelbare keren opnieuw proberen.

In de jaren die volgden, zeker in het begin, heb ik veel verdriet en onzekerheden gehad. Ik was mijzelf echt kwijt. Ik heb veel jaren weggegooid om uiteindelijk te worden wie ik nu ben. Jarenlang was ik zwaar onzeker en had ik een laag zelfbeeld omdat ik dacht dat het allemaal aan mij lag. Ik was toch dolverliefd, hij ook, we waren helemaal gek van elkaar. En toch konden we niet samen. Ging het duizend keer mis. Aantrekken. Loslaten. Aantrekken. Loslaten.

Uiteindelijk, na een goed gesprek en wederzien kon ik je al wat meer loslaten. Nieuwe relatie, maar dat bleek veiligheid. Een nieuwe liefde, maar dat bleek niet wederzijds. Veel verdriet opnieuw. Kon ik dan nooit meer het geluk vinden? Ondertussen hadden wij weer contact. Goed contact. Soms weer een fractie als vanouds. We misten elkaar. Stiekem. En toch durfden we niet. Aantrekken. Afstoten. Aantrekken. Afsoten. Ik was er niet klaar voor. Jij was er niet klaar voor. Soms zagen we elkaar weer. Vijf jaar na dato. Gewoon even knuffelen, niets meer. Dan sliep ik een nachtje naast jou, maar er gebeurde niks waar we spijt van zouden krijgen. Gewoon, even dat gevoel van vroeger terug.

Ook dit werd ingewikkeld. Als ik het weer wilde proberen, wilde jij niet. Wilde jij uiteindelijk misschien toch, wilde ik niet.

Totdat ik de knoop doorhakte. En jij ook. Toen gingen we pas echt verder. Eens in de maand spraken we elkaar, niet meer en niet meer. Even bijkletsen. Veilig, vanaf een afstand.

Ik kwam mijn huidige vriend tegen. Een schat, een lieverd. Knap, volwassen, het klikte. Al duurde het even voordat ik me openstelde. En voordat mijn huidige vriend dat durfde. Beide veel gebroken harten opgelopen, dan word je voorzichtig. Toch gingen we ervoor. Het voelt veel dieper, minder vluchtig, maar daardoor des te sterk.

En jij? Mijn eerste echte liefde? Jij blijft me af en toe porren. Blijft me af en toe nog wat sturen. Heel soms. Een tijdje probeerde je nog, had je spijt. Maar ik heb mijn hart weer verloren aan iemand anders. Jij ondertussen ook. En toch blijf je heel soms nog even terugkomen, vraag je hoe het gaat. Of om te klagen. Of om op te scheppen. Ik kan het niet goed inschatten en vraag me af of ik niet gewoon het contact moet verbreken. Ik ben immers gelukkig, denk aan kinderen samen met mijn vriend. Ik houd van hem en wil niemand anders.

Toch zul jij altijd een plekje in mijn hart houden. En ook dat is ok. Alles is ok. Uiteindelijk komt alles goed.