Ik zit weer even diep hoor. Het komt vast doordat mijn afspraak met de arbo-arts dichterbij komt (komende vrijdag). Maar ik ben zo verdrietig. En boos. Waarom zit ik hier, met de last van die verbroken relatie (waar ik blijkbaar niet mee om kan gaan) en het remigreren, een baan waar ik niet meer naar terug wil (of kan, ik heb het gevoel dat ik moet overgeven als ik er alleen al aan denk). Bij mijn zus in huis... En hij: heerlijk (gewild) onder de vleugels van zijn ouders. Met zijn baan die hij niet op wilde geven. Met blijkbaar wenig gedachte meer aan mij. Dit alles geeft me toch het gevoel dat ik het verkeerd aanpak: misschien had ik eens niet zo ver na moeten denken, misschien had ik de 'makkelijke' weg moeten kiezen (goed salaris en een relatie) en moeten blijven. Misschien is hij wel uiteindelijk de meest wijze van ons 2 geweest... *zin om te huilen*
Ik denk eraan om (als de arbo-arts geen -voor mij- goed voorstel doet, ontslzag te nemen). Misschien dat ik dan voorlopig een baan onder niveau moet aanemen, maar dat heb ik ook al eens eerder gedaan. Maar zoveel angst: vind ik wel een baan? Zelfs onder niveau? En dat terwijl ik met overtuiging tegen R zei: ga met me mee naar NL, daar gaat het zeker lukken om een baan te vinden voor ons beiden. Waarom geloof ik daar zelf dan niet in? Waarom zie ik mezelf dan in mijn hoofd zonder WW hopeloos op zoek naar een baan(tje) die ik niet krijg, mijn spaargeld gebruikend dat ik voor het kopen van een eigen flatje wil gebruiken... *ik word gek hier*
:'-(
@ jufnaatje
Je hebt een flinke terugslag, alles zit tegen en je voelt je verre van gelukkig met deze situatie, je logeert bij je zus, je werk vind je vreselijk en het voelt alsof je geen stap vooruit komt.
Je kunt alleen maar voor jezelf de punten opschrijven die je met de arbo-arts wilt bespreken.
En nu maar hopen dat hij/zij je een goed voorstel doet, meer kun je op dit moment niet doen maar ik snap heel goed dat je jezelf niet fijn voelt.
Voor jou, één grote nachtmerrie, en toch (al klinken mijn woorden je niet als muziek in de oren) ben jij de sterkste van de 2.
Hij heeft het ook "lekker makkelijk" maar dit is nu juist waarom je hem verlaten hebt, omdat hij de voor hem "makkelijkste" weg kiest.
Je hebt deze keuze gemaakt, omdat hij niet voor jou koos en ondanks je verdriet ben je nu op een punt beland dat je het even niet meer weet.
En toch ben JIJ sterker dan HIJ, want je hebt bewezen dat je het hier kunt. Goed, je werk vind je afschuwelijk maar daar ben je nu mee bezig. Ik denk dat wanneer je een baan krijgt waarin je jezelf prettig voelt, je dan ook op een andere manier tegen het leven hier in NL aan zult kijken.
Woonruimte ligt ook niet voor het oprapen, maar een komt een dag ...
Ik heb makkelijk praten, maar ik heb ook een periode meegemaakt (en nog op een ander vlak) waarvan ik dacht, schiet mij maar lek.
Voor jou komen de puntjes op de i, maar dit heeft z'n tijd nodig.
Je MAG verdriet voelen, je MAG ook boos worden op hem, want dat behoort toe aan de verwerking van ldvd.
Volgende week zaterdag de meeting, zou het fijn vinden je daar in ieder geval te zien.
Tot die tijd, schrijf maar lekker van je af hier!
Ik begrijp je, KOP OP .. !!!! Ik blijf het zeggen, geloof in jezelf want je bent sterker dan je zelf weet.
Huil maar, ook dat lucht op! Mag best! Je bent vaak veel te hard voor jezelf meid.
Liefs en knuffel van Layla
@Layla
Jij zou iets moeten doen met hoe goed je dit soort dingen kan verwoorden... Eigen bedrijfje... Idee? je bent echt goed... en lief!
Weet je, ik wil ook vaak gewoon niet zeuren (daar ben ik volgende week zo bang voor... ben ik net de dag ervoor naar de arbo-arts geweest, ga ik jullie er op zaterdag mee lastig vallen). Ik heb overigens wel héééél veel zin in de LDVD-meeting
Ik denk idd dat als ik maar een baan had waarin ik me lekker voelde, ik weer zou kunnen gaan 'bouwen'. aarom zei ik: misschien dat ik dan wel ontslag neem. Het meest onverstandige dat een mens kan doen. Maar volgens mij zou ik op het moment als vakkenvuller gelukkiger zijn als nu (heb ik overigens al een eerder gedaan: vakken gevuld en cassière geweest ) En juist dat flatje... dat zou niet zo'n probleem moeten zijn. Ik wil wat kopen in Almere en er is echt een kopersmarkt nu. Kon ik gvd maar die auto waarin ik zit in zijn 1 zetten. Zo voelt het nu... Alsof ik een goedwerkende auto heb, maar niet eens kan/mag optrekken.
En ik wil ook boos zijn en ik wil huilen. Maar dat doe ik dan in mijn eentje. Af en toe doe ik dat wel eens. Maar ik wil juist wel eens dat ik dat in bijzijn van familie of vrienden kan doen. Maar vooral bij mijn familie (daar ben ik nu toch het meest) heb ik het gevoel dat ik dat niet kan. Dat ze blijven zeggen "het was een l*l" "je hebt de juiste keus gemaakt" "je hebt je keus gemaakt" of "je moet nu verder". Dat zal allemaal best wel. Maar dat neemt mijn verdriet niet weg...
Hoest verder met jou Layla? Jij zou het ff rustiger aan doen met de site, dacht ik, maar ik zie je best weer regelmatig...
Lieve jufnaatje,
Lieve jufnaatje,
Zo te horen heb je het momenteel erg zwaar. Wat vervelend dat jij je nu zo voelt, ik hoop dat je er weer helemaal bovenop komt en dat je een leuk baantje vindt. Ja idd probeer je spaargeld zoveel mogelijk te bewaren voor je huisje dit is erg belangrijk voor je. Misschien moet je als je gaat solliciteren meer kijken na een leuke en fijne werkplek en minder na het geld. Geloof me geld is maar een tijdelijke motivatie en werksfeer bepaalt alles. Er zijn een boel leuke horeca baantjes, of bijvoorbeeld in een hotel ofzo. Ik weet niet hoe oud je bent en hoe je gediplomeert bent, maar er zijn genoeg leuke baantjes. Of je kan is rond kijken via een uitzend bureau. Soms hebben ze goede deals. Laatste x via een uitzend bureau was er bijvoorbeeld een functie f&b Supervisor, met 3 maanden via uitzend bureau, dan 1 jaar direct via hun en vervolgens vast contract. Maargoed dat is meer mijn branche.
Mmm ja je ex, ik voel ook nog steeds veel voor men ex maar probeer wel vooruit te blijven gaan. Je wilt weer terug naar het oude, de omgeving, je vorige baan en eigenlijk alles wat je toen op dat moment had en nu niet. Ik snap precies hoe jij je nu voelt maar probeer zoveel als mogelijk in een fijne omgeving te zijn. Schrap die depri muziek van je i-pod, zet er nummers op die gezellig zijn en dwing jezelf mee te zingen. Echt waar voor mij werkt het!! Alles wordt op ten duur weer leuker beetje bij beetje, echt waar ik heb het zelf ook allemaal pas mee gemaakt. 3 maanden geleden dacht ik ook nog, dat ik wel elke dag kon huilen voor de rest van het jaar, en nu is het weer 90% plezier en af en toe een beetje aan het verleden denken.
Jij verdient het Jufnaatje, het geluk in het leven en dat moet je ook jezelf gunnen en van jezelf houden. Dit laatste komt wel weer en sneller dan jij nu denkt
Veel sterkte,
Liefs, Leroy
@juffie
Heb zo weinig zinnigs te zeggen nu...
Maar kunnen we samen gewoon gek worden?
@Amber
Hoewel het me geen goed idee lijkt... voelt het fijn dat ik niet de enige ben...
X