Ik dacht nooit over mijn ex te geraken..
Twee en een half jaar lang heb ik geprobeerd om de brokstukken te lijmen, tevergeefs...
Ik kon het niet meer, ik was op.. Ik ben mijn leven als single meid terug beginnen gewoon te worden en genoot er ook ten volle van..

In een weekend begin mei ging ik met twee vriendinnen feesten. Ik leerde er iemand kennen. Op het eerste zicht leek hij niet iemand waar ik meteen zou voor gaan, hij zocht tijdens het dansen contact op met mij en ik had wat oppervlakkig contact met hem en daarna ging ie weer bij zijn vrienden staan.. Een uurtje later ofzo kwamen we elkaar weer tegen, maar dan aan de bar en hebben we toch nummer uitgewisseld. Ik dacht bij mezelf: Ach, dan hebben we even contact, als het niets word blijft het toch een leuke ervaring. Ergens deed het wel iets met mijn zelfvertrouwen, dat je toch na 3 jaar single te zijn weer eens gezien wordt door iemand anders.

We zijn op een eerste date gegaan. Man, wat was ik zenuwachtig. Mijn ex kende ik al 6 jaar ofzo voor we pas een relatie hadden, dus echt daten hebben we niet gedaan, it just happened. We hebben op de date flink wat gebabbeld, gelachen, spelletje pool gespeeld. Op het eind van de avond nam hij ook mijn hand vast en wat ging er een schok door me heen.. Het was dus ook al zowat drie jaar geleden dat er iemand zo mijn hand had vastgenomen. Wat een sensatie, en dat alleen door zijn hand op de mijne te leggen. Spijtig genoeg kwam de dag daarna de mokerslag aan. Ik moest toegeven aan mezelf dat die 2,5j dat ik die brokstukken heb proberen te lijmen met m'n ex mij een enorme muur naar de buitenwereld toe heeft laten bouwen, dat ik zelf een simpele aanraking niet meer gewoon was. Ik besloot om me meer open te stellen naar de buitenwereld en meer te genieten. Ik bleef elke dag contact hebben met mijn date, gewone simpele dingen. Elkaar vragen hoe onze dag was, wat lachen en elkaar wat plagen. Hoe simpel ook, het deed me plezier. Ik moest deze informatie uit mijn ex sleuren, hij gaf het mij spontaan en vroeg er mij ook spontaan achter.

Al snel gingen we op een tweede date. Rustig iets gaan drinken in de stad en daarna ook eventjes door het stadspark gewandeld. Uiteindelijk op een bankje gaan zitten en de tijd uit het oog verloren. We hebben bijna 2u op dat bankje gezeten. Vertellen en in elkaars armen gelegen. Iets wat ik normaal gezien niet snel doe want ik heb het, door mijn onzekerheid, niet echt voor fysiek contact als knuffels en toestanden. Maar bij hem voelde het goed. We zijn terug naar het stadscentrum gegaan en zijn hand in hand naar daar gewandeld. Weer voor mij een hele stap verder. En terug voelde het goed. We zijn iets gaan eten en weer hand in hand door de straten gewandeld. Uiteindelijk besloten om naar huis te gaan en hij wou me naar huis voeren. Ik was met de bus, maar het was al vrij laat en hij wou me niet alleen op de bus zetten. Hij wou weten dat ik veilig thuis geraakte, dus besloot hij mij zelf naar huis te brengen ook al moest hij daarvoor naar de andere kant van de stad rijden. Vond ik heel lief van hem. Toen we afscheid namen hebben we elkaar nog een dikke knuffel gegeven, terug iets dat voor mij normaal gezien heel moeilijk is. Er was zelfs iets in mij dat hem niet wou loslaten en hem eventueel zelfs al een zoen wou geven. De knuffel heb ik hem gegeven maar de zoen nog niet.

De derde dat ging moeilijker om af te spreken. Mijn moeder moest met spoed geopereerd worden en ze lag net geen week in het ziekenhuis. Het hele huishouden werd op mijn nek geduwd want mijn vader doet amper wat in het huishouden. Ik had wat schrik dat dit nefast ging zijn voor onze "relatie", dat het contact zou verwateren, maar dit deed het niet. Hij bleef sturen, we bleven contact houden ondanks de stress waarin ik zat. Ik kon heel even met hem afspreken op een zondag, maar wel dicht bij me in de buurt. Dit is toch even rijden voor hem, maar hij deed dit met plezier. We zijn alletwee vrij sportief dus zijn we zo'n 6,5 kilometers gaan wandelen in het bos. Onderweg soms eens gestopt omdat we elkaar wat aan het plagen waren en we elkaar knuffels gaven. Je voelde echt dat er een chemie was tussen ons. Het voelde echt heerlijk aan. Hij had fruit mee voor onderweg, zo ook aardbeitjes. Die hebben we op een bankje samen lekker opgegeten tot er nog maar één aardbei over was. Die hebben we samen gedeeld en zo kwam ook onze eerste kus, hoe we samen de laatste aardbei opaten.

De vierde date zijn we samen naar de zee gegaan. We kenden elkaar toen net twee maand. Het was eigenlijk maar een korte dag aan zee. Het is er enorm beginnen regenen en we zijn na een halve dag terug naar huis gegaan, of toch bij hem thuis. We hebben tv gekeken, samen in de zetel gelegen en terug gepraat met elkaar. We kunnen zo diep met elkaar in gesprek gaan, dit heb ik zelden met iemand die ik nog maar twee maand ken. Ik ben normaal gezien zelden zo open met iemand, laat staan dat ik er mee gekust heb. Mijn regel was altijd: Je kust met niemand als je die nog geen 6 maand kent, laat staan er een relatie mee beginnen. Ik heb hem dit ook gezegd en hij vroeg: Vind je dat we te snel gaan? Hij was bezorgd, maar ik heb hem eerlijk gezegd dat ik vond van niet, dat ik me comfortabel bij hem voelde en hij zei dat hij hetzelfde voelde. Dat het voor hem eigenlijk ook nieuw was dat hij zo open kon zijn bij iemand die hij eigenlijk nog maar twee maand kent. Uiteindelijk zijn we weer beginnen zoenen en werd het zo intens dat we tegen elkaar moesten zeggen dat we even moesten ademhalen of we zouden pas echt dingen gaan doen die te snel waren. De chemie zat er duidelijk in bij ons, en het werd steeds intenser.

De vijfde date en zesde date waren korte dates. Bij de vijfde date zijn we iets gaan eten en bij de zesde date zijn we naar de film geweest. Maar terug hebben we gebabbeld en vloog de tijd voorbij. Na de zesde date vertrok hij met een paar vrienden naar een festival. Ik hem hem toen een dikke week niet gehoord. Soms stuurde hij een sms'je, soms ik, maar ik wou hem niet teveel storen zodat hij zich kon uitleven met zijn vrienden. Het begon steeds meer te knagen dat we zo weinig contact hadden. Dat ik hem niet hoorde. Ik was het nu zo gewoon dat we elke avond stuurde met elkaar. Een vriendin van me zei: Misschien moet je het maar eens aan jezelf beginnen toegeven dat je verliefd bent in plaats van ertegen te vechten?

Maandag hebben we elkaar weer gezien en de chemie spatte er vanaf. We zijn samen in bed beland, hebben wel geen seks gehad maar wel veel plezier gemaakt. De klik is er, de chemie ook.. Het is zeer intens als we samen zijn. We hebben het besproken wat er nu eigenlijk gaande is tussen ons. We zijn eerlijk geweest.. En we vinden alle twee dat het misschien te snel is om na 2,5 maand al met elkaar een relatie te hebben. Wat we die middag hebben gedaan was heerlijk en we hebben er zeker geen spijt van, maar we zijn ook blij dat we geen seks hebben gehad. Dat zou net een stap te ver zijn gegaan. Hij zit ook met problemen die hij eerst van de baan wil en kijken waar zijn toekomst naartoe gaat. Ik wil hem gerust die tijd geven. We dachten op het einde van de maand samen een weekendje te boeken maar we hebben het afgezegd. Als we samen zijn wordt het wel heel intens en een weekendje samen zou gewoon het resultaat geven dat we met elkaar het bed in duiken. Het zou voor ons beide te moeilijk zijn om niet te ver te gaan.

We vinden het beide een rare situatie waar we nu in zitten en kunnen onze gevoelens moeilijk plaatsen. Beiden hebben zichzelf nog nooit zo snel goed gevoeld bij iemand op zo'n korte tijd. Als we samen zijn is de chemie duidelijk aanwezig en spatten de vonken er vanaf, maar langst de andere kant is het zo beangstigend omdat het zo vlug is. We willen niet te snel gaan. We hebben afgesproken om een stap terug te zetten nu. Om gewoon terug te daten zonder thuis af te spreken. Gewoon af te spreken op openbare plaatsen en zien waar dit ons naartoe leidt. Kijken of het gewoon bij een bijzondere vriendschap blijft of dat het meer wordt.