Bijna 4 maanden zijn we uit elkaar. Alles is afgesloten en bevestigd door haar dat ze geen toekomst ziet met mij in haar leven.
Het is erg duidelijk, prima,.....
Nadat ik volledig letterlijk naar de K*te ging, wist ik mij absoluut geen raad met mijn gevoelens, en de enge zeer gevaarlijke gedachten waren in zeer korte secondes bij mij voorbij geschoten.....ik besefte dat ik echt niet goed bezig was. Als vader van een 8jarige super lieve blondine....zocht ik wanhopig naar middelen om door deze zeer destructieve periode heen te komen. Gedachte als op mijn knieeen voor haar deur te gaan staan en te smeken, en meer van dat soort gedachten gingen mij net even te ver......toch?...Tjsa...ik ben tenslotte een stoere man, met brede schouders....etc,etc,.....NEE! ik ben VADER, PAPA, zeer geliefd en er word ongelimiteerd van mij gehouden door mijn eigen kind. een band die zo onbeschijvelijk krachtig is.
Ik MOEST een weg zien te vinden om hier langs te komen, mijn vaderschap kwam in gevaar. De moeder van mijn dochtertje had al gevraagd aan haar wat ze er van zou vinden als ze alleen om de 2 weken een weekend met mij doorbracht, waarop mijn dochtertje zelf zei dat ze dat echt niet wilde.
Dus wat dan,.....wat moest ik doen om van mijn ex-din los te komen....daten, werd mij voorgesteld door mijn stapmaatje, het is de enige manier om afleiding te vinden.
Het leek te werken, de aandacht van andere vrouwen in combinatie met sporten en blijven werken en de liefde voor mijn dochtertje begon zijn vruchten af te werpen.
Ik was ineens instaat goed aan de gang te gaan met zelfreflectie, even buiten mijzelf te treden, en dingen eens van een afstandje te bekijken. Ik dacht niet meer elke seconde van de dag aan mijn ex-din(dit vond ik overigens best vreemd dat ik daar zo een "last" van had).
Uiteindelijk was ik instaat meer met mijn rationele gedeelte te gaan denken, ik begon wat te daten en had een gezellige tijd. Maar ik kwam erachter dat ik er nog niet klaar voor was om iets serieus te beginnen. ik stapte uit de dating scene, en hield nog een paar contacten over waar ik alleen nog mee appten, ik wilde rust en geen gedoe.
Heel langzaam vond ik weer mijn weg, vond meer rust in mijzelf, en ging weer deelnemen aan het leven, aan wedstrijden. Won zelfs een keer zilver op het NK zwemmen.
Tot mijn verbazing vroeg een dame uit de app ineens of ik een cappucinno met haar wilde drinken. Ik zei wat een leuk idee en we spraken af. De vonken sprongen eraf.....en het lijkt 2 richtings verkeer te zijn....maar ik blijf nog wel voorzichtig.

Nu komt het....deze date is wel instaat mij mijn ex-din te doen vergeten als we samen leuke dingen doen en ook het merendeel van de dagen zorgt zij bij mij voor een grote lach op mijn gezicht. Echter de laatste paar dagen komen de gedachte aan mijn ex--din steeds sterker naar boven. Ik denk zelf dat dit komt doordat ze in dezelfde richting woont, we elkaar zien op dezelfde dagen als toen met mijn ex-din. Ik ben mijzelf weer vragen gaan stellen en ik denk dat ik dit onbewust, bewust doe om nieuwe herinneringen over de oude heen te leggen, en zo te zorgen dat ik mijn ex-din meer kan loslaten...alleen het blijkt nu averechts te werken....ik ga steeds sterker aan mijn ex-din denken. Kortom ik mis haar nog steeds heel erg.
Als ik een keuze zou moeten maken tussen oud en nieuw, zou ik voor nieuw kiezen maar dat is dan een combinatie van meer rationele met gevoelens.....als ik puur met mijn gevoelens zou kiezen dan zou ik hoogst waarschijnlijk voor al het gezeik van mijn ex-din kiezen....wat natuurlijk helemaal niet logisch is....de keuze is dan puur op basis van haar prachtige bruine ogen met een killer lach de gesprekken met haar en hoe zij schijnbaar naar het leven kijkt.....en dat ik onvermijdelijk simpelweg van haar houd.

Ik vermoed dat ik te hoge verwachtingen stel aan mijzelf, dat ik maar ineens niet meer aan mijn ex-din zou mogen/gaan denken nu ik deze onwijs leuke lieve gezellige zeer liefdevolle vrouw heb leren kennen. Het blijft een slijtage proces wat niet te dwingen is of te versnellen. Ik ga deze gemengde gevoelens niet vermijden door dat hele mooie wat mij nu ineens overkomt maar weg te doen door wat herinneringen aan iemand die mij al veel langer los heeft gelaten dan dat ik waarschijnlijk mij ooit zal kunnen voorstellen. Ik probeer te luisteren naar mijn eigen gevoel en probeer dat in balance te houden met mijn rationele gedeelte, angst en paniek wipten even langs maar die hebben nu geen schijn van kans meer. Dat gevoel en rationele zegt dat er iets heel moois mijn leven is ingelopen en dat ik zonder al te veel verwachtingen ervan moet genieten, van elke dag die zij mij geeft met haar. Ik ga niet kijken naar volgend jaar...hell....ik kijk niet eens voor volgende maand, alles wat we doen is kijken naar de volgende ontmoeting. Waar wij beide wel heel gretig naar uitkijken...

En ik dacht dat ik klaar was....met zelfreflectie....hahaha....