Jemig, wat een tijd... en ik ben weer terug bij mezelf en weer moe en lusteloos
Ik had een heel mooi persoon ontmoet.... maar het ging allemaal te snel, dus ik heb net een mail gestuurd waarin ik aangaf alle tijd en energie voor mezelf nodig te hebben.
Mijn ex zit nog in mijn hoofd en lijf, alhoewel: het wordt minder. Meer wordt juist het besef van de dingen zelfstandig te moeten gaan doen, vanuit eigen kracht. Zorgen voor mezelf en niet voor een ander.
Zelfs opstaan in de morgen, naar school gaan, de dag doorkomen............. Ik heb de laatste dagen iig mogen ervaren dat ik nog veel liefde in me heb, dat er mensen zijn die me mooi en lief vinden (en dat ook terug zijn naar mij) maar helaas: dit meisje had een 'rugzakje' enz. en ik heb zelf ook nog vele dingen... dus hoe verdrietig ook: ook dat contact sluit ik nu af.
En mijn ex gaat vrolijk fluitend verder. Nou als ik één ding zeker weet, dan is het: ik leer zooooveel momenteel en ik kom hier sterker uit. En DAN komt er wel weer een persoon in mijn leven...... voor een relatie, maar nu nog niet.
Lieve mensen, ik blijf hier schrijven, maar mijn 'contacten-site' moet even uit mijn systeem, teveel prikkels, mogelijkheden. Ja het is vleiend, aandacht... en ja ik heb vlinders gevoeld. Maar oh wee: de keerzijde van geluk is momenteel zo diep en donker. Dus ik doe wat ik moet doen..dag voor dag. En dat is het
Ik ga een film kijken en mss lekker in bad........... helaas is mijn 'zelfzorg' periode nog niet voorbij. Maar ik kan weer mooie dingen zien! Ik kan weer genieten (soms) ......anyway, ik heb met dit nieuwe meisje in een paar weken.. meer respect over en weer gevoeld.. dan met mijn ex in een heel jaar!!!! En vooral hoe mijn ex de laatste tijd tegen me was, dat zou je nog niet met een hond doen: laten wachten, aan een lijntje houden, inruilen voor een ander enz. Maar ik vergeet haar steeds meer en ze doet me steeds meer. Maar ik kan gewoon niet weer in iets stappen met iemand die veel zorg nodig heeft...... die moeheid en klap als het dan uitgaat (vanuit verlatings-/bindingsangst van de ander) kan ik niet nog eens aan. Echt niet. Dus ik kies voor mezelf....... en toch voelt het asociaal.... maar ik moet wel, om te overleven.
HOE DAN OOK, ik ben blij dat jullie er nog zijn lieve mensen, ik kan nog niet zonder deze site.
Dikke knuff van een vermoeide, emotionele, maar hoopvolle hurt-girl