Op een of andere ben ik in een relatie beland waarin we niet met en niet zonder elkaar kunnen. Ik ben 31 jaar, heb 7 jaar samengewoond met mijn partner en daaruit is een prachtig zoontje van inmiddels 4 jaar oud ontstaan. Sinds een half jaar wonen we apart, voor ons zoontje zijn we bij elkaar in de straat gaan wonen. We willen allebei graag dat hij een stabiele jeugd heeft, met z'n vriendjes in de buurt, dezelfde school en evenveel tijd met zijn papa als mama. We zorgen allebei 50% van de tijd voor hem. Dat geeft ons allebei de mogelijkheid weer een eigen leven op te bouwen. Klinkt misschien ideaal op papier, maar ik vind het zoooo moeilijk! Hij geniet van zijn vrijheid, krijgt aandacht genoeg van vrouwen en ik kom hem dus overal tegen. Op deze manier kan ik gewoon niet los van hem komen. De pijn was zo hevig, dat ik een lange brief heb gestuurd dat ik hem weer terug wil. We hebben nu een lat-relatie....maar ik begin me af te vragen of ik mezelf niet voor de gek aan het houden ben. Start ik weer een relatie omdat ik de pijn van het moeten zien van mijn ex die rap verder gaat met z'n vrijgezellen leventje, niet aankan. Of is het echte liefde die ik mis? Vrouwen staan, net als tijdens onze relatie in de rij, en ik heb het gevoel dat als ik hem volledig de ruimte geef ik hem binnen no time echt kwijt ben aan een ander.
Ik lees hier een hoop verhalen over liefdesverdriet...en denk soms was het nog maar zo 'makkelijk' als vroeger. Dan kon ik kiezen om alle contact te verbreken om weer verder te kunnen met m'n leven. Ik zit de rest van mijn leven aan deze man vast, of ik het nu leuk vind of niet. Nou goed, ik dacht misschien wel eens prettig om mijn verhaal eens op internet kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen hebben wel genoeg relatiegezeik van me gehoord!