Al 2 jaar en 8 weken. Zo lang ben ik al lid van dit forum. Het heeft me veel goeds en moois gebracht en zelfs een vriendin opgeleverd. Ik heb een tijd geleden afscheid genomen, dacht dat ik sterk genoeg was om het weer alleen te kunnen. Mijn relatie was inmiddels al twee jaar voorbij, ik had een nieuwe liefde en zou gaan samenwonen. Maar van dat samenwonen is het nooit gekomen. Hij bleek niet eerlijk te zijn, net als die ex daarvoor. Nu ben ik weer hier. Ik voel me ontheemd en alleen. Voor de buitenwereld heb ik het leuk voor elkaar; eigen huis, lief kindje van 5, leuke, spontane, lieve en leuk uitziende vrouw van 35 met veel vrienden, goede baan en leuke collega's. Van buiten doe ik alsof ik vrolijk verder ga, maar van binnen ben ik dood. En ondanks mijn enorme liefde voor mijn zoontje, wens ik soms dat ik niet meer wakker word. Ik kan mijn leven maar niet op de rails krijgen en mijn verdriet over de breuk met mijn eerste ex (15 jaar samen en zoontje) maar geen plek geven. Ik vind mezelf soms zo'n zielig geval, dan ben ik boos op mezelf. Of huil ik uit de grond van mijn hart als ik alleen in bed lig. Geloof me ik heb alles geprobeerd; van antidepressiva tot psychologen en psychotherapeuten. Why can't I let go and move on?