Het is zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo verdrietig, machteloos en eenzaam voelt.

Drie jaar geleden kwam ik een man tegen waar ik heel erg verliefd op werd. Het voelde zo goed dat we na een half jaar al gingen trouwen en een huis kochten. Sommige mensen vonden dat we te hard van stapel liepen, maar het voelde zo verschrikkelijk goed dat we heel zeker van onze zaak waren.

Helaas hebben we heel veel spanningen, ruzies en strijd gehad in onze relatie. Alles wat ook maar negatief werkt in relaties kregen we voor onze kiezen, zijn kind uit een eerder huwelijk, financiele problemen en stalkende exen. Allebei behoorlijk koppig, ik ben een prater terwijl hij gesloten is, ik hou van dingen samen doen terwijl hij juist heel veel vrijheid wilt, ik heel erg knuffelig terwijl hij behoorlijk afstandelijk is. Het werd alleen maar erger en we deden er allebei niets meer aan om onze relatie te redden achteraf.

Acht weken geleden is hij vertrokken, hij woont in de oude woning en ik zit in ons huis tot deze verkocht is. Alles herinnert me aan hem en ik mis hem gigantisch. Doordat je veel tijd hebt om na te denken zie ik een hoop fouten in die ik gemaakt heb en ook hij ziet wat hij anders had moeten doen. Hij is echter blij met zijn oude leventje, hij heeft het allemaal al weer opgepakt en vermaakt zich goed. Ik zit echter alleen maar op de bank met een hoop verdriet, soms zijn er momenten dat ik er niet meer uit denk te komen en dat ik het leven helemaal niet meer zie zitten.

Telkens zocht ik weer contact met hem, elke dag liet ik hem wel weten dat ik veel van hem hou en hem mis. Ook voorgesteld om samen in therapie te gaan en te kijken of er nog iets te redden valt. Maar steeds krijg ik te horen dat hij niet meer wilt, hij vind me een lief en mooi mens maar wilt zijn vrijheid. Hij kan nu alles doen wat hij wilt zonder gezeur en ruzie. Mijn verstand weet ook wel dat het waarschijnlijk nooit meer iets tussen ons kan worden, maar mijn gevoel wilt hem zo graag terug.

Af en toe zien we elkaar nog en dan voelt het zo goed. Er zit nog gevoelens, we kunnen dan zo intens nog van elkaar genieten, de manier waarop we elkaar knuffelen en aankijken straalt gewoon liefde uit. Waarom moet het toch allemaal zo moeilijk zijn?

Ik kan het gewoon niet en ik wil het ook niet...het liefst zou ik alles willen veranderen en samen gelukkig zijn. Ik vind het heel erg moeilijk om de dag door te komen, alleen opstaan, alleen thuiskomen, alleen eten...voel me zo verschrikkelijk eenzaam en niet de moeite waard. Kan me ook nergens toe zetten, als ik met iemand afspreek voel ik me vaak rusteloos en verlang dan maar weer naar het alleen zitten, terwijl de muren op me af komen als ik inderdaad alleen zit. Mensen roepen allemaal heel makkelijk dat ik dingen moet ondernemen en ik wel weer een nieuw iemand tegen zal komen...maar ik heb geen kracht om iets te ondernemen en aan een andere man moet ik al helemaal niet denken.

Van de week een paar hele fijne uurtjes samen gehad en ik had me voorgenomen om nu maar even niets van me te laten horen. Stiekem in de hoop dat hij me zou gaan missen en ziet wat hij weggooit. Echter hoor ik ook helemaal niets van hem...dat doet pijn en ik zit om de 5 minuten ter vergeefs mijn mail te checken.

Mijn therapeut zegt dat dit rouwen is en wel een jaar zal duren...ik heb geen idee hoe ik dat moet gaan redden! Ik wou dat ik mijn gevoelens voor hem gewoon zou kunnen uitzetten, maar ik kan het knopje helaas niet vinden.

Ik wens iedereen hier heel veel sterkte toe en ik hoop dat we heel snel gelukkig zullen worden...