Het is zondag ochtend. Mijn meisje zit voor de tv en eet een broodje hagelslag. Ik voel me zo beroerd en laat dat niet aan haar merken. Althans, dat denk ik. Ze is zo gevoelig en merkt dat ik 'afwezig' ben.

Van binnen huil ik, schreeuw ik. Ik weet dat hij nog slaapt en sowieso nooit vriendelijk reageer als ik hem wakker maak. Ik heb al 2 dagen geen contact opgenomen. Een absoluut record. Per 1 juli woont hij in ons dorp. Zo'n absurd idee. Hij woont niet meer bij mij, maar wel in dezelfde stad.

Ik wil bellen om te praten met hem. Om te zeggen dat dit niet nodig was geweest. Dat ik zoveel van hem hou en hem nodig heb (daar is hij denk ik allergisch voor!). Hij zegt dat hij wel van mij houdt maar dat houden van niet genoeg is. Dat ik op mijn eigen benen moet staan. Mijn man geeft nooit direct antwoord. Nooit een nee of ja. Al vraag je daarom, je krijgt het nooit. Daarom blijf ik hopen dat hij ooit de 'nieuwe' mij ziet en daar voor valt. Ik had hem gevraagd wat het was wat hem verliefd deed worden op mij. Volgens hem was ik zo zelfverzekerd, sterk, jong, goede baan enz.

Als ik bel, krijg ik of een geirriteerd persoon, of iemand die niet in discussie wil gaan, of iemand die mij enorm kwetst. Dus...niet bellen. Maar dit is zo moeilijk. Ik lees internet pagina's vol over verlies, scheiding. En volgens mij ga ik van de ontkenningsfase naar de depressie fase. Ik moet door de pijn heen zegt men. Daarom had ik hem ge-smst om te zeggen dat ik afstand wilde. Hij was gemiddeld 3 keer week bij ons en speelde we het gezinnetje. Zo absurd! Hij was er vaker dan tijdens ons huwelijk. Maar niet voor mij. Zo blijf ik in de ontkenningsfase en hij gaat door.

Ik word gek. Ik moet hem bellen. Maar krijg ik te horen wat ik wil horen? Ik voel me een junk. Wil zo graag en ben zo bang voor de pijn. De keiharde afwijzing. Help! Ik ziet nu zo diep.

Morgen en overmorgen is hij vrij. Ons meisje moet naar school. Hij zal dan wel bellen. Wat moet ik doen?! Mijn hart zegt JA!! Mijn verstand zegt: OH NO! Maar de kans is ook aanwezig dat hij geen contact opneemt omdat hij het druk heeft met zijn verhuizing. En dan moet ik dit nog langer volhouden. Die onthoudingsverschijnselen.

Ik voel het fysiek. Ik tril, ik rook, mijn hart bonst, krijg geen hap door mijn keel.

Somebody please tell me: THIS WILL PASS. YOU WILL BE HAPPY ONE DAY. PLEASE, PLEASE, OH PLEASE.