Mijn verhaal.. Nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht, en toch is het me overkomen een paar jaar geleden in Spanje op vakantie. 1 probleem.. Ik was met mijn gezin en zij ook. Terug in Nederland heb ik contact gezocht en na een tijdje toch besloten elkaar te gaan zien. Ze zoende me.. Van het één kwam het ander.. Allebei getrouwd, kinderen, dus een keuze maken is moeilijk. Door omstandigheden is het er niet van gekomen het eerlijk thuis te vertellen. Zwak misschien, maar o zo moeilijk omdat je allebei kinderen hebt en continu heen en weer getrokken wordt tussen gevoel en verstand. Uiteindelijk is mijn vrouw na een jaar (en toen dus ook haar man) erachter gekomen. Alles eerlijk verteld en mijn vrouw wou me nog een kans geven, ondanks alles. Erg fantastisch natuurlijk, maar mijn gevoel werkte niet meer mee. Vlak daarna zijn we uit elkaar gegaan. Mijn "vriendin" is afgelopen november ook bij haar man weggegaan. Maar ipv de beloofde toenadering en ons een kans geven werd ze gekweld door schuldgevoel richting haar kinderen waardoor ons contact "stiekem" moest blijven en ze bleef ook nog gewoon "voor de kinderen" contact zoeken met haar man, dus dagjes weg samen, zwemmen met zijn allen enz enz. Ze bezwoor me dat het puur platonisch was en dat ze van mij hield. In mei is ze weer thuis gaan wonen "voor de kinderen" en voor de financiële lasten. Nu zou ze alleen op vakantie, met haar kinderen en nu zijn ze toch weer samen gegaan "voor de kinderen" en "platonisch" en de afspraak was dat zodra ze van vakantie terug zou komen ze geen verantwoording meer hoefde af te leggen tegen haar man en ze dan volledig voor mij zou gaan. Nadat ze terugkwam heb ik nog 1 telefoontje gehad en ze gaf aan dat ze nu nog meer moeite had met haar schuldgevoel en voorlopig geen contact meer wilde. Maar ze gaf ook aan dat ze van me houdt en zodraze in haar huis woont (ze heeft inmiddels een eigen huis en gaat daar binnenkort wonen) ze met me verder wil.
Ik voel me leeg, verlaten en ben het vertrouwen kwijt. Als je van iemand houdt dan wil je toch bij hem/haar zijn??? Dan kun je toch geen 3-6 weken zonder contact? Van mijn kant was de keuze duidelijk en zuiver. Ik heb ook mijn omgeving ales verteld.. Omgekeerd niets.. ze houdt angstvallig haar mond tegen haar familie en omgeving, contact moest stiekem.. Alles gebeurde in hotels (kon vanwege ons werk) of bij mij thuis..
Aan de andere kant is ze ook erg bang dat ik nu een ander ontmoet en krijg ik verwijten "dat ik nu opgeef!!" "nu heb ik haar bijna"... Ik sta nu al maanden stil en wil verder met mijn leven maar vraag me serieus af of dit nog wel kans van slagen heeft. En dan? als ik nu verder ga.. dan ben ik haar zeker kwijt! IK WEET NIET MEET WAT IK MOET DOEN. Weet wel dat het pijn doet!!!! Houdt ze van me? of was het toch de spanning??? En met haar man.. ze zegt dat ze moeite heeft met loslaten maar dat er verder niets meer speelt... Dat vertrouwen krijgt ze van me.. maar staat wel onder druk door al die wisselende verhalen.. Ik heb pijn en dit kost me 10 jaar van mijn leven.. Wie herkent zoiets en wat zouden jullie doen...