Gister heeft mijn vriendje het met me uitgemaakt...Ik heb et totaal niet aan zien komen en het doet zo ontzettend veel pijn....Na veel mislukte relaties en een gemiddelde duur van 5 week, dacht ik echt dat ik in hem de ware had gevonden...En ik had heel sterk het gevoel dat hij er ook zo over dacht...Want hij wou nooit een vriendin en voor mij zette hij dat principe opzij.
Zaterdag hebben we knallende ruzie gehad en hij vond het heel moeilijk. Omdat hij nog nooit eerder een relatie heeft gehad kon hij er echt niet mee omgaan. Toch hebben we het gister uitgepraat en hij verzekerde me dat alles goed was. Dat ik me niet druk hoefde te maken. Ik vertelde namelijk dat ik heel erg in de stress had gezeten..Ik was heel erg bang dat hij et uit zou maken, maar hier hoefde ik neit bang voor te zijn verzekerde hij me, want daar had ie helemaal nog nie aan gedacht.
Toch had ik het idee dat er iets was...Want hij was zo ontzettend afstandelijk. Maar hij zei dat hij er gewoon aan moest wennen dat ie een relatie heeft en dat hij zich niet 123 over die ruzie heen kon zetten. Nou ja prima toch. Dan geef ik hem die tijd en ruimte om het ff te laten bezinken.
Thuis kreeg ik zelfs nog een sms dat ik niet verdrietig hoefde te zijn, dat hij er gewoon aan moest wennen.
Later op de avond sprak ik hem op MSN en legde ik uit dat ik niet verdrietig was, maar dat ik gewoon had gedacht dat et uitpraten wat anders was gegaan dan dit...Ik had gehoopt op uitpraten, knuffelen, zoenen, seksen weet ik veel...maar niet zo iig....
En toen kwam de aap uit de mouw...Hij moest te erg wennen en dacht niet dattie er nog aan kon wennen...Ik schrok hier best wel van...Ik vroeg hem wat hij hier nou mee wou zeggen...OF hij et misschien uit wilde maken...Dat wist ie niet....Maar na een hoop gepraat zei hij dat hij er toch wel uit was...Toen heb ik hem gevraagd of hij eventjes langs wilde komen, want ik wou niet dat we na 2 maand zo uit elkaar gingen.
dat deed hij en et enige wat ik kon was huilen...Ik hou nu al zoveel van hem...Ik snap er echt nix van...Op valentijnsdag heb ik nog een kettinkje van em gekregen met de helft van een hartje eraan...Hij heeft zelf de andere helft...Van de week hebben we onze namen er in laten zetten...En nu vertelt hij dat ie al 2 week twijfelt...Ik voel me zo belazerd..! Ik heb nooit wat gemerkt aan hem....
Gister zei hij dat ik nog steeds wel veel voor hem beteken en dat et echt nix met mij heeft te maken, maar dat hij gewoon maar niet kan wennen...Maar als je toch echt gek op iemand bent, dan zorg je toch dat je er aan went?! Of je probeert er samen uit te komen...Dan zegt ie ook dat we nog wel dingen samen gaan doen enzo en dat hij mijn kettinkje nog gewoon blijft dragen...Ik snap et echt niet...Hij vroeg ook of ik van de week langs wou komen als ik er over wou praten...Gisteravond heb ik em een hele lange mail gestuurd en hij wist nie echt goed wat hij daarop moest zeggen. Vanochtend smste ik hem dat ik toch nog met hem wil praten, omdat ik een boel dingen nog niet snap....Toen smste hij terug dat hij alles toch al gezegd had?! Ja, maar voor mij is alles nog niet duidelijk! Daar kun je dan toch rekening mee houden?! Et is zo fucking zwaar...Nu komt hij strax op MSN en gaan we et er over hebben...Hij kan namelijk door dingen uit zn verleden heel moeilijk zn gevoelens verwoorden en op MSN is wat veiliger en makkelijker...Dus dan maar zo...Als ik maar antwoorden krijg....