vond het wel weer eens tijd voor een blog van mijn kant.

na luxemburg kreeg ik opeens een sms......van mijn ex maar welke duidelijk niet voor mij bestemd was. Heel akelig, je hart maakt een sprongfetje omdat hij je wat stuurt en dan is t niet eens voor jou. . Ik boos terugsmsen met de vraag of hij mijn nr wil wissen zodat hij me niet kan verwarren met andere chickies in zijn tel. Het was een smsje bestemd voor de moeder van zijn dochter zei hij. Daarna hoop gesms over en weer met verwijten van mijn kant en de vraag of hij nu samen is met haar. Dat was gelukkig niet het geval, maar ja weet ook niet meer of ik nog wel iets van hem kan geloven.

Dag daarna ben ik met een hele groep vrienden om mijn verjaardag te vieren gaan stappen. Hier verheugde ik me enorm op en iedereen bleef ook slapen. Helaas is de avond erg vervelend geeindigd. Mijn beste vriendin deed heel de avond moeilijk. Dan vond ze dat ze niet genoeg aandacht van mij kreeg, dat ik niet genoeg rekening hield met wat zij wilde blabla het ging totaal nergens over, duidelijk geval van eigen frustraties op een ander botvieren. Hier waren de rest van mijn vrienden het ook mee eens. Maar door haar gezeur, verwijten en gechagerijn heeft ze mijn avond behoorlijk verpest en mijn gemoedstoestand die in stijgende lijn ging is toen weer in een neerwaartse spiraal beland. Kan ze zich nou niet even inhouden op mijn verjaardag en nu ik me toch al zo rot voel? en dat om niks.

Dit is helaas nirt de eerste keer dat dit gebeurd. Ze is echt niet happy met ziochzelf en lijkt ook jaloers op mij en hoe ik in het leven sta. Ik ben haar negativiteit zo zat. Ik weet dat het het beste is om de vriendschap te beeindigen maar ik vind hewt zo moeilijk, zeker nu. Heel vaak gaat het ooki heel goed tussen ons en ze heeft enorm voor me klaar gestaan als ik het moeilijk had maar soms heeft ze van die buien en daar word ik dan de dupe van.
Nu heb ik dus niet alleen verdriet om mijn ex maar ook om mijn beste vriendin. Twee mensen verliezen in 2 maanden tijd is wel erg heftig.

Ik weet echt niet goed wat ik moet doen. Zij heeft zelf na vrijdag ook niks meer laten horen en is denk ik ook te trots om de eerste stap te zetten.

Verder merk ik dat mijn allesverscheurende verdriet en boosheid plaats hebben gemaakt voor een stukje acceptatie maar daardoor ook wel enorm gemis. Ik mis de lol die we haden en de intimiteit. De dagjes en weekendjes weg met hem en zijn dochtertje. Maar ik mis ook best veel niet gelukkig zoals zijn passiviteit, zijn gechagerijn soms, het gedoe altijd tussen hem en de moeder van zijn dochter, me zorgen maken enz.

Ik besef dat wat ik eigenlijk het meest mis mijn toekomstdromen zijn, mijn plannen, het plaatje dat ik in mijn hoofd had en waar ik zo naar verlangde. Het plaatje mis ik meer dan hem zelf eigenlijk. Wat was ik klaar voor samen een prachtig huis kopen aan het water, een gezinnetje enz. enz.

Ik ben nu 32 jaar en soms komen er van die enge gedachten naar boven dat ik dit misschien wel nooit zal hebben. Als ik een jaar of 35 ben zal ik toch wel moeten gaan beginnen aan kids want daarna wordt het steeds lastiger. Maar ja ik wil natuurlijk niet zomaar een kind, ik wil een kind met een man waar ik de rest van mijn leven bij wil blijven, waar ik oud mee wordt....en zie die maar eens te vinden. Het voelt dus alsof ik een beetje haast heb om mister right nu te vinden en als dit niet lukt binnen een aantal jaren dat ik een eenzame oude vrouw wordt haha. Ik weet het het klinkt heel dramatisch en iedere keer als deze gedachten oppopt duw ik hem zo snel mogelijk weer weg. Herkennen meer dames dit hier?

Ik ga proberen de komende tijd zoveel mogelijk alle negativiteit uit mijn leven te bannen, me minder zorgen te maken en meer bezig zijn met nu dan met het verleden en de toekomst. Goed voornemen maar hoop dat ik me er aan kan houden ; )