wat is het toch herkenbaar, wat is het erg dat zoveel mensen deze pijn voelen. Ook mijn relatie is na 5 jaar verbroken, zomaar uit het niets. We zouden in mei gaan trouwen, hadden net een huis gekocht, wilden graag kinderen... en nu ben ik alleen. Weg plannen, weg toekomst, weg veiligheid...
Alleen jezelf en je gebroken hart en een puinhoop dat je leven heet. Ik ben nu 2 1/2maand verder, en het gaat heel klein beetje beter, ik wou ook dat ik een half jaar verder was. Maar of het verdriet dan gesleten is???
En het stomme is dat ik zo snel mogelijk weer terug wil naar het leven wat ik had, alleen dan met een andere man, die wel 100% voor me gaat.
Laten we maar geloven wat iedereen zegt, 'gaan hand vol maar een land vol', 'komt allemaal goed voor jou', etc etc, net als jij zelf schrijft. Maar liever was ik vast op dat moment dat ik terug kon kijken en kon zeggen: Ach het is beter is, heb er een veel leukere kerel voor terug gekregen en het is meegevallen....
Laat dat moment maar snel komen!